ΤΟ ΠΙΘΑΡΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ












Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

Το Μονοπάτι που θα Διαλέξεις Αποκαλύπτει τη Φιλοσοφία της Ζωής σου



Η ζωή είναι ένας δρόμος που πρέπει να περπατήσουμε. Δεν υπάρχει πιο ταιριαστή παρομοίωση από αυτή που συγκρίνει τη ζωή με μια διαδρομή.
Και αυτό το μονοπάτι είναι σπάνια ένας αυτοκινητόδρομος. Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις και, στην πραγματικότητα, έτσι πρέπει να είναι για να ανακαλύψουμε τον καλύτερό μας εαυτό.


Ποιά είναι η επιλογή σας; Επιλέξτε ένα μονοπάτι από την παραπάνω εικόνα και δείτε ποια είναι η δική σας φιλοσοφία στη ζωή! 

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

10 Αποφθέγματα από έναν Ινδιάνο αρχηγό των Σιού που θα σας κάνουν να αμφισβητήσετε τα πάντα γύρω από τον «σύγχρονο» πολιτισμό ...!




Ο Λούθηρος η Όρθια Αρκούδα ήταν αρχηγός της φυλής των Oglala Lakota Sioux, ο οποίος, μεταξύ κάποιον λιγοστών άλλων, όπως ο Charles Eastman, το Μαύρο Ελάφι και η Gertrude Bonnin κατέλαβε το ρήγμα ανάμεσα στον τρόπο ζωής των ιθαγενών λαών των Απέραντων Πεδιάδων πριν και κατά τη διάρκεια της άφιξης και της επακόλουθης εξάπλωσης των ευρωπαίων πρωτοπόρων.

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

Κοιτάξτε τον Ήλιο Κατάματα. Τολμήστε Αυτό Που Σας Κρύβουν: Ηλιοθέαση-Sungazing



Έχουμε ένα υπέρ-υπολογιστή στα σώματα μας, το όποιο μας δόθηκε από την φύση, είναι ο εγκέφαλος μας. Ο HRM (Hira Ratan Manek) το αποκαλεί «brainutor». Ο εγκέφαλος είναι πιο ισχυρός ακόμα και από το πιο προηγμένο Η/Υ. Στο κάθε άνθρωπο έχει χαριστεί ένας αμέτρητος αριθμός ταλέντων και έχει κληρονομήσει τεράστιες δυνάμεις από την φύση. Τα άτομα ποτέ δεν θα πρέπει να υποτιμούν τον εαυτό τους.

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Αλτρουισμός ως εκδήλωση του «Εγώ»





Η έννοια της «θυσίας» είναι η παραίτηση από μια μεγαλύτερη αξία για χάρη μιας μικρότερης αξίας ή καθόλου αξίας. Με αυτόν τον τρόπο, μετριέται και ο αλτρουισμός ενός ανθρώπου, δηλαδή στον βαθμό που παραιτείται, αποκηρύσσει ή προδίδει τις αξίες του, εφόσον το να προσφέρει βοήθεια σε έναν ξένο ή σε έναν εχθρό θεωρείται περισσότερο ενάρετο, λιγότερο εγωιστικό από το να βοηθήσει εκείνους που αγαπάει. Η αρχή της ορθολογικής συμπεριφοράς είναι το ακριβώς αντίθετο: Να ενεργείτε σύμφωνα με την ιεράρχηση των αξιών σας, και ποτέ να μη θυσιάζεις μία μεγαλύτερη αξία για μία μικρότερη.

Μαύρος Κύκνος: Η Σιγουριά της Αμφιβολίας..!




Στην Μυθολογία, στην Φυσική Ιστορία, στην Τέχνη οι κύκνοι ήταν πάντα πάλλευκοι. ‘Λευκό σαν κύκνος’ έλεγαν. Ώσπου, πριν από διακόσια χρόνια, ένας Ευρωπαίος είδε ένα μαύρο κύκνο στην Αυστραλία και η βεβαιότητα κατέρρευσε, όπως καταρρέουν...


Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Η ψυχη εχει μνημη κι αναγνωριζει τη «διδυμη» της οταν τη βρει...!


Μερικούς ανθρώπους τους συμπαθούμε με την πρώτη ματιά, άλλους τους αντιπαθούμε και μας απωθουν, χωρίς να μας έχουν κάνει κάτι, χωρίς να τους γνωρίζουμε.
Κάποιους τους ερωτευόμαστε, τους ποθούμε, λιώνουμε για χάρη τους, ενώ για κάποιους άλλους αδιαφορούμε ή τους ξεχνάμε.

Υπάρχει όμως και μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων:
Αυτούς που όταν τους συναντήσουμε, νιώθουμε αμέσως ότι κάτι βαθύτερο μας συνδέει, ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί, ότι τους γνωρίζαμε μια ολόκληρη ζωή.

Η ψυχη εχει μνημη κι αναγνωριζει τη «διδυμη» της οταν τη βρει...!


Μερικούς ανθρώπους τους συμπαθούμε με την πρώτη ματιά, άλλους τους αντιπαθούμε και μας απωθουν, χωρίς να μας έχουν κάνει κάτι, χωρίς να τους γνωρίζουμε.
Κάποιους τους ερωτευόμαστε, τους ποθούμε, λιώνουμε για χάρη τους, ενώ για κάποιους άλλους αδιαφορούμε ή τους ξεχνάμε.

Υπάρχει όμως και μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων:
Αυτούς που όταν τους συναντήσουμε, νιώθουμε αμέσως ότι κάτι βαθύτερο μας συνδέει, ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί, ότι τους γνωρίζαμε μια ολόκληρη ζωή.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Paulo Coelho: Αν κατι εκανε τον κυκλο του, αφησε το να φυγει…


Πάντα πρέπει να ξέρουμε πότε κάποιο στάδιο φτάνει στο τέλος του. Αν επιμείνουμε να παραμείνουμε εκεί περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, θα χάσουμε τη χαρά και το νόημα των άλλων σταδίων, τα οποία πρέπει να ζήσουμε.

Να κλείνουμε κύκλους, πόρτες, να γυρίζουμε σελίδα, να ολοκληρώνουμε κεφάλαια – δεν έχει σημασία πώς το λέμε, αυτό που έχει σημασία είναι να αφήνουμε στο παρελθόν τις στιγμές της ζωής μας που πέρασαν.

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Ο Στήβεν Χόκινγκ, μπαίνει στο μυαλό μας με υπέροχα αποφθέγματα


Ο άνθρωπος που προσπαθεί να μας βάλει στο νόημα της θεωρίας του παντός, έχει σίγουρα το δικαίωμα να μιλήσει για τα πάντα. Ξέρετε, κάποιος μου είπε κάποτε κάτι εξαίσιο: «Οι επιστήμες είναι για να περνάμε δημιουργικά την ώρα μας». Στο τέλος, αυτό που μένει είναι ο άνθρωπος και η θέλησή του να κάνει ή να είναι κάτι. Ποιές είναι οι συμβουλές αυτού του μεγάλου επιστήμονα για μας; Πώς μπορούν να μας βοηθούν…στα πάντα;

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Το Matrix και η ζωή σου: Ζεις ένα όνειρο που συμφώνησες να παίξεις...




Τι είναι το ολόγραμμα; THE MATRIX

Φανταστείτε μία τηλεόραση, και όλο το εύρος της μπάντας, το οποίο αποτελείται από κανάλια, και κάθε κανάλι γίνεται εικόνες και ήχος μέσα από μηνύματα πληροφορίες δεδομένα που εκπέμπονται από μία πηγή.

Τα μηνύματα που δεχόμαστε μας δημιουργούν εκτός από την οπτική επαφή και άλλες αισθήσεις μα και συναισθήματα. Όλα αυτά μας επηρεάζουν, ώστε να αντιλαμβανόμαστε μια πραγματικότητα από κάτι που στην ουσία δεν υπάρχει, μιας που όλα είναι αποτέλεσμα μιας πηγής εκπεμπόμενων συχνοτήτων, σε ένα η περισσότερα κανάλια.

Έχουμε ξαναπεί, το ρητό που ισχύει ότι "όπως έξω έτσι και μέσα"

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό, φανταστείτε ότι η τηλεόραση είναι ο τρισδιάστατος χώρος, και φυσικά ο δικός μας πλανήτης. Και όλα τα όντα και τα πάσης φύσεως που έχουν δημιουργηθεί, όπως επίσης ο αέρας το νερό η γη και η φωτιά, όπως τα ζώα τα πτηνά, και ούτω καθεξής, είναι οι εικόνες που προβάλλονται.

Φανταστείτε επίσης, ότι αυτοί που εκπέμπουν από την πηγή, τις συχνότητες στην τηλεόραση, (τρισδιάστατος κόσμος πλανήτης Γη ), ότι επέλεξαν, να ζήσουν μέσα σε αυτόν τον εικονικό κόσμο, προβάλλοντας τα ανθρώπινα σώματα, που μέσα τους θα εμπεριέχουν τον νοητό τους αληθινό εαυτό.


Αν και γνώριζαν όλη την αλήθεια, και κατανοούσαν το ψεύτικο αυτής της όλης εικονικής δημιουργίας, και ενώ εξουσίαζαν τα πάντα σε αυτόν τον εικονικό κόσμο, επέλεξαν να μπουν μέσα σε αυτόν και να τον ζήσουν, αφού σαν δημιουργοί οι ίδιοι ερωτεύτηκαν το δημιούργημα τους.

Το πρόβλημα όμως, ήταν, ότι μπαίνοντας στον εικονικό κόσμο, θα χάσουν όλη την μνήμη τους, και δεν θα θυμούνται απολύτως τίποτα από την αληθινή τους φύση και πραγματικότητα.


Στην ουσία επέλεξαν να ζήσουν μέσα σε ένα είδωλο του αληθινού τους κόσμου και πραγματικότητας.

Λόγω του προβλήματος του εθισμού στην εικονική πραγματικότητα, έβαλαν έναν κώδικα ασφαλείας, να.."πεθαίνουν".

Με αυτόν τον τρόπο θα ξαναγύριζαν πίσω στην αληθινή τους πραγματικότητα.

Τι γίνεται όμως αν μπει ένας "ιός" στο σύστημα;

Τότε υπάρχει το δεδομένο, όσοι δεν αντιλήφθηκαν την εικονική τους πραγματικότητα, να μην μπορούν να ξεφύγουν από αυτή.

Ο έρωτας για τον εικονικό κόσμο, δίνει την δυνατότητα στον νου που θα μπει μέσα σε υλικό ανθρώπινο σώμα, να μην αφήσει να απεγκλωβιστεί από αυτό, διότι πλέον όπως η αγάπη για την αληθινή του υπόσταση και πραγματική δεν τον αφήνει να την απολέσει,(ψυχή), με τον ίδιο τρόπο, ο έρωτας για το υλικό ανθρώπινο σώμα δεν τον αφήνει να απολέσει την ανθρώπινη και εικονική υπόσταση του.
ΖΟΥΜΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ


ΠΗΓΗ"http://www.awakengr.com/

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Ο φόβος της γνώσης




Από τη δική μας οπτική γωνία, η μεγαλύτερη ανακάλυψη του Freud είναι ότι η μεγάλη αιτία πολλών ψυχολογικών ασθενειών είναι ο φόβος να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, τα συναισθήματα, τις παρορμήσεις, τις αναμνήσεις, τις ικανότητες, τις δυνατότητες, το πεπρωμένο του...
Γενικά, αυτού του είδους ο φόβος είναι αμυντικός, με την έννοια ότι είναι μια προστασία της αυτοεκτίμησης μας, της αγάπης και του σεβασμού που τρέφουμε για τον εαυτό μας. Τείνουμε να φοβόμαστε οποιαδήποτε γνώση θα μπορούσε να μας κάνει να απεχθανόμαστε τον εαυτό μας ή να μας κάνει να νιώθουμε κατώτεροι, αδύναμοι, ανάξιοι, κακοί, επονείδιστοι.
Προστατεύουμε τον εαυτό μας και την ιδανική εικόνα του εαυτού μας με την απώθηση και παρόμοιους αμυντικούς μηχανισμούς, οι οποίοι είναι κυρίως τεχνικές μέσω των οποίων αποφεύγουμε να συνειδητοποιήσουμε δυσάρεστες ή επικίνδυνες αλήθειες.
Και στην ψυχοθεραπεία, τις μανούβρες με τις οποίες εξακολουθούμε να αποφεύγουμε αυτή τη συνειδητοποίηση της οδυνηρής αλήθειας, τους τρόπους με τους οποίους πολεμάμε τις προσπάθειες του θεραπευτή να μας βοηθήσει να δούμε την αλήθεια, τους ονομάζουμε «αντίσταση».
Όλες οι τεχνικές του θεραπευτή αποκαλύπτουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την αλήθεια, ή είναι τρόποι για να δυναμώσει ο ασθενής έτσι ώστε να μπορεί να αντέξει την αλήθεια. («Το να είναι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό του, είναι η σπουδαιότερη προσπάθεια που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος» S. Freud).
Αλλά υπάρχει ένα άλλο είδος αλήθειας το οποίο τείνουμε να αποφεύγουμε. Όχι μόνο μένουμε προσκολλημένοι στην ψυχοπαθολογία μας, αλλά επίσης τείνουμε να αποφεύγουμε την προσωπική ανάπτυξη γιατί και αυτή, επίσης, μπορεί να επιφέρει ένα άλλο είδος φόβου, δέους, αισθημάτων αδυναμίας και ανεπάρκειας. Κι έτσι, χρησιμοποιούμε ένα άλλο είδος αντίστασης, μια άρνηση της καλύτερης πλευράς μας, των ταλέντων μας, των καλύτερων ενορμήσεών μας, των ανώτερων δυνατοτήτων μας, της δημιουργικότητας μας. Με δυο λόγια, αυτή είναι η μάχη με το δικό μας μεγαλείο, ο φόβος της ύβρεως.
Αυτό μας θυμίζει ότι ο μύθος μας του Αδάμ και της Εύας, με το επικίνδυνο δέντρο της Γνώσης που πρέπει κανείς να αγγίξει, έχει το αντίστοιχό του σε πολλές άλλες κουλτούρες, οι οποίες πιστεύουν επίσης ότι η ύψιστη γνώση είναι προνόμιο των θεών.
Οι περισσότερες θρησκείες έχουν μια τάση αντί-νοησιαρχίας (μαζί με διάφορες άλλες τάσεις, φυσικά), κάποιο ίχνος προτίμησης για την πίστη και όχι τη γνώση, ή το αίσθημα ότι ορισμένες μορφές γνώσης είναι υπερβολικά επικίνδυνες για να ανακατεύονται οι άνθρωποι με αυτές και καλό είναι να απαγορευτούν ή να διαφυλαχτούν για τους λίγους εκλεκτούς.
Στις περισσότερες κουλτούρες, οι επαναστάτες εκείνοι που αψήφησαν τους θεούς αναζητώντας τα μυστικά τους, τιμωρούνταν αυστηρά, όπως ο Αδάμ και η Εύα, ο Προμηθέας και ο Οιδίποδας και έμειναν στην μνήμη των ανθρώπων σαν προειδοποιήσεις ότι δεν πρέπει να προσπαθούν να μοιάσουν στον Θεό.
Και, αν μου επιτρέπετε να το θέσω πολύ συνοπτικά, είναι ακριβώς αυτό το κομμάτι μας, που έχει κάτι το θεϊκό, για το οποίο έχουμε αντιφατικά συναισθήματα, το οποίο μας γοητεύει αλλά και μας φοβίζει, μας προσελκύει αλλά και μας κάνει να παίρνουμε αμυντική στάση. Αυτή είναι μια όψη του ανθρώπινου πεπρωμένου, ότι είμαστε ταυτόχρονα σκουλήκια και θεοί.
Όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί μας, οι άνθρωποι που πλησιάζουν περισσότερο στο Θείο, πιστοποιούν ότι χρειάζεται τρομερό κουράγιο στη μοναχική στιγμή της δημιουργίας, της επιβεβαίωσης ενός καινούριου πράγματος (που είναι αντιφατικό με το παλιό). Αυτό είναι ένα είδος τόλμης, να βγαίνεις μπροστά, να ξεχωρίζεις από τους άλλους, να στέκεσαι ολομόναχος, μια πράξη περιφρόνησης, μια πρόκληση.
Η στιγμή του φόβου είναι αρκετά κατανοητή αλλά πρέπει παρόλα αυτά να ξεπεραστεί αν πρόκειται να υπάρξει δημιουργία. Έτσι, το να ανακαλύψει κανείς στον εαυτό του ένα μεγάλο ταλέντο μπορεί αναμφίβολα να φέρει ευφορία αλλά φέρνει επίσης και ένα φόβο των κινδύνων, των ευθυνών και των καθηκόντων του να είσαι ηγέτης και του να είσαι μόνος σου.
Η υπευθυνότητα φαίνεται κάποτε βαρύ φορτίο και τότε προσπαθεί το άτομο να την αποφύγει όσο περισσότερο είναι δυνατό. Σκεφτείτε το μίγμα των συναισθημάτων δέους, ταπεινοφροσύνης, ακόμα και φόβου που μας έχουν αναφέρει άνθρωποι οι οποίοι έχουν εκλεγεί Πρόεδροι του κράτους.

Αβραάμ Μάσλοου, από το βιβλίο “Ψυχολογία της ύπαρξης”, εκδ. Δίοδος, 1994 - 
ΠΗΓΗ"http://www.apocalypsejohn.com/

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Είσαι Ένας Indigo; 11 Γνωρίσματα των παιδιών Indigo (BINTEO)

Είσαι ένα Παιδί Indigo; 

Όταν λέμε "Παιδιά Indigo" εννοούμε το νέο τύπο ανθρώπου που γεννήθηκε σε αυτή τη γενιά. Εμφανίζουν εκπληκτικά κατορθώματα στη διαίσθηση και πληροφορίες πέρα ​​από τα χρόνια τους, αυτά τα παιδιά indigo έχουν αρχίσει να έχουν πολύ πιο κοινή αντίληψη στο πλαίσιο της πνευματικής κοινότητας. Αυτή είναι μια λίστα που αναπτύχθηκε από τον θεραπευτή μέσω παιχνιδιού Jan Yordy, πρώην δάσκαλο δημοτικού σχολείου και παιδικός σύμβουλος που έχει συνεργαστεί με τους γονείς και τα παιδιά για 25 χρόνια. 

Δείτε  παρακάτω στο Βίντεο πως ένα παιδί indigo μοιάζει εν δράση!

Όπως διαβάζετε τη λίστα, δείτε αν μπορείτε να συντονιστείτε με οποιοδήποτε από αυτά τα γνωρίσματα:

1. Μπορεί να είναι ισχυρής θέλησης ανεξάρτητοι στοχαστές που προτιμούν να κάνουν το δικό τους, αντί να συμμορφώνονται με πρόσωπα κύρους/γονείς 

2. Έχουν σοφία και επίπεδο φροντίδας πέρα ​​από τη νεανική τους εμπειρία 

3. Οι παραδοσιακές στρατηγικές των γονέων και η πειθαρχία δεν φαίνεται αποτελεσματική με αυτά τα παιδιά. Αν προσπαθήσετε να τα αναγκάσετε για κάτι, μια πάλη για την εξουσία είναι το τυπικό αποτέλεσμα. 

  4. Ενεργειακά, οι Indigos δονούνται σε πολύ υψηλότερη συχνότητα ώστε να μπορούν να απορροφήσουν αρνητική ενέργεια (ανθρώπου ή μηχανής) 

  5. Συναισθηματικά μπορεί να είναι αντιδραστικοί και μπορεί να έχουν προβλήματα με ανησυχίες, κατάθλιψη ή κυμαινόμενο θυμό, αν όχι ενεργειακά ισορροπημένοι

  6. Είναι δημιουργικοί στοχαστές του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, αλλά μπορεί να δυσκολευτούν να μάθουν σε ένα παραδοσιακό σύστημα σχολείου για το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου 

  7. Συχνά οι Indigos έχουν διαγνωστεί με ADD και ADHD εφόσον εμφανίζουν παρόρμηση (ο εγκέφαλός τους μπορεί να επεξεργαστεί τις πληροφορίες γρηγορότερα) και απαιτούν κίνηση ώστε να τους βοηθήσει να κρατήσουν καλύτερη εστίαση. 

  8. Οι Indigos είναι πολύ διαισθητικοί και μπορούν να δουν, να ακούσουν ή να γνωρίζουν πράγματα που φαίνονται ανεξήγητα. 

  9. Οι Indigos έχουν περισσότερα προβλήματα με τη τροφή και τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες, δεδομένου ότι το σύστημά τους είναι πιο λεπτά συντονισμένο. 

  10. Όταν οι ανάγκες τους δεν ικανοποιούνται, τα παιδιά αυτά φαίνεται εγωκεντρικά και απαιτητικά, αν και αυτή δεν είναι αληθινή τους φύση. 

  11. Αυτά τα παιδιά είναι απίστευτα προικισμένα και έχουν απίστευτες δυνατότητες, αλλά μπορεί να μην αναπτυχθούν αυτές οι δυνατότητες όταν δεν καλλιεργηθούν σωστά δεν γίνουν αποδεκτές

Δείτε  παρακάτω πως ένα παιδί indigo μοιάζει εν δράση! 




ΠΗΓΗ"http://aorata-gegonota.blogspot.gr/

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ


«Ως βιοχημικοί, ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερα για το φοβερά πολύπλοκο της ζωής, όπου είναι φανερό ότι η πιθανότητα, να έχει προέλθει από κάποιο τυχαίο γεγονός είναι τόσο ελάχιστη που μπορεί να αγνοηθεί εντελώς। Η ζωή αποκλείεται να προήλθε τυχαία»
Sir FRED HOYLE

।. Άνθρωπος και ψυχή.
Η ύπαρξη του ανθρώπου, συγκρινόμενη με τα πλανητικά χρονικά μεγέθη, είναι απειροελάχιστη, παρόλα αυτά τα επιτεύγματα του ανθρώπου στα λίγα χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης του, είναι αξιοθαύμαστα, συμπερασματικά λοιπόν ο άνθρωπος από «νοητικής», πλευράς , αποτελεί την κορωνίδα της δημιουργίας σε πλανητικό επίπεδο, καθώς είναι το μόνο πλάσμα με τέτοιες γνωστικές ικανότητες που του επιτρέπουν να παράγει βελτιώσεις και μεταβολές τόσο πάνω στη φύση, όσο και στον εαυτό του.
Το ερώτημα που απασχόλησε, και απασχολεί λοιπόν τον άνθρωπο είναι, εάν είμαστε ένα φυσικό εξελικτικό πείραμα ελεύθερης επιλογής, με ένα υλικό σώμα που αποτελεί προϊόν διάφορων αυτοσχεδιασμών, με όργανα που άλλαξαν πολλές φορές τη λειτουργία τους, ή η νοητική υπεροχή του ανθρώπινου είδους σε σχέση με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, είναι αποτέλεσμα θεϊκής επιλογής.
Στο «sefer ha zohar» (Σεφέρ χαζοχάρ) ή Βιβλίο της Λαμπρότητας που αποτελεί ίσως το πιο σημαντικό και εκτενές κείμενο της εβραϊκής Καμπάλα, τίθεται το ερώτημα:

«Τι είναι ο άνθρωπος; Είναι απλώς δέρμα, σάρκα, οστά και φλέβες; Όχι! Αυτό που συνιστά τον αληθινό άνθρωπο, είναι η ψυχή και εκείνα που αποκαλούνται δέρμα και σάρκα, οστά και φλέβες είναι απλά ένα πέπλο, ένα εξωτερικό κάλυμμα και όχι καθαυτός ο Άνθρωπος. Η αποκάλυψη του ανθρώπου σημαίνει την απέκδυση του από όλα αυτά τα ενδύματα. Ωστόσο, τα οστά, οι τένοντες και τα διάφορα συστατικά του σώματος σχηματίστηκαν σύμφωνα με τα μυστικά της θεϊκής σοφίας, και σύμφωνα με την ουράνια εικόνα. Το δέρμα απεικονίζει τους ουρανούς που είναι άπειροι σε έκταση και καλύπτουν ως ένδυμα όλα τα πράγματα. Τα οστά και οι φλέβες συμβολίζουν τον θεϊκό φορέα, τις εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου. Όμως αυτά δεν είναι παρά τα εξωτερικά ενδύματα, επειδή στα εσωτερικά μέρη υπάρχει το μυστήριο του Ουράνιου Ανθρώπου».

Όπως στο zohar , έτσι και σε όλους τους αρχαίους μύθους και της θρησκείες ο άνθρωπος, θεϊκό τέκνο, συμμετέχει του θείου, δια μέσω της «θέωσης», της υπέρβασης δηλαδή της θνητής και καθορισμένης του φύσης, αλλά και ταυτόχρονα, δια μέσω της πίστης σε μια «άλλη ζωή μετά θάνατον ζωή »,εξασφαλίζει την αθανασία. Τελεολογικά ο άνθρωπος, είτε με την μορφή του ήρωα, είτε στην μετά θάνατον ζωή, ενέχει το ενδεχόμενο της μετεξέλιξης του σε μια νέα ανώτερη μορφή ύπαρξης.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο στο ερώτημα περί προέλευσης του ανθρώπου ο θάνατος, αποτέλεσε κομβικό σημείο της αναζήτησης. Με βάση αυτό το ερώτημα, εμφανίστηκαν ανά τους αιώνες διάφορες θρησκευτικές εκδοχές, έχοντας στις περισσότερες των περιπτώσεων ως κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, την πίστη στην αθανασία της ψυχής, και στην συνέχιση της ζωής μετά τον θάνατο.
Ανάλογα με την πολιτιστική ιδιαιτερότητα της κάθε εποχής και του κάθε θρη­σκεύματος, εμφανίστηκαν ποι­κίλες εκδοχές σε σχέση με την επουράνια κρίση της ψυχής, και τις συνακόλουθες ανταμοιβές ή τιμωρίες. Ο θάνατο ς θα σημαίνει τον αποχωρισμό της ψυχής από το σώμα, και έτσι εκλαμβάνεται ως απελευθέρωση του άφθαρτου από το φθαρτό, του αιωνίου από το πρόσκαιρο, του ανωτέρου από το κατώ­τερο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το «μυστήριο» του ανθρώπου θα μετατεθεί στο μέλλον, εφόσον ο δυϊσμός ύλης-πνεύματος, οδηγεί στην αναγνώριση της αθανασίας της ψυχής.

।।. Η αθανασίας της ψυχής.
Η ιδέα της αθανασίας της ψυχής, και η συμμετοχή του Θείου σε κάθε άνθρωπο αποτέλεσε την βασική αρχή τόσο για την φιλοσοφία, όσο και για την θρησκεία και την μεταφυσική. Αναφερόμενος ακριβώς σε αυτή την αναζήτηση ο Η. Marcuze (Χ. Μαρκούζε), αναφέρει πως η θεολογία και ή φιλοσοφία, συναγωνίζονται ­μεταξύ τους τιμώντας το θάνατο σαν υπαρξια­κή κατηγορία. Διαστρέφοντας ένα βιολογικό γεγονός σε οντολογική ουσία, επιθέτουν υπερ­βατικές ευλογίες πάνω στην ενοχή της ανθρωπότητας, που βοηθούν να διαιωνίζεται προδίνουν την υπόσχεση της ουτοπίας. Στον Ελληνικό χώρο, πρώτοι οι ορφικοί ανέπτυξαν την θεωρία της μετενσάρκωσης, σύμφωνα με την οποία, η ψυχή μετά τον θάνατο ακολουθεί έναν αέναο κύκλο ενσαρκώσεων έως ότου εξαγνιστεί.

III. Ορφικές πινακίδες .
Σε Ορφικές πινακίδες που έχουν βρεθεί, γνωρίζουμε κάποιες από τις οδηγίες που δίνονταν στους μύστες για την μεταθανάτια πορεία της ψυχής τους।

«... Ευθύς ως η ψυχή σου εγκαταλείψει το φως του ήλιου, βάδιζε προς τα δεξιά, δείχνοντας όμως μεγάλη εγρήγορση. Γιατί στο βασίλειο του Άδη υπάρχει μια πηγή που δίπλα της ορθώνεται ένα λευκό κυπαρίσσι. Καθώς όμως οι ψυχές κατεβαίνουν εκεί, τρέχουν για να πιουν και να δροσιστούν γιατί στον Άδη διψούν πάρα πολύ. Σε προειδοποιώ όμως να μην πιεις από αυτή την πηγή. Γιατί πιο πέρα θα βρεις δροσερό νερό που τρέχει από την πηγή της Μνημοσύνης. Όμως αυτή την πηγή την φυλάνε φρουροί που θα σε ρωτήσουν νοερά βέβαια, γιατί περιπλανιέσαι στα σκοτάδια του διαφθορέα 'Άδη. Θα απαντήσεις: Είμαι τέκνο της γης και του έναστρου ουρανού. Αλλά διψάω πολύ και χάνομαι. Δώστε μου γρήγορα να πιω από το νερό που κυλάει από της Μνημοσύνης την λίμνη. Και αυτοί που βρίσκονται στην υπηρεσία του Κυρίαρχου του κάτω κόσμου θα σε ευσπλαχνιστούν και θα σου δώσουν για να πιεις॥». (Πινακίδα Θουρίου)
«...Θα βρεις στα αριστερά του οίκου του Άδη, μια πηγή που δίπλα της ορθώνεται ένα λευκό κυπαρίσσι।Σ' αυτή την πηγή καθόλου να μην πλησιάσεις,αλλά θα βρεις μια άλλη στης Μνημοσύνης τη λίμνη από την οποία ρέει δροσερό νερό.Mπροστά της όμως υπάρχουνε Φρουροί. Θα τους πεις:"Είμαι τέκνο της γης και του έναστρου ουρανού. Όμως η καταγωγή μου είναι Θεία. Αυτό το ξέρετε κι' εσείς Όμως τώρα διψάω και χάνομαι. Γι’ αυτό δώστε μου να πιω δροσερό νερό που ρέει από της Μνημοσύνης τη λίμνη".Και από μόνοι τους θα σου δώσουν να πιεις από τη θεία την κρήνη. Και μετά από αυτό ανάμεσα στους άλλους τους ήρωες θα βασιλεύεις ...»Πινακίδα από την Πετηλία)

Η μετά θάνατον ζωή - που έως τότε δεν υφίστατο στην αρχαιοελληνική σκέψη -, θα αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία, και θα καθορίζει τον βίο του ανθρώπου, εφόσον οι εξαγνισμένοι προορίζονται για μία μακάρια ζωή στα Ηλύσι α πεδία, ενώ για τους μιαρούς υπάρχουν τα Τάρταρα ή η επαναγγένηση σε σώματα ζώων.«Εκείνοι δε οι οποίοι είχαν προτιμήσει αδικίας ή βιαιότητας και αρπαγάς, εύλογον είναι να μεταμορφώνωνται εις τα γένη των λύκων, των ιεράκων, των περδικογεράκων....». (Πλάτωνας Φαίδων 82)
Αυτή η θεώρηση ενισχύεται φιλοσοφικά με τον Πλάτωνα, για τον οποίο η Ψυχή προϋπάρχει του σώματος, και γνωρίζει την αλήθεια καθώς βρίσκεται στον πραγματικό κόσμο, στον κόσμο δηλαδή τον κόσμο των Ιδεών . Η Ψυχή, είναι ασώματη, άυλη, αθάνατη, και αίτιο της εσωτερικής ουσίας κάθε όντος.
Με την είσοδο της στο σώμα, που αποτελεί την φυλακή της ψυχής, η Ψυχή ξεχνά τις Ιδέες, και πλανάται πως τα παράγωγα των αισθήσεων, είναι η αλήθεια. Σκοπός της πλέον, είναι να ξανά-θυμηθεί, τα όντα (τις Ιδέες), με στόχο την ελευθερία της. Πρόκειται δηλαδή για την ανά-μνηση των όντων που αρχικά είχε γνωρίσει, γνωρίζοντας ταυτόχρονα και την μια αλήθεια. Κατά τον Πλάτωνα ο θάνατος, επέρχεται το σώμα με το τέλος, της κίνησης που προσφέρει η Ψυχή. Στον διάλογο του Πλάτωνα Μένων, ο Σωκράτης δηλώνει:

«Έχω ακούσει Μένων, λέει, σοφούς άνδρες και γυναίκες να μιλάνε για τα θεία πράγματα. Είναι ιερείς και ιέρειες που ξέρουν για ποια πράγματα μιλάνε. Τα λέει ακόμα και ο Πίνδαρος και πολλοί άλλοι από τους ποιητές που είναι θείοι. Και θα σου τα αποκαλύψω βέβαια, αλλά εσύ θα κρίνεις αν είναι σωστά ή όχι. Λένε λοιπόν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη, η οποία (μπορεί βέβαια να) τελευτά - αυτό δηλαδή που ονομάζουμε θάνατο - αλλά ξαναγεννιέται και ποτέ δε χάνεται. Πρέπει όμως να διαβιώνει κανείς όσο πιο αγνά μπορεί. Και υπάρχει σοβαρός λόγος γι' αυτό. Γιατί όσοι θα αποτίσουν προς την Περσεφόνη τις ποινές του παλαιού της πένθους αυτών τις ψυχές μετά από εννέα χρόνους (κύκλους ύπαρξης), στον πάνω ήλιο ανεβάζει. Και από αυτές (τις εξαγνισμένες ψυχές όταν επανενσαρκωθούν) προέρχονται οι λαμπροί βασιλιάδες και εκείνοι που εξελίσσονται ταχύτατα σε δυνατούς χαρακτήρες και σε μεγάλους σοφούς. Και μετά από αυτό (τον αλτρουιστικό άθλο, μπορεί να) αποκαλούνται αγνοί ήρωες».

Αργότερα ο μέγας νεοπλατωνιστής Πλωτίνος, διαχωρίζει την Ψυχή ακόμη περισσότερο, σε «ανθρώπινη» και σε «κοσμική».Αρχικά δημιουργήθηκε η κοσμική Ψυχή, η οποία διαποτίζει τα υλικά πράγματα και τα διαμορφώνει, τα ζωοποιεί. συγχρόνως, ωστόσο, δημιουργούνται και οι ψυχές των ανθρώπων. Ταυτόχρονα για ένα άλλο τμήμα της Ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης ο άνθρωπος αποτελεί μέτρο της αληθείας και της γνώσης, «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», ( Πρωταγόρας 480 – 411 π।Χ.). Η μάχη θα πρέπει να δοθεί στον παρόντα χρόνο, όπως αναφέρει Πίνδαρος: «Ω ,Ψυχή μου μην αναζητάς την αθανασία, αλλά εξάντλησε τα όρια του δυνατού..».Για τον Αριστοτέλη, ψυχή και σώμα είναι δύο εκφάνσεις, δύο ενέργειες της ίδιας ουσίας, θεωρώντας την ψυχή «ως μια εν τω σώματι ενοικούσαν αρχή», ως μια ζωοδότρα δύναμη, η οποία κινεί το σώμα ως όργανο της. Είναι το τελικό αίτιο του σώματος. Το σώμα είναι η ύλη της ψυχής, και η ψυχή η μορφή του σώματος, και δεν διαχωρίζονται, όπως δεν διαχωρίζεται το κερί από το σχήμα του. Η ύπαρξη της Ψυχής, είναι κοινή και απαραίτητη σε όλους οργανισμούς ζωικούς ή φυτικούς , δίχως εξαίρεση.
Για τον Επίκουρο, η ψυχή δεν επιβιώνει μετά τον θάνατο, εφόσον διασπάται στα δομικά της στοιχεία (άτομα) στα οποία διασκορπίζονται. Για τον Επίκουρο ο θάνατος είναι ένα τίποτα για τον άνθρωπο, διότι όπως χαρακτηριστικά αναφέρει:Ο θάνατος δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους... αφού για τους ζωντανούς είναι ανύπαρκτος... κ όταν αυτός έρχεται είμαστε ανύπαρκτοι εμείς».. 
Σύμφωνα με τον χριστιανισμό, ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ' εικόνα του Θεού, ενώ προς χάριν του ανθρώπου, ο υιός του Θεού ενσαρκώθηκε σε ανθρώπινο σώμα, κατ' αυτόν τον τρόπο, το ανθρώπινο σώμα υπόκειται σ' ένα πρωτοφανές πεπρωμένο, εφ' όσον προορίζεται να αναστηθεί. Ο άνθρώπος σύμφωνα με την χριστιανική κοσμοθέαση είναι εξ ορισμού κτίσμα, αλλά έχει μια ξεχωριστή θέση και αποστολή στην κτίση, εφόσον αποτελεί την η κορωνίδα της, έχοντας ένα διττό χαρακτηριστικό στην φύση του, το πνεύμα και την ύλη. Ο Γρηγόριος, ο Θεολόγος γράφει σχετικά:

«Ο αριστοτέχνης Λόγος τού Θεού δημιούργησε μία ζωντανή ύπαρξη σύνθετη από την αόρατη και την ορατή φύση, δηλαδή τον άνθρωπο. Kαι από μεν την ύλη, η οποία προϋπήρχε, πήρε το σώμα, από τον εαυτό του δε έδωσε την πνοή. Kαί κατεσκεύασε έτσι ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο, μεγάλη την μικρότητά του, και τον τοποθέτησε επί της γης, σαν άλλον άγγελο, προσκυνητή μικτό, επόπτη της ορατής δημιουργίας, μύστη της αοράτου και εγγιζομένης δια του νου, βασιλέα των επί της γης υλικών δημιουργημάτων, βασιλευόμενων άνωθεν υπό του Θεού, επίγειο και ουράνιο, πρόσκαιρο και αθάνατο, ορατό και δια του νου εγγιζόμενο, ευρισκόμενο στο μέσον του μεγαλείου και της ταπεινότητας, τον ίδιο πνεύμα και σάρκα, πνεύμα δια την χάριν, πού εισέρχεται μέσα του, σάρκα εξ αιτίας της επάρσεως, η οποία έπρεπε να ταπεινωθεί». 
Ψυχοσωματικό λοιπόν μυστήριο ο άνθρωπος, «επίγειος και ουράνιος»,πρόσκαιρος και αθάνατος, με την οντολογική του αναφορά στον τριαδικό Θεό, και με σκοπό στη ζωή του την κορυφή της πνευματικής ζωής, την «θέωση».Σύμφωνα με τον Αγ. Γρηγορίο Νύσσης, ο άνθρωπος συμμετέχει και του νοητού και του αισθητού κόσμου. Έτσι ο άνθρωπος είναι ένας καθρέπτης της όλης κτίσεως, ένας μικρόκοσμος, συνεπώς μπορεί να καταστεί συνδετικός κρίκος μεταξύ κτιστού και άκτιστου. Ο άνθρωπος γίνεται μεσίτης μεταξύ του ουρανού και της γης. Πιο συγκεκριμένα αναφέρει:
« Επειδή ο άνθρωπος, αποτελείται από σάρκα και ψυχή, ανήκει τόσον στο Βασίλειο του πνεύματος όσο και στο βασίλειο του σώματος και τα συνδέει και τα δυο σε κόσμο. Όλη η εξέλιξη του ανθρώπου κατευθύνεται από την ψυχή, διανεμημένη απ΄ αρχής σε όλο το σώμα. Η ενέργεια, όμως, της ψυχής εκδιπλώνεται βαθμιαία με την ανάπτυξη του ανθρώπου. Πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ του ιδεώδους ανθρώπου και εκείνου που ζει στον κόσμο. Εκείνος είναι αιώνιος, ο εδώ ατελής και παροδικός. Εκείνος ενιαίος και αδιάκριτος, ο εδώ μεμειγμενος και «κεχυμένος εις αίσθησιν».
Για την ορθόδοξη Χριστιανική πίστη βέβαια, η ψυχή του ανθρώπου γεννιέται μαζί με το σώμα, αλλά δεν προϋπάρχει, και το σπουδαιότερο δεν αναπαύεται τελικά αν δεν ανακτήσει το σώμα της. Ο Ωριγένης (συμμαθητής του Πλωτίνου) που τοποθέτησε την ταυτότητα του ανθρώπου στην ψυχή του, ώστε να κάνει λόγο για προΰπαρξη των ψυχών προ της υλικής δημιουργίας του κόσμου, καταδικάστηκε από τους Πατέρες και από την Ε' Οικουμενική Σύνοδο ως αιρετικός.

H ενότητα της ζωής .
Στην σύγχρονη μεταφυσική φιλοσοφία όπως αυτή εκφράζεται από την Θεοσοφία και την H। Blavatsky, η εκδήλωση της ζωής είναι μία πορεία από το πνεύμα προς την ύλη, συνεπώς η εξέλιξη έχοντας ξεκινήσει πρωταρχικά από πάνω προχωρεί προς τα κάτω, αντί για το αντίθετο, όπως διδάσκεται από τη Δαρβινιακή θεωρία. Ο άνθρωπος είναι η μινιατούρα της σύνθεσης και της διαδικασίας του σύμπαντος, καθώς ό,τι υπάρχει στον Μεγάκοσμο υπάρχει και στον Μικρόκοσμο και μελετώντας το ένα, είτε το σύμπαν είτε τον άνθρωπο, με μέτρο την αναλογία, διαπιστώνουμε τις αντιστοιχίες τους και τη σχέση μεταξύ τους. Ο άνθρωπος είναι μια μονάδα με νοημοσύνη και συνειδητότητα που προσπαθεί να κυριαρχεί την ζωώδη φύση της. Είναι ένα ανάτυπο των Συμπαντικών δυνάμεων, με λανθάνουσες πνευματικές και νοητικές δυνατότητες, τις οποίες θα αποληθαργήσει μέσω διαδοχικών επαναγεννήσεων και μυήσεων, και μέσω αναγκαστικής ή εκούσιας μαθητείας, έως ότου κατακτήσει όλα τα στάδια της εξελικτικής κλίμακας. Tο μέλλον του ανθρώπου είναι η πνευματικότητα, που είναι ενότητα και η κατάκτησή αυτής της ενότητας, είναι και ο απώτερος στόχος των απροσδιόριστων περιφορών της ψυχής μέσα στο σύμπαν.
H ενότητα της ζωής είναι μια πραγματικότητα που ο άνθρωπος αγνοεί, επειδή, προς το παρόν, δεν μπορεί να τη νιώσει.
Προερχόμενη από την αρχαιότητα λοιπόν, μυθολογικές φιλοσοφικές και θεολογικές αναφορές, εμπεριέχουν μια προσταγή για ενεργό επιδίωξη της μετανθρώπινης κατάστασης από τον ίδιο τον άνθρωπο, που αν και κατάγεται από την θνητή σάρκα, μετέχων ο άνθρωπος στο θείο, «θεούμενος», είναι δυνατή αλλά και θεμιτή η ανάβαση από τον κατώτερο, ζωώδη άνθρωπο σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, όπου μπορούν να υπερβούν τις φυσικές τους δυνατότητες τους, και ίσως να κατακτήσουν την αθανασία.
Ήδη από την αρχαιότητα οι αλχημιστές αναζητούσαν την φιλοσοφική λίθο και το ελιξίριο της ζωής, το «αθάνατο νερό», την μαγική εκείνη ουσία, που θα μπορούσε να μετατρέψει όλα τα μέταλλα σε χρυσάφι, αλλά και που θα παρείχε διαρκή νεότητα και αιώνια ζωή.
Αλχημιστής στο Μεσαιωνικό εργαστήρι του

V. Άνθρωπος και μηχανές.


Και ενώ έως τώρα η «τελεολογία» της μετεξέλιξης του σε μια νέα ανώτερη μορφή ύπαρξης, διεκδικήθηκε μέσω της θρησκείας, της φιλοσοφίας, της αλχημείας, και του ιδεαλισμού, στις ημέρες μας το ενδεχόμενο του μετα-ανθρώπου, κατακτά νέους ορίζοντες και προοπτικές.
Η τεχνολογία υποκαθιστά την θρησκεία όλο και περισσότερο, καθώς εμφανίζεται αποτελεσματικότερη στην ικανοποίηση των προσδοκιών και συνεπέστερη στις υποσχέσεις της.
Δια μέσου της επιστήμης, αναζητούνται υπερανθρώπινες καταστάσεις, όπως η«ένωση» ανθρώπου και μηχανής, δια μέσω εμφυτευμένων μικροτσίπ , τα οποία θα μπορούν να λειτουργούν σε συνδυασμό με ανθρώπινα νευρικά κύτταρα, αλλά και δια μέσω «προσθετικών» μηχανικών μερών, με σκοπό την δημιουργία Υβριδικών Ανθρώπων ή «Cyborgs». (1)
Ο άνθρωπος παγιδευμένος σε έναν περίεργο αγώνα δρόμου με τον ίδιο του τον εαυτό, σε ρόλο δημιουργού κατασκευάζει μηχανές, οι οποίες υποκαθιστούν την ανθρώπινη εργασία. Οι μηχανές θα εξελιχθούν στα ρομπότ, των οποίων η παραγωγή αυξάνει με αριθμητική πρόοδο.
Το 1988 υπήρχαν περίπου 280.000 βιομηχανικά ρομπότ στον κόσμο, (τα περισσότερα από αυτά στην Ιαπωνία), ενώ ως το 2028 υπολογίζεται πως θα υπάρχουν περισσότερα ρομπότ απ’ ότι άνθρωποι στον πλανήτη μας. Στην εξέλιξη των ρομπότ κυριαρχεί ήδη ο ανθρωπομορφισμός, και η προσπάθεια απομίμησης των ανθρώπινων κινήσεων, με αποκορύφωμα ακόμα και την απομίμηση των συναισθημάτων και των εκφράσεων του ανθρώπινου προσώπου.
Οι ρομποτικές μηχανές σε ένα τέτοιο σενάριο θα αποκτήσουν την δική τους πνευματικότητα, ανταγωνιζόμενες τον κατασκευαστή τους. Σύμφωνα με τον γνωστό συγγραφέα A. Clark (Άρθουρ Κλαρκ), μετά το 2020, όταν κατασκευαστεί η πρώτη Τεχνητή Νοημοσύνη, θα υπάρχουν δύο ευφυή είδη στον πλανήτη μας: ένα βιολογικό, που θα εξελίσσεται αργά κι ένα τεχνολογικό, που θα εξελίσσεται με γεωμετρική πρόοδο. Όπως πιστεύει το χάσμα ανάμεσα στα δύο ευφυή είδη δεν θ’ αργήσει να φανεί, καθώς όπως είναι γνωστό, τα βιολογικά είδη δεν επιβιώνουν σχεδόν ποτέ όταν συναντώνται με ανώτερους ανταγωνιστές.
Το επόμενο στάδιο με την βοήθεια της βιοτεχνολογίας, της νανοτεχνολογίας, και της νανο-ρομποτικής, θα είναι το πάντρεμα του ανθρώπινου σώματος και των μηχανών, όταν στο σώμα μας θα εμφυτευτούν συσκευές που θα είναι υπεύθυνες για την συντήρηση και επιδιόρθωση σε μοριακό επίπεδο των διαφόρων βιολογικών και βιοχημικών διεργασιών, του σώματος. Αυτή θα είναι η αυγή της νέας φυλής των cyborgs, ένα είδος που θα μπορεί να παρεμβαίνει στην ίδια του τη φύση με ποικίλους τρόπους.
Εάν στο μέλλον άνθρωπος και μηχανή ενωθούν με σκοπό την δημιουργία«Υβριδικών Ανθρώπων» ή «Cyborgs», θα είναι η στιγμή κατά την οποία η ανθρώπινη συνείδηση θα κληθεί να συνυπάρξει με την ύλη σε ένα άλλο επίπεδο,όχι πια με το σώμα που αποτελούσε για πολλούς από τους αρχαίους φιλόσοφους την φυλακή της ψυχής, αλλά με ένα νέο «ελιτίστικο»,τροποποιημένο τόσο γονιδιακά όσο βιονικά εξελιγμένο σώμα, που θα προσφέρει υπερ-ανθρώπινες δυνατότητες. Θα είναι η στιγμή που ο «homo economicus», θα δώσει την θέση του στον «homo electronicus».Αυτή αντιπροσωπεύει μία νέα προμηθεική επανάσταση, καθώς για πρώτη φορά το ανώτερο τμήμα του ανθρώπου, το πνεύμα, η συνείδηση, το εγώ, ο εαυτός, η ψυχή όπως ο μετα- ανθρώπινος μύθος έως τώρα είχε θεωρήσει, λαμβάνει πλέον ουσία υλιστική -τεχνολογική, και όχι μεταφυσική, μεταλλάσσοντας την υπόσταση, και το μέλλον του ανθρώπου. Ο Bill Joy (Μ। Τζόι) , πρώην διευθυντικό στέλεχος στην μεγάλη αμερικανική εταιρεία υπολογιστών Sun Microsystems, διατύπωσε σε συνέντευξη του, τις ανησυχίες του για το μέλλον και τη ζοφερή προοπτική μας αν δεν ελέγξουμε το πού μας οδηγεί η βιοτεχνολογία και η νανοτεχνολογία. Σύμφωνα με τον Joy, γύρω στο 2030 θα είναι εφικτή η ένωση του τεχνικού και του βιολογικού κόσμου, με υπολογιστές να διασυνδέονται και να ανταλλάσσουν δεδομένα και σκέψεις- με τον ανθρώπινο εγκέφαλο, κάτι που θα αποτελέσει, την αρχή της «μαύρης τρύπας» του ανθρώπινου είδους...

σημείωση 1. meta.gr, Ο νέος μύθο για τον μεταναθρώπο, του Σπύρου Μάνδρου.
Απόσπασμα από το βιβλίο, «Άνθρωπος και Γαία»

ΠΗΓΗ"http://thesecretrealtruth.blogspot.com/

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Η Τέχνη του Αποχαιρετισμού Πώς να κάνουμε μια νέα αρχή



Πως να πείτε οριστικά αντίο σε ό,τι δεν είναι πια στη ζωή σας
Εκείνο το βράδυ στο Μαρόκο καθώς ο Χάμφρευ Μπόγκαρντ αποχαιρετούσε την Ίνγκριτ Μπέργκμαν με την αγωνία του πολέμου στον αέρα γύρω τους και τον έρωτα μετέωρο στη ματιά τους γραφόταν μια από τις κλασσικότερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου. Καζαμπλάνκα. Οι δυο τους συμβόλιζαν όλους τους άντρες και όλες τις γυναίκες που ξαφνικά, εσπευσμένα και αθέλητα αναγκάστηκαν να αποχαιρετιστούν σπρωγμένοι από συνθήκες που δεν μπορούσαν να ελέγξουν. Την εμπειρία αυτή την έχει γευτεί σε άπειρες παραλλαγές ολόκληρη η ανθρωπότητα από τότε που πρωτάρχισε τα όρθια βήματά της. Πάντα κάποιος φεύγει , κάτι αλλάζει, κάτι χάνεται ή κάτι αρχίζει και πάντα υπάρχει ένα αίτημα αποχαιρετισμού. Συνήθως δεν το καλωσορίζουμε. Μάλλον το φοβόμαστε. Το συνδέουμε με το τέλος, με ένα είδος απώλειας. Όμως πέρα από την πρώτη βιαστική αντίδρασή μας, αν ξανακοιτάξουμε την εμπειρία του αποχαιρετισμού θα δούμε πως κανένα τέλος δεν έρχεται αζευγάρωτο. Συνοδεύεται πάντα από μια αρχή. Καμιά λήξη δεν έρχεται χωρίς να σηματοδοτεί ταυτόχρονα και μια έναρξη. Εξάλλου υπάρχουν αποχαιρετισμοί που ευχαρίστως θα κάναμε. Στις ρυτίδες λ.χ. ή στα παραπανίσια κιλά, σε μια κακοποιητική σχέση, σε μια μελαγχολική περίοδο ή σε μια ανεπιθύμητη παρέα. Όλες μπορούμε να φτιάξουμε μια λίστα από πρόσωπα και καταστάσεις που πρόθυμα θα αποχαιρετούσαμε. Αυτή λοιπόν είναι μια ευκαιρία να ξαναδούμε το θέμα του αποχωρισμού με νέα μάτια διακρίνοντας τις ευκαιρίες που κρύβονται πίσω του. Τότε θα ανακαλύψουμε πώς ο αποχαιρετισμός μπορεί από επίφοβος να γίνει τέχνη και τελετουργία που κρύβει μέσα της μια μαγική δύναμη απελευθέρωσης ακόμα και για εκείνους τους αποχωρισμούς που δεν επιθυμήσαμε. Αφού έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατον να τους αποφύγουμε στη ζωή μας, τουλάχιστον ας τους αντιμετωπίσουμε με τον πιο μαλακό και ήπιο τρόπο, με το λιγότερη δυνατή αντίσταση και την με μεγαλύτερη αίσθηση ανακούφισης. Γιατί στην πραγματικότητα ο αποχαιρετισμός είναι μια πύλη. Μπορεί να μας βγάλει σε μια άλλη πραγματικότητα αν τη διαβούμε με το σωστό τρόπο.
Το Παιδί που Κλαίει
Αν και μόνο η λέξη αποχωρισμός φαίνεται τρομακτική ψάχνοντας κάτω από την πρώτη ενστικτώδη αντίδρασή μας θα ανακαλύψουμε θαυμάσιες αναμνήσεις αποχωρισμού. Ή πολύ κοινές αφού στην πραγματικότητα ο αποχωρισμός είναι τόσο ενταγμένος στην καθημερινότητά μας ώστε δεν τον αντιλαμβανόμαστε παρά μόνο όταν κάνει πολύ θόρυβο γύρω από τον εαυτό του. Η μέρα μας ξεκινάει καθώς αποχωριζόμαστε το κρεβάτι μας ,η «ιδιωτική ζωή» μας ξεκινά επίσης όταν αποχωριζόμαστε το απόγευμα την εργασία μας, η χαρά της ανταλλαγής και της σχέσης με τους άλλους αρχίζει τη στιγμή που αποχωριζόμαστε την απομόνωσή μας. Στ’ αλήθεια δεν υπάρχει κανένας αποχωρισμός που να μην έχει και τις θετικές πλευρές του. Όμως ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να νιώθει και να ερμηνεύει τα πράγματα. Η παιδική μας ηλικία και όσα νιώσαμε και βιώσαμε κατά τους πρώτους αποχωρισμούς από τη μητέρα διαμόρφωσαν με μυστικό και αθέατο τρόπο τη σχέση μας με την εμπειρία του αποχωρισμού. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική πληροφορία αν καταφέρουμε να την ανιχνεύσουμε. Μερικοί άνθρωποι τα πάνε πολύ καλά με τους αποχωρισμούς. Άλλοι καθόλου. Κάποτε, σε κάποιο μεγάλο, διεθνές αεροδρόμιο είχα εντυπωσιαστεί με τον αριθμό των αποσκευών που είχε ένας επιβάτης. Ήταν ένας συμπαθητικός ,καλοντυμένος άνδρας που αποχαιρετούσε με εμφανή στενοχώρια τη γυναίκα και τον μικρό γιο του. Έδειχνε στενοχωρημένος, το ίδιο και η γυναίκα του. Έμοιαζε σαν να επρόκειτο να λείψει για καιρό. Ο γιος του όμως δεν έδειχνε να συμμερίζεται τη θλίψη τους. Είχε κάποιο παιχνιδάκι στα χέρια και όλη του η προσοχή ήταν στραμμένη σ’ αυτό , σαν να μην αντιλαμβανόταν τίποτα από όσα συνέβαιναν γύρω του. Όταν αναγγέλθηκε η πτήση η μητέρα του τον προέτρεψε να αποχαιρετίσει τον πατέρα του. Ο μικρός δεν της έδωσε καμιά σημασία. Συνέχισε να παίζει αδιάφορα. Εκείνη επανέλαβε στενοχωρημένα «πες αντίο στον μπαμπά». Και τότε ο μικρός βγήκε ξαφνικά από τη φαινομενική αδιαφορία του και χωρίς να σηκώσει καθόλου τα μάτια, όρμησε με το κεφάλι προτεταμένο σαν μικρό κριάρι και έπεσε με φόρα πάνω στον πατέρα του. Άρχισε να τον χτυπάει με τις μικρές γροθιές του και να φωνάζει βουτηγμένος στα δάκρυα «σε μισώ, σε μισώ». Την ίδια στιγμή βούρκωσε και ο πατέρας. Τον πήρε στην αγκαλιά του αλλά ο γιος του συνέχιζε να τον χτυπάει κατακόκκινος από τα δάκρυα και το θυμό. Προδοσία. Εγκατάλειψη. Οργή. Πιθανόν αυτού του τύπου ήταν οι ψυχικοί άνεμοι που φυσούσαν εκείνη τη στιγμή στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού. Αν δεν βρει μεγαλώνοντας καλύτερους τρόπους να διαχειρίζεται καταστάσεις αποχωρισμού τότε η συμπεριφορά του θα είναι παρόμοια. Στην καλύτερη περίπτωση θα παριστάνει τον αδιάφορο ενώ μέσα του θα μαίνονται η οργή και ο πόνος. Στην χειρότερη μπορεί να έχει βίαια ξεσπάσματα. Θα είναι ένας μεγάλος άνδρας με αυτό το μικρό , έντρομο μπροστά στον αποχωρισμό, αγόρι μέσα του. Μια σημαντική μερίδα ψυχολόγων επιμένουν πως επαναλαμβάνουμε τα ίδια μοτίβα συμπεριφοράς όπως τότε που είμαστε παιδιά. Πάντα βέβαια υπάρχουν περιθώρια για αλλαγές εφόσον όμως συνειδητοποιήσουμε τον τρόπο που λειτουργούμε και αποφασίσουμε ότι δεν μας εξυπηρετεί πια. Υπάρχουν ορισμένοι σταθμοί στη ζωή μας:, γέννηση, εφηβεία, αλλαγές σχολείου , μετακομίσεις, γάμοι, ασθένειες, χωρισμοί, αλλαγές εργασίας, απολύσεις, προσλήψεις, σημαντικές προαγωγές, θάνατοι, ξαφνικές καταστροφές ή ξαφνικές επιτυχίες. Όλες αυτές οι εμπειρίες , ευχάριστες ή δυσάρεστες, σηματοδοτούν κάθε φορά το τέλος μιας εποχής στη ζωή μας και την αρχή μιας άλλης. Οι περισσότεροι είμαστε απρόθυμοι γι αυτές. Οι αλλαγές έστω κι ευχάριστες μας αναστατώνουν. Μας βγάζουν από τη βολή μας. Επειδή όμως είναι αναπόφευκτες οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές ανέπτυξαν ιδιαίτερες τελετουργίες μετάβασης. Στην αρχαία Ελλάδα για παράδειγμα οι νεαρές «άρκτοι» ήταν κορίτσια προεφηβικής ηλικίας που αφιερώνονταν για κάποια χρόνια στο ναό της Αρτέμιδας και εκπαιδεύονταν ουσιαστικά για τα κατοπινά τους καθήκοντα ως γυναίκες. Αντίστοιχα για τα αγόρια υπήρχαν διάφορες τελετουργίες μετάβασης από την παιδική στην εφηβική ηλικία κι από την εφηβική σ’ εκείνη του νεαρού άνδρα. Η σοφία των λαών είχε ανακαλύψει τρόπους και τεχνικές που βοηθούσαν τους ανθρώπους να βιώνουν τις κάθε είδους μεγάλες μεταβολές με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα. Και στα πρόθυρα κάθε αλλαγής προέβλεπαν πάντα ένα τελετουργικό αποχαιρετισμού και ένα καλωσορίσματος.
Οι 4 Ερωτήσεις- Καθρέφτες
Όμως το μυστικό της ήπιας μετάβασης στις νέες καταστάσεις στις οποίες μας καλεί η ζωή βρίσκεται στον συνειδητό αποχαιρετισμό της παλιάς. Ακόμα και τα πιο αγαπητά και επιθυμητά χρειάζεται για διάφορους λόγους να τα αποχαιρετάμε κάποτε. Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε σωστά, αν δεν το αντέχουμε ή απλά αν δεν έχουμε μάθει να το κάνουμε δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά στη ζωή μας. Ένα κομμάτι του εαυτού μας καθηλώνεται και κοιτώντας προς το παρελθόν γίνεται σαν τη γυναίκα του Λωτ, απολιθώνεται. Ο αποχαιρετισμός είναι μια τέχνη που δεν γνωρίζουν όλοι. Γι αυτό μένουν προσκολλημένοι σε ληγμένες σχέσεις, περασμένες εμπειρίες και στιγμές ένδοξου παρελθόντος χάνοντας τις ευκαιρίες που φέρνει μαζί του το παρόν. Ίσως όμως δεν έχουμε καν συνειδητοποιήσει ότι μας συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σκεφτείτε: πώς αντιδράτε στους αποχωρισμούς; Πώς αποχαιρετάτε φίλους ή αγαπημένους όταν πρόκειται να λείψουν για καιρό; Πώς αποχαιρετήσατε το σχολείο, ένα σπίτι όπου ζήσατε πολλά χρόνια, μια γειτονιά που αλλάζετε, μια σχέση που τελειώνει , έναν κύκλο ζωής που έκλεισε, μια δουλειά που εγκαταλείπετε, μια συνήθεια που κόβετε; Αν και εντελώς διαφορετικές, αν θυμηθείτε τον εαυτό σας σε όλες αυτές οι περιστάσεις θα ανακαλύψετε κάποια κοινά σημεία στις αντιδράσεις και τα συναισθήματά σας. Γι αυτό , η τέχνη του αποχαιρετισμού προϋποθέτει ως πρώτο βήμα τις ειλικρινείς απαντήσεις σε 4 ερωτήματα:
Πώς αντιμετώπισα τις διάφορες καταστάσεις απώλειας- αποχωρισμού στη ζωή μου;
Ποια συναισθήματα ήταν πιο ισχυρά στη διάρκεια της θλίψης εξ αιτίας αλλαγής ή της απώλειας;
Ποιος ή τι με βοήθησε να ξεπεράσω τη δύσκολη περίοδο;
Ποιος είναι ο πρωταρχικός τρόπος με τον οποίο αντιδρώ σε μια απώλεια;
Αν αφιερώσετε χρόνο για να απαντήσετε γραπτώς στα ερωτήματα αυτά ή ακόμα καλύτερα αν τα συζητήσετε από κοινού με κάποιο πρόσωπο που εμπιστεύεστε θα ανακαλύψετε σημαντικά στοιχεία για το βασικό τρόπο που αντιδράτε όταν βρίσκεστε μπροστά στην ανάγκη για έναν αποχαιρετισμό. Όσο πιο λεπτομερείς είναι οι απαντήσεις σας τόσο περισσότερα στοιχεία θα σας δώσουν για τους τρόπους που σας βοήθησαν στο παρελθόν να κάνετε πιο εύκολη τη μετάβαση από την παλιά στη νέα πραγματικότητα. Όμως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι που η σοφία των λαών έχει συλλέξει μέσα στους αιώνες και που κάποτε διδάσκονταν παραδοσιακά από γενιά σε γενιά. Στη σημερινή εποχή που τα όρια της μεγάλης οικογένειας και της μικρής κοινότητας έχουν διαρραγεί οι αρχαίες γνώσεις βρίσκουν το δρόμο τους ως εμάς μέσα από άλλους δρόμους όπως το φενγκ σούι που τονίζει μια πολύ βασική αρχή: αν θέλεις να προσκαλέσεις το καινούργιο στη ζωή σου, κάνε του χώρο αποχαιρετώντας κάτι παλιό και με κάποιο τρόπο ληγμένο. Αυτή η αρχή ισχύει στα πάντα. Από τα τρόφιμα στο ράφι του ψυγείου έως τα ρούχα που έχουμε να φορέσουμε κάτι χρόνια αλλά αρνούμεθα να τα αποχωριστούμε. «Το πρώτο βήμα για την ανανέωση της γκαρνταρόμπας σας είναι να χαρίσετε τα αφόρετα για καιρό παλιά σας ρούχα. Θα δείτε τότε να απελευθερώνεται μια ενέργεια που διευκολύνει τη ροή καινούργιων αποκτημάτων προς τη ντουλάπα σας» συμβουλεύει ένας κινέζικος οδηγός φενγκ σούι. Το να κάνουμε χώρο στο καινούργιο απομακρύνοντας το παλιό είναι ο καλύτερος τρόπος για να προσκαλέσουμε την ανανέωση στη ζωή μας. Ωστόσο υπάρχει μια βασική λεπτομέρεια: ο αποχαιρετισμός. Ακόμα και με ένα αντικείμενο που χάλασε, έσπασε ή δεν το θέλουμε άλλο πια είχαμε δημιουργήσει ένα είδος «σχέσης». Μας συνόδευσε κάποιο διάστημα στη ζωή μας και του οφείλουμε ένα συμβολικό ευχαριστώ για την παρουσία του. Αυτό είναι ένα ακόμα σημαντικό στάδιο στην τέχνη του αποχαιρετισμού και είναι αναγκαίο είτε αφορά μια σχέση που τελειώνει είτε ένα σπίτι που αλλάζουμε.
Η Τελετουργία του Αποχαιρετισμού
Οι στατιστικές αναφέρουν ότι η μετακόμιση είναι από τις πιο στρεσογόνες εμπειρίες στη ζωή μας. Μάλιστα όσο μεγαλύτερο διάστημα ζήσαμε σε ένα σπίτι κι όσο μεγαλύτερη ηλικία έχουμε τόσο πιο δύσκολη είναι αυτού του τύπου η εμπειρία μετάβασης. Κι όμως, μπορεί να γίνει εντυπωσιακά ευκολότερη αν υιοθετήσει κανείς μια τελετουργία αποχαιρετισμού. Οι μεταφυσικές παραδόσεις λένε πως κολλάμε σε ορισμένα μέρη επειδή έχουμε δεσμεύσει ένα ποσοστό από την ενέργειά μας εκεί. Είναι λοιπόν σημαντικό να καλέσουμε την ενέργειά μας πίσω πριν αναχωρήσουμε. Μπορούμε να τριγυρίσουμε στο άδειο σπίτι από το οποίο φεύγουμε και να το ευχαριστήσουμε για τη στέγη και το καταφύγιο που μας πρόσφερε όσο το κατοικούσαμε. Για το ότι ήταν μάρτυρας της χαράς και της λύπης μας, της πλήξης και της ενεργητικότητάς μας, για το ότι φιλοξένησε τον ήχο του γέλιου μας ή του αναστεναγμού μας , αντήχησε από τις φωνές του θυμού ή του ενθουσιασμού μας, σιώπησε στη σιωπή μας και αντιλάλησε στα τραγούδια ή στα κέφια των φίλων και των προσκεκλημένων μας. Ήταν ένα είδος συντρόφου. Κι έναν σύντροφο δεν τον αφήνεις και φεύγεις κλείνοντας την πόρτα πίσω σου. Τον ευχαριστείς, του επιστρέφεις την ενέργειά του, παίρνεις πίσω τη δική σου και τον αποχαιρετάς. « Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο απελευθερωτικό ήταν να τριγυρίζω από δωμάτιο σε δωμάτιο λέγοντας δυνατά «σ’ ευχαριστώ για τη συμπαράστασή σου όλα αυτά τα χρόνια» στο νοικιασμένο σπίτι από όπου έφευγα. Μολονότι ήταν μια μετακόμιση που την έκανα με χαρά αφού θα πήγαινα στο δικό μου σπίτι ένιωσα σαν να αποχαιρετούσα ένα φίλο και κάνοντάς το ένιωσα ξαφνικά σαν να αποδεσμεύτηκα και να ελευθερώθηκα για να προχωρήσω πάρα κάτω. Και βέβαια, την πρώτη βραδιά που ήταν να κοιμηθώ στο καινούργιο σπίτι τριγύρισα πάλι σε όλα τα δωμάτια και το καλωσόρισα στη ζωή μου. Αν και μοιάζει το σπίτι να μας υποδέχεται εγώ ήξερα πως εμείς είμαστε που το προσκαλούμε στη ζωή μας» αυτά σχολίαζε μια φίλη μυημένη στην τέχνη του αποχαιρετισμού. Κατά τον ίδιο τρόπο πολλές μεταφυσικές προσεγγίσεις επιμένουν πως πρέπει να «μιλάμε» και να αποχαιρετάμε ή να καλωσορίζουμε κάθε τι που μπαίνει ή βγαίνει από τη ζωή μας. Από ένα ζευγάρι παπούτσια μέχρι τη μοναξιά μας που αφήνουμε για μια νέα σχέση. Ή το καλοκαίρι που τελειώνει. Τη μέρα που πέρασε, την καινούργια που ξημερώνει. Mία δίαιτα που αρχίζουμε ή μια συνήθεια που κόβουμε. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καλωσόρισμα που να μην συνεπάγεται ταυτόχρονα έναν αποχαιρετισμό και το αντίστροφο. Ο κανόνας μάλιστα είναι γενικός και δεν έχει εξαιρέσεις. Κόβοντας για παράδειγμα το κάπνισμα οφείλουμε όχι μόνο καλωσορίζουμε μια νέα πιο υγιή περίοδο αλλά και να αποχαιρετίσουμε αυτόν τον σύντροφο που μας συνόδεψε με τον τρόπο του- καπνός ήταν καπνό μας έδινε- σε πολλές στιγμές της ζωής μας. Εύκολες και δύσκολες. Αποτέλεσε ένα μέρος της καθημερινότητάς μας για κάποιο διάστημα. Τώρα δεν το χρειαζόμαστε πια και το αποχωριζόμαστε. Αποχαιρετώντας το συνειδητά είναι σαν να κλείνουμε επίσημα τη σχέση μας μαζί του και να δημιουργούμε ένα είδος ισορροπίας. Αναγνωρίζοντας πως μαζί με τις βλαβερές συνέπειές του μας πρόσφερε κι ένα είδος ανακούφισης , απόλαυσης ή παρέας συνειδητοποιούμε και τα θετικά στοιχεία που είχε η σχέση μας μαζί του και τα οποία μπορούμε στη συνέχεια να αναζητήσουμε με άλλους τρόπους λιγότερο βλαβερούς. Λένε για κάποιους σοφούς ότι αποδίδουν ευχαριστίες ακόμα και στις ασθένειες, όταν τις αποχαιρετούν θεραπευμένοι, γιατί μέσα από αυτές έμαθαν σημαντικά μαθήματα. Αναπτύσσοντας την ικανότητα να βλέπει κανείς και το καλό ακόμα και σ’ αυτά που θεωρούνται δυσάρεστα συνειδητοποιεί πως τα πάντα είναι ευκαιρίες εξέλιξης.
Κύματα και Κύκλοι Ανάγκης και Ελευθερίας
Ο αποχαιρετισμός λοιπόν μετατρέπεται σε αληθινή τέχνη και είναι πλήρης όταν περιλαμβάνει κι ένα είδος αναγνώρισης κάποιου θετικού στοιχείου ακόμα και στις πιο δυσάρεστες περιστάσεις. Είναι στην πράξη το ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αν ανατρέξουμε στην προσωπική ιστορία της εξέλιξής μας θα ανακαλύψουμε πως μερικά από τα σημαντικότερα βήματά μας τα κάναμε όταν πήραν τα ρούχα μας φωτιά! Όταν δηλαδή ήρθαμε αντιμέτωπες με δυσάρεστες και επώδυνες εμπειρίες που σαν ξυπνητήρια μας ανάγκασαν να αναπτύξουμε ιδιότητες και δραστηριότητες που θα παρέμεναν ανενεργές. Μερικοί λένε πως το σύμπαν χρησιμοποιεί κάθε είδους αγγελιαφόρους για να μας στείλει τα μηνύματά του. Καμιά φορά βέβαια αναρωτιόμαστε τι είδους μήνυμα μεταφέρει ένας ανεπιθύμητος χωρισμός ή μια σημαντική απώλεια. Τότε φαίνεται πραγματικά δύσκολο να ασκήσουμε την τέχνη του αποχαιρετισμού. Μερικά πράγματα , ανθρώπους και καταστάσεις είμαστε κάθε άλλο παρά πρόθυμοι να τα αποχαιρετίσουμε. Αντίθετα μας πονάει η έλλειψή τους, η απουσία τους από τη ζωή μας. Υπάρχουν στιγμές που κατακλυζόμαστε από αυτή την έλλειψη και νιώθουμε ότι δεν θα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα. Εδώ υπάρχει μια εξαιρετικά σημαντική πληροφορία που είναι καλό να την ξέρουμε: οι κρίσεις έλλειψης αυτού που με το ζόρι αναγκαστήκαμε να αποχωριστούμε έρχονται σε κύματα. Δεν έχουν την ίδια οξύτητα όλες τις ώρες. Είναι σαν τις ωδίνες του τοκετού έχουν μια περιοδικότητα. Δεινή καπνίστρια μια φίλη, πρόσθεσε τη δική της εμπειρία σ’ αυτό όταν αποφάσισε να κόψει το κάπνισμα. « Στην αρχή με έπιανε κρίση να καπνίσω κάθε δέκα λεπτά και διαρκούσε περίπου δύο. Ύστερα από μερικές μέρες η κρίση ερχόταν κάθε μισή ώρα, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες έφτασα να επιθυμώ έντονα το τσιγάρο κάθε δυο τρεις ώρες και αυτό το διάστημα όλο και αραίωνε ενώ η κρίση διαρκούσε όλο και λιγότερο. Ήξερα πως αν αντέξω για ένα , ενάμιση λεπτό αυτή την πιεστική έλλειψη ύστερα θα ησύχαζα για μερικές ώρες. Είχα διαπιστώσει πως υπήρχε μια περιοδικότητα που όσο πήγαινε και αραίωναν οι κύκλοι της πιεστικής ανάγκης για τσιγάρο.» Ένα είδος εσωτερικού ρυθμού υπάρχει στα πάντα. Από τον τρόπο που χτυπάει η καρδιά μας μέχρι τους κύκλους της αναπνοής μας. Αυτοί οι κύκλοι περιοδικότητας είναι παρόντες και στις κρίσεις πόνου εξαιτίας της απώλειας προσώπων, σχέσεων ή σημαντικών για μας καταστάσεων . Μπορεί να υπάρχει ένα γενικό υπόβαθρο θλίψης αλλά η οξύτητα του πόνου έρχεται σε κύματα. Και φεύγει. Και ξανάρχεται. Και σταδιακά όλο και γλυκαίνει, μαλακώνει και αραιώνει τη συχνότητα της επανεμφάνισής της. Με αυτόν τον τρόπο ο καιρός γίνεται γιατρός. Στο μεταξύ αν έχουμε πάρει την απόφαση να αποχαιρετήσουμε ό,τι ή όποιον έφυγε μπορούμε να κάνουμε ουσιαστικά βήματα προς την αποδοχή της κατάστασης. Αν το αρνηθούμε είναι σαν να αφήνουμε ανοιχτούς τους λογαριασμούς μας, άταφους τους νεκρούς και σαν να μην μπορούμε να τιμήσουμε αυτό που υπήρχε και έφυγε από τη ζωή μας. Ο Καβάφης προτρέπει έτσι τον Αντώνιο να αποχαιρετίσει με αξιοπρέπεια την Αλεξάνδρεια που χάνει αλλά που την αξιώθηκε. Ο αποχαιρετισμός είναι αυτό ακριβώς, αποδοχή και αναγνώριση όσων ανταλλάχθηκαν. Κάνοντας τον απολογισμό μας, ευχαριστώντας για ό,τι πήραμε και δώσαμε είναι σαν να κλείνουμε συμβολικά αλλά κυρίως συνειδητά ένα κεφάλαιο της ζωής μας. Μόνο τότε μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά και να κάνουμε αποφασιστικά το βήμα μας στο παρόν ανοίγοντας τον εαυτό μας στα δώρα που φέρνει μαζί του.
   
Restart: Πώς να κάνουμε μια νέα αρχή ΝΊΚΗ Ψάλτη
Μετά από ένα σοβαρό γεγονός ή μια απώλεια υπάρχει τρόπος να ορθοποδήσουμε και να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα, το οποίο μπορεί τελικά να μας φέρει πιο κοντά στην ευτυχία.
Κάθε αρχή και δύσκολη, συνηθίζουμε να λέμε, ιδιαίτερα αν πρόκειται για νέα αρχή μετά από ένα σοβαρό γεγονός, όπως ο χωρισμός ή η απόλυση. Από την άλλη μεριά, όμως, ό,τι φεύγει από τη ζωή μας αφήνει χώρο για κάτι νέο, το οποίο μπορεί να συμπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε, αλλά και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και ερμηνεύουμε τη ζωή μας. Μάλιστα, αυτός ο τελευταίος είναι το «κλειδί» για να μην αφήσουμε μια σημαντική απώλεια, όπως εκείνη της δουλειάς, του συντρόφου, του σπιτιού ή ακόμη και της ίδιας της υγείας μετά από μια ασθένεια, να μας στερήσει την ευκαιρία που δικαιούμαστε στην ευτυχία. 
Τι σημαίνει απώλεια
Η ίδια η ύπαρξή μας εμπεριέχει αποχωρισμούς, απώλειες και αλλαγές. Κάθε αλλαγή σημαίνει ότι αφήνουμε πίσω μας αυτό που ήδη γνωρίζουμε και μετακινούμαστε προς κάτι καινούργιο, που μας καλεί να υιοθετήσουμε νέες συμπεριφορές και ιδέες, αλλά και διαφορετικό τρόπο σκέψης. Η απώλεια της ανεμελιάς όταν ξεκινάμε σχολείο, μια σχολική αποτυχία ή μια ερωτική απογοήτευση συγκαταλέγονται στις απώλειες της ζωής. Φυσικά δεν έχουν όλες οι απώλειες την ίδια βαρύτητα και δεν απαιτούν την ίδια δύναμη για να τις ξεπεράσουμε. Αναμφίβολα ένας χωρισμός, η απόλυση, μια μετακόμιση, αλλά και ένα πρόβλημα υγείας, αποτελούν σοβαρές απώλειες (του συντρόφου, της δουλειάς, του σπιτιού, της υγείας) στις οποίες καλούμαστε να προσαρμοστούμε.
5 σημαντικά στάδια
Η προσαρμογή σε μια απώλεια αφορά το σύνολο των αντιδράσεων, κυρίως συναισθηματικών, που τη συνοδεύουν. Σε αυτή τη διαδικασία -στο λεγόμενο πένθος- υπάρχουν 5 στάδια, σύμφωνα με τους ειδικούς, τα οποία όμως ούτε συμβαίνουν πάντα με την ίδια σειρά ούτε έχουν συγκεκριμένη διάρκεια.
1 Η άρνηση Το άτομο αρνείται να αναγνωρίσει το γεγονός της απώλειας. Πρόκειται για έναν μηχανισμό άμυνας που το προστατεύει από το έντονο άγχος και τα δυνατά συναισθήματα που μπορεί να το κατακλύσουν εξαιτίας της απώλειας.
2 Ο θυμός Ο θυμός προς πάσα κατεύθυνση -με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με την τύχη, με τον Θεό- έρχεται μετά τη συνειδητοποίηση της απώλειας. Είναι η στιγμή που αναζητάμε κάποιον να αναλάβει την ευθύνη για ό,τι εμείς χάσαμε.
3 Η διαπραγμάτευση Στο στάδιο αυτό το άτομο προσπαθεί να διαπραγματευτεί τρόπους ώστε να βρει μια λύση για την απώλεια, δηλαδή να μη χάσει αυτό που ουσιαστικά έχει ήδη χάσει και δεν υπάρχει πια. Σε αυτό το στάδιο μπορεί να γεννηθούν και οι ενοχές, όπου το άτομο σκέφτεται τι θα μπορούσε να είχε κάνει για να αποφύγει αυτή την εξέλιξη.
4 Το στάδιο της θλίψης Στη φάση αυτή ερχόμαστε για πρώτη φορά σε επαφή με τα συναισθήματα που γεννά η απώλεια, όπως η θλίψη και ο πόνος (ψυχικός και σωματικός). Στο στάδιο αυτό ελλοχεύει ο κίνδυνος της κατάθλιψης.
5 Η αποδοχή Συνειδητοποιούμε την απώλεια και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε την κατάσταση και σταδιακά συμβιβαζόμαστε. Σε αυτό το στάδιο μπορούμε να δούμε τι θετικό έχουμε αποκομίσει και τι μάθημα πήραμε από αυτή την εμπειρία. Επίσης, είμαστε πλέον έτοιμοι να προσανατολιστούμε προς μια καινούργια αρχή, αφήνοντας πίσω μας το παρελθόν.
Για μια νέα αρχή
1 Είναι απαραίτητο να μην απομονωθούμε όταν βιώνουμε μια αλλαγή στη ζωή μας. Και να μη φοβηθούμε να βιώσουμε τα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτή την αλλαγή. Ακόμη και η θλίψη είναι απαραίτητη. Αν δεν αφήσουμε τον εαυτό μας να βιώσει αυτά τα συναισθήματα, μπορεί να μείνουμε παγιδευμένοι στο στάδιο της άρνησης.
2 Παραμένοντας προσκολλημένοι στο στάδιο της άρνησης, δεν καταφέρνουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην εμφάνιση ψυχοσωματικών προβλημάτων.
3 Στο στάδιο της αποδοχής, μπορούμε να δούμε τι καινούργιο μας φέρνει η απώλεια που βιώνουμε. Άλλωστε, οτιδήποτε φεύγει αφήνει πίσω του ένα κενό που έρχεται να καλυφθεί με κάτι νέο.
4 Βασικοί παράγοντες για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα είναι να βασιστούμε στο υποστηρικτικό δίκτυο των φίλων και συγγενών και να αποφύγουμε την απομόνωση.
Μετά από έναν χωρισμό
*Είναι σημαντικό να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει τη λύπη, τον θυμό και τη σύγχυση που συνοδεύει τον χωρισμό. Να αποδεχθούμε ότι έχουμε πληγωθεί, αλλά παράλληλα να καταλάβουμε ότι έχουμε και εμείς μερίδιο της ευθύνης γι' αυτή την εξέλιξη - χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι κατακρίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
*«Εκμεταλλευόμαστε» το δίκτυο υποστήριξής μας. Επιδιώκουμε να μιλήσουμε για τους φόβους και τις ανησυχίες μας σε ένα κοντινό μας πρόσωπο. Είναι σημαντικό, ωστόσο, να επιλέξουμε με υπευθυνότητα το πρόσωπο στο οποίο θα ανοιχτούμε.
*Κρατάμε αποστάσεις από τον τέως σύντροφο. Όταν ο χωρισμός είναι πρόσφατος, το να βλέπουμε τον τέως σύντροφό μας δεν μας βοηθά να τον ξεπεράσουμε.
*Φροντίζουμε τον εαυτό μας όπως ακριβώς θα φροντίζαμε κάποιον φίλο εάν δεν ήταν καλά, περνούσε μια δύσκολη κατάσταση και ήθελε στήριξη. Ακόμη, αποφεύγουμε την αύξηση της κατανάλωσης αλκοόλ, τρώμε και κοιμόμαστε καλά και κάνουμε δραστηριότητες που μας ευχαριστούν.
*Αποφεύγουμε τις νέες γνωριμίες, επειδή ακόμη δεν είμαστε συναισθηματικά έτοιμοι και σε αυτή τη φάση ασυνείδητα προσπαθούμε να βρούμε τον αντικαταστάτη του προηγούμενου συντρόφου. Χρειάζεται χρόνος ώστε να αφήσουμε πίσω μας τα συναισθήματα, τις συνήθειες και τις αναμνήσεις της προηγούμενης σχέσης μας.
*Ακόμη και αν η απόφαση του χωρισμού ήταν δική μας, και πάλι βιώνουμε την απώλεια, επειδή για να έχουμε φτάσει στην απόφαση του χωρισμού αυτό σημαίνει ότι έχει ήδη συμβεί μια απώλεια. Πρόκειται για την απώλεια της επιθυμίας να είμαστε με αυτό τον άνθρωπο, την απώλεια των κοινών σημείων που κάποτε μας ένωναν. Αυτή η απόφαση - ιδιαίτερα σε μακροχρόνιες σχέσεις- δεν είναι εύκολη. Αν μη τι άλλο εμπεριέχει την απώλεια του υπάρχοντος τρόπου ζωής μας, αλλά και τον φόβο τού τι θα συμβεί στο μέλλον.
*Αξιοποιούμε καταλλήλως τον ελεύθερο χρόνο μας, ώστε να ανακαλύψουμε και πάλι ό,τι μας αρέσει. Είναι μια περίοδος που μπορεί να λειτουργήσει ως μια ευκαιρία για καλύτερη επαφή με τον εαυτό μας, με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Είναι σημαντικό, ωστόσο, να κρατήσουμε ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης για όσα καλά ζήσαμε με τον τέως σύντροφό μας, γιατί ό,τι και αν έχει τελικά συμβεί, κάποτε ο ένας είχε επιλέξει τον άλλον και μοιραστήκαμε μαζί όμορφες στιγμές - αυτό δεν χάνεται.
Νέα αρχή μετά από μια απόλυση
Η απόλυση αποτελεί ένα μεγάλο πλήγμα για την οικονομική μας κατάσταση και την αυτοεκτίμησή μας. Για τους περισσότερους ισοδυναμεί με απόρριψη, που μπορεί να γεννήσει συναισθήματα απογοήτευσης, θυμού και ενοχών. Αυτά τα συναισθήματα αναξιότητας, ωστόσο, έχει φανεί ότι είναι πιο έντονα όταν η απόλυση συμβαίνει σε μια περίοδο ευημερίας. Αντίθετα, σε συνθήκες κρίσης, είναι πιο εύκολο για έναν εργαζόμενο να αποδεχθεί ότι η απόλυση είναι κάτι που δεν τον αφορά προσωπικά, αλλά αποτελεί ένα επακόλουθο της γενικότερης κατάστασης. Σε αυτή την περίπτωση, η αυτοεκτίμησή του είναι λιγότερο λαβωμένη. Από την άλλη μεριά, όμως, σε περιόδους οικονομικής κρίσης αυξάνεται το άγχος και η ανασφάλεια για την εύρεση νέας εργασίας.
Και τώρα, τι κάνω;
Οι ειδικοί τονίζουν ότι υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπίσουμε όσο γίνεται λιγότερο επώδυνα μια απόλυση, αλλά και να εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας το χρονικό διάστημα που θα είμαστε χωρίς εργασία. Δείτε παρακάτω τι μας συμβουλεύουν:
*Επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πενθήσει, να βιώσει τον πόνο, τη θλίψη και την απογοήτευση για την απώλεια της εργασίας μας. Ωστόσο, την ίδια στιγμή είναι σημαντικό να μη γίνουμε παθητικοί δέκτες της κατάστασης.
*Αποφεύγουμε την απομόνωση και αναζητούμε πρόσωπα εμπιστοσύνης για να μιλήσουμε για όσα νιώθουμε. Αναζητούμε ομάδες υποστήριξης για ανέργους (ομάδες που απαρτίζονται από ανθρώπους που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση και μπορούν να μας καταλάβουν).
*Την αναζήτηση εργασίας, για όσο καιρό αυτή διαρκέσει, πρέπει να τη δούμε σαν τη νέα μας εργασία. Ενεργοποιούμε τις επαφές μας, ανανεώνουμε το βιογραφικό μας, καθώς και την επιστολή που το συνοδεύει, ώστε να είναι ελκυστικά. Παράλληλα, αναζητάμε ευκαιρίες μετεκπαίδευσης που θα προσφέρουν προσόντα στο βιογραφικό μας.
*Ορίζουμε ένα ωράριο στα πλαίσια του οποίου ασχολούμαστε καθημερινά με την εύρεση εργασίας, ώστε να έχουμε περισσότερο έλεγχο της κατάστασης. Επίσης, καλό είναι να επεκτείνουμε το εύρος του αντικειμένου εργασίας μας. Με αυτό τον τρόπο αυξάνουμε τις πιθανότητες να βρούμε δουλειά.
*Δεν σταματάμε τις συνήθειες της καθημερινής μας ρουτίνας (π.χ. ώρα αφύπνισης, φαγητού κ.λπ.) και αν το κρίνουμε απαραίτητο ζητάμε τη βοήθεια ενός επαγγελματικού συμβούλου για την εύρεση εργασίας.
*Προετοιμαζόμαστε ώστε να αντισταθούμε στις αυτόματες αρνητικές σκέψεις που κάνουμε για την κατάστασή μας. Προσπαθούμε να δούμε τα πράγματα από μια απόσταση, χωρίς να βουλιάζουμε στην απαισιοδοξία.
Box Απόλυση ή απελευθέρωση;
Στη σημερινή εποχή πολλοί άνθρωποι μπορεί να βιώσουν την απόλυση απελευθερωτικά, επειδή βρίσκονταν σε μια δουλειά με καλή αμοιβή μεν, αλλά με πολλές ώρες εργασίας, στρες και ελάχιστη ευχαρίστηση. Μέσα από την απόλυση, λοιπόν, αναγκάστηκαν να ιεραρχήσουν ξανά τις αξίες, τις προτεραιότητες και τις ανάγκες τους, γεγονός που τους οδήγησε σε ένα άλλο αντικείμενο εργασίας, που τελικά τους ικανοποιεί περισσότερο.
Μετά από μια σοβαρή αρρώστια
Η απώλεια της υγείας λόγω μιας σοβαρής ασθένειας συμβαδίζει με την απώλεια της ψευδαίσθησης ότι ο θάνατος δεν μας αγγίζει και μας φέρνει σε επαφή με την πραγματικότητα του θανάτου, πιθανώς και με την απώλεια μέρους της λειτουργικότητάς μας.
Η σοβαρή αρρώστια είναι μια κατάσταση που μας κλονίζει και συχνά καθιστά αναγκαία την ψυχολογική υποστήριξη από έναν ειδικό, δεδομένου ότι ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων δεν ξεπερνούν το στάδιο της άρνησης και της συνειδητοποίησης ότι πρέπει να αλλάξουν δεδομένα στον τρόπο ζωής τους ώστε να προστατεύσουν την υγεία τους.
Το πρώτο βήμα όταν κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με τη διάγνωση είναι να κρατήσει την ψυχραιμία του και να επιδιώξει να ενημερωθεί όσο πληρέστερα γίνεται για τη νόσο και τις επιλογές θεραπείας. Σε περιπτώσεις πολύ σοβαρής ασθένειας, είναι χρήσιμες οι ομάδες υποστήριξης και αλληλοβοήθειας με μέλη ανθρώπους που έχουν την ίδια ασθένεια.
Το οικογενειακό και το φιλικό δίκτυο υποστήριξης είναι πολύ σημαντικά. Είναι λανθασμένο να μη μιλάμε με τους φίλους και τους συγγενείς με τον φόβο ότι θα τους στενοχωρήσουμε. Η στενοχώρια υπάρχει ούτως ή άλλως, οπότε δεν έχει νόημα να μη μιλάμε γι’ αυτό.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και να προχωρήσουμε με τα νέα δεδομένα. Σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση, μετά από μια σοβαρή ασθένεια το άτομο αποκτά μια νέα συνειδητοποίηση της ζωής. Αλλάζει ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη ζωή, το παρόν, τον χρόνο, τα συναισθήματά του, αλλά και τις σχέσεις του. Γίνεται πιο ευγνώμον γι' αυτό που έχει στο παρόν. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, η νέα αρχή μπορεί να το φέρει πιο κοντά στην ευτυχία.
Στο νέο μας σπίτι
Στην περίπτωση της μετακόμισης -επιθυμητής ή όχι-, η απώλεια αφορά το γεγονός ότι στερούμαστε τον οικείο μας χώρο, το καταφύγιό μας, ενώ παράλληλα χάνουμε και το γνωστό μας περιβάλλον (γειτονιά, μαγαζιά κ.λπ.). Γι’ αυτό και η μετακόμιση συγκαταλέγεται στα στρεσογόνα γεγονότα της ζωής. Ακόμη και η προετοιμασία για μια μετακόμιση μας φέρνει σε επαφή με αναμνήσεις και έντονα συναισθήματα. Για να πιεστούμε όσο το δυνατόν λιγότερο, η καλύτερη συμβουλή είναι η καλή οργάνωση πριν από την ημέρα της μετακόμισης.
Στο καινούργιο μας σπίτι είναι σημαντικό να εξοικειωθούμε με το περιβάλλον. Να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να νιώσουμε τον νέο χώρο δικό μας. Να τον νιώσουμε σπίτι μας, όπως εμείς το εννοούμε. Παράλληλα, πρέπει να επιδιώξουμε να εξερευνήσουμε τη νέα μας γειτονιά και να γνωρίσουμε τους ανθρώπους. Να συνδεθούμε με πρόσωπα και πράγματα στο καινούργιο μας περιβάλλον, να βρούμε καινούργια στέκια και νέες παρέες.
«Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Συχνά όμως λυπόμαστε τόσο για την πόρτα που έκλεισε, που δεν μπορούμε να δούμε τη νέα πόρτα που ανοίγει για εμάς» Alexander Graham Bell
Μπορεί να πιστεύουμε πως «κάθε αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος», όπως έγραψε η αγγλίδα συγγραφέας Τζώρτζ Έλιοτ (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Μαίρη Ανν Έβανς), όμως η ζωή είναι γεμάτη αποχωρισμούς. Το τέλος του σχολείου, η ενηλικίωση, ένας χωρισμός, τα παιδιά που φεύγουν από το σπίτι για να ανοίξουν τα φτερά τους, μια φίλη που μας προδίδει, μια απόλυση. Είναι φυσικό να μην θέλουμε τα «αντίο» και να παλεύουμε να διατηρήσουμε κάτι που αγαπάμε, προκειμένου να αποφύγουμε την θλίψη. Έτσι όμως, βάζουμε φρένο σε κάτι μοναδικό και απρόσμενο που ακολουθεί. Ακόμα κι αν δεν το πιστεύετε, ακολουθήστε τα επόμενα βήματα, που προτείνει το αμερικανικό περιοδικό O, The Oprah Magazine, και κάντε μια νέα αρχή.
Διαλογιστείτε: «Άστο να συμβεί. Άστο να φύγει»
Ακόμη κι αν ακούγεται απλή η συμβουλή να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν μόνα τους, απαιτούνται επίδοξοι χειρισμοί καθώς το υποσυνείδητό μας είναι ικανό να το χειριστεί, μόνο εάν εμείς οι ίδιοι του το υποβάλλουμε. Βάλτε λοιπόν, στο μυαλό σας κάτι που έχετε και μοιάζει να φθίνει. Εν συνεχεία, πάρτε βαθιά εισπνοή λέγοντας, «Άφησε το να συμβεί» και εκπνέοντας πείτε, «Άφησέ το να φύγει». Συνεχίστε το μέχρι να αισθανθείτε ότι η θλίψη και ο θυμός μαλακώνουν, ο διαλογισμός άρχισε να δουλεύει. Δεν πρέπει να απαιτούμε από τον εαυτό μας να βρει αμέσως την χαμένη γαλήνη, αλλά καθώς θα σκεφτόμαστε «Άστο να συμβεί. Άστο να φύγει», θα βρούμε την σωστή κατεύθυνση.
Εστιάστε σε ό,τι σας φέρνει ευτυχία
Ακόμη και όταν βρισκόμαστε σε δύσκολες στιγμές, μπορούμε να φέρουμε στο μυαλό μας όσα μας προκαλούν αν όχι χαρά, έστω ευγνωμοσύνη. Όταν λοιπόν, βρίσκεστε στο στάδιο του αποχωρισμού, σκεφτείτε τις μεγαλύτερες πρόσφατες πηγές χαράς, όπως αγαπημένα πρόσωπα, δουλειά, αναμνήσεις, ένα αισιόδοξο τραγούδι. Ό,τι κι αν σας έρθει στο νου, καταγράψτε το.
Θυμηθείτε τι αποτέλεσε την απαρχή αυτής της χαράς
Αφού καταγράψετε τις πηγές ευτυχίας, προσπαθήστε να φέρετε στην μνήμη σας τις συνθήκες που βοήθησαν ώστε να έρθει αυτή στην ζωή σας. Για παράδειγμα, ότι γνωρίσατε τον άνδρα σας χάρη σε ένα τρακάρισμα, ότι ακούσατε ένα αγαπημένο τραγούδι στο καλύτερο πάρτι της εφηβείας σας, ότι γνωρίσατε την καλύτερη φίλη σας σε ένα απαίσιο μάθημα ζωγραφικής.
Ακολουθήστε την αλυσίδα των γεγονότων μέχρι να φτάσετε σε ένα δυσάρεστο
Ακολουθώντας το προηγούμενο βήμα, συνεχίστε να πηγαίνετε με την μνήμη σας ακόμη πιο πίσω στην αλυσίδα των γεγονότων, το πιθανότερο είναι ότι θα φτάσετε σε κάποιο δυσάρεστο γεγονός που αν και φαινόταν τόσο θλιβερό, τελικά έγινε πηγή μιας ευτυχισμένης συγκυρίας. Για παράδειγμα, η μοναξιά που κάποιος έχει βιώσει όταν οι γονείς του τον εγκατέλειψαν και ονειρευόταν μια ευτυχισμένη κι ενωμένη οικογένεια. Αυτό μπορεί να τον οδήγησε στο να δημιουργεί πραγματικές σχέσεις με υπέροχους φίλους. Επίσης, μπορεί κάποιος να ξεκίνησε μια δουλειά που του χαρίζει μεγάλη ικανοποίηση από ένα πόστο το οποίο σιχαινόταν. Τότε, σίγουρα ένιωθε πίεση, θλίψη, ίσως και αδικία, σήμερα όμως, είναι χαρούμενος με τα επαγγελματικά του επιτεύγματα. Όταν λοιπόν, ανακαλύψετε τους «προγόνους» μιας μεγάλης ευτυχίας σε ένα θλιβερό γεγονός, θα δείτε ότι αυτό οφειλόταν σε ένα τέλος – μιας σχέσης, της αθωότητας, της ελευθερίας, μιας ζωής.
Ποτίστε τα μικρά άνθη ευτυχίας για να ανθίσουν
Μπορεί όταν μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο να είναι δύσκολο να δώσουμε σημασία στα μικρά καθημερινά πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα, όμως πρέπει να βρούμε την ελπίδα. Τα προηγούμενα βήματα θα μας βοηθήσουν, ώστε να μην βυθιστούμε σε ένα σκοτάδι δίχως τέλος. Οι μικρές πηγές ευτυχίας είναι σαν τα νεογέννητα, που έρχονται στον κόσμο πιο ευαίσθητα και μικροσκοπικά, όσο όμως, τα τρέφουμε αυτά δυναμώνουν. Αν λοιπόν, είμαστε ανίκανοι να δούμε ότι οι χαρές και οι απώλειες της ζωής πάνε χέρι – χέρι, τότε είμαστε πολύ απασχολημένοι κυνηγώντας τα φαντάσματά μας και δεν μπορούμε να δούμε τις «νεογέννητες» χαρές. Αυτές μας περιμένουν να τις ποτίσουμε για να ανθίσουν. Μπορείτε να καταγράψετε μάλιστα, πέντε μικρές χαρές που σας έδωσαν την ελπίδα της νέας αρχής, όταν κάτι κακό σας συνέβη, προκειμένου να ανατρέχετε σε αυτές όταν βυθίζεστε στην θλίψη.
Όπως λέμε συχνά όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν. Όταν όμως, μάθουμε ότι μέσα από την λύπη γεννιούνται νέες χαρές, ο αποχωρισμός γίνεται πιο εύκολος και μετά το «αντίο», έρχεται ένα νέο καλωσόρισμα.

ΠΗΓΗ"babaroutsoup/sxeseis/filia.htm