ΤΟ ΠΙΘΑΡΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ












Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΥΘΟΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΥΘΟΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Ο μύθος του Σίσυφου


O αγώνας του Σισύφου που περιφρονεί τους θεούς, αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας.
Οι θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ’ όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε. Είχαν σκεφτεί, κάπως δικαιολογημένα, πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ’ τη χωρίς όφελος κι ελπίδα εργασία. Εάν πιστέψουμε τον Όμηρο, ο Σίσυφος ήταν ο πιο ήσυχος κι ο συνετότερος των θνητών.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Το Animal Planet επιμένει ότι υπάρχουν γοργόνες [Βίντεο]


Το Αnimal Planet δείχνει μια εμμονή γύρω από τις γοργόνες.
Κατά καιρούς έχει παρουσιάσει διάφορα βίντεο που -σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του καναλιού- αποδεικνύουν την ύπαρξή τους. Τώρα το επιβεβαιώνει και η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας σημειώνοντας, μάλιστα, πως ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς.
Το Animal Planet τον περασμένο Μάιο είχε παρουσιάσει ένα βίντεο στο οποίο απεικονιζόταν ένα πλάσμα στα βράχια που έμοιαζε με γοργόνα. Το βίντεο είχε ληφθεί σε μια παραλιακή πόλη κοντά στη Χάιφα του Ισραήλ και είχε κάνει το γύρο του κόσμου μέσω του Διαδικτύου προκαλώντας σάλο.(Δείτε το σχετικό βίντεο πατώντας ΕΔΩ)
Στη συνέχεια το γνωστό κανάλι παρουσίασε ένα ακόμα ντοκιμαντέρ με την ονομασία «Γοργόνες» όπου παρουσίασε  μια νεκρή γοργόνα.
Μάλιστα, εκπρόσωπος της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανού Σάντι Νίξον είπε μιλώντας στην τηλεόραση ότι εμπειρογνώμονες που συγκεντρώθηκαν στο νησί της Ταϊτής και εξέτασαν όλα τα γνωστά στοιχεία που έχουν σχέση με την εμφάνιση γοργόνων, έχουν συμπεράνει ότι υπάρχουν υβρίδια που είναι μισός άνθρωπος και μισό ψάρι.
Τώρα έρχεται και ένα άρθρο της εν λόγω υπηρεσίας σε γνωστό περιοδικό όπου παρουσιάζονται αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη «Υδάτινου ανθρωποειδούς», όπως τις χαρακτηρίζουν.
Σε αυτό σημειώνουν ότι οι γοργόνες εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε έργα ζωγραφικής σε σπήλαια στα τέλη της Παλαιολιθικής περιόδου περίπου το 30.000 χρόνια π.Χ καθώς και ότι υπάρχουν και ζουν σε όλους τους ωκεανούς του κόσμου.
Οι γοργόνες λένε οι ειδικοί ότι ζουν στην πλειοψηφία στα θερμά νερά της Καραϊβικής και της Μεσογείου, αλλά έχουν εντοπιστεί και στην περιοχή του Ειρηνικού και Νότιου Ατλαντικού Ωκεανού.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Ελληνική γραφή στο Θιβέτ που χρονολογείται στο 10.000 π.Χ

Ελληνική γραφή στο Θιβέτ που χρονολογείται στο 10.000 π.ΧΕξωγήινοι; Μια παράξενη φυλή; Ή απλά ένας μύθος; Και πώς εμπλέκεται η ελληνική γραφή; Εδώ και 53 χρόνια μια παράξενη ιστορία συναρπάζει όσους λατρεύουν τα μυστήρια.


Η ιστορία
Το 1938 ένας Κινέζος αρχαιολόγος, ο Τσι Που Τέι, ερευνά ένα σύμπλεγμα σπηλιών στα σινοθιβετιανά σύνορα. Ανακαλύπτει πολλούς τάφους ανθρώπων με ύψος το πολύ 1,30 μ. και αφύσικα μεγάλα κεφάλια. 
Σε κάθε τάφο υπάρχει και ένας μεταλλικός δίσκος διαμέτρου περίπου 30 εκατοστών με μια τρύπα στο κέντρο του και διάφορες παραστάσεις που θύμιζαν τις κινήσεις των πλανητών.
Το 1958 ο Τσουμ Ουμ Νούι, ένας άλλος Κινέζος αρχαιολόγος, βγάζει τις «πέτρες των Ντρόπα», όπως ονομάστηκαν οι δίσκοι από την αποθήκη που φυλάσσονταν και προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τι είναι σημειωμένο πάνω τους (σε μερικές περιπτώσεις και με γράμματα που θυμίζουν το ελληνικό αλφάβητο). 
Τέσσερα χρόνια αργότερα δημοσιεύει τα συμπεράσματά του: Οι δίσκοι περιγράφουν την ιστορία των Ντρόπα, εξωγήινων που έπεσαν στη Γη με ένα διαστημόπλοιο που δεν κατάφεραν να επισκευάσουν. 
Προσπάθησαν να συμβιώσουν με τους Θιβετιανούς που ζούσαν στην περιοχή, αλλά οι ντόπιοι τους καταδίωκαν, λόγω της αφύσικης μορφής του. Ο επιστημονικός κόσμος της Κίνας λοιδορεί τον αρχαιολόγο, ο οποίος αυτοεξορίζεται στην Ιαπωνία όπου και πεθαίνει μερικά χρόνια αργότερα.
Ωστόσο, οι Ρώσοι ζητούν τους δίσκους από τους Κινέζους για περαιτέρω μελέτη. Η χημική ανάλυση κάνει λόγο για μεγάλες ποσότητες κοβαλτίου και άλλων μετάλλων στην σύσταση των πετρών των Ντρόπα. 
Οι δίσκοι επιστρέφονται στην Κίνα, όπου το 1974 τους μελετά ένας Αυστριακός επιστήμονας. Όταν το 1994 ζητά να τους ξαναδεί, οι δίσκοι έχουν κάνει φτερά και ο διευθυντής του Μουσείου που του τούς είχε δείξει πριν 20 χρόνια αγνοείται…
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας
Η παραπάνω ιστορία ξαναγίνεται κάθε τόσο μια από τις αγαπημένες των λάτρεων των μυστηρίων. Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν, πρόκειται απλά για ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. 
Στην νεώτερη εκδοχή του έχει προστεθεί η επίσκεψη κάποιου αρχαιολόγου ονόματι Έβανς στα θιβετιανά βουνά, το 1947, όπου συνάντησε μια φυλή πολύ κοντών ανθρώπων που τού είπαν ότι κατάγονται από μια εξωγήινη φυλή και ότι το 1.014 μ.Χ. αναγκάστηκαν να μείνουν για πάντα στη Γη, επειδή το διαστημόπλοίο τους συνετρίβη.
Αλλά ούτε το ποιος ακριβώς ήταν αυτός ο Έβανς έγινε ποτέ γνωστό, ούτε υπάρχει πουθενά μια φωτογραφία που θεωρητικά τράβηξε στο ταξίδι του στα Ιμαλάια και απεικονίζεται ανάμεσα σε ένα ζεύγος πολύ κοντών ανθρώπων. Όπως δεν υπάρχουν πουθενά «οι πέτρες των Ντρόπα»…
Όσοι υποστηρίζουν ότι η ιστορία είναι αληθινή επιμένουν πως οι δίσκοι υπάρχουν, απλά οι αγκυλώσεις του κομμουνιστικού καθεστώτος της Κίνας τους έχουν «εξαφανίσει». 
Όσοι την θεωρούν αποκύημα κάποιου ευφάνταστου μυαλού, έχουν να λένε πως το Τσουμ Ουμ Νούι δεν είναι καν κινεζικό όνομα και πως, όσο κι αν έψαξαν, δεν βρήκαν ποτέ κάποιο σύγγραμμα με αυτήν την υπογραφή, ούτε ανακάλυψαν στα αρχεία κάποιου από τα Μουσεία όπου υποτίθεται ότι φιλοξενήθηκαν οι δίσκοι στοιχεία για την ύπαρξή τους.
Όσον αφορά στο όνομα της φυλής, «ντρόπκα» στα θιβετιανά σημαίνει «μοναξιά» και κατ” επέκταση «αυτοί που ζουν μόνοι τους στις ερημιές». 
Και, καθώς η μόνη απόδειξη ότι οι «πέτρες των Ντρόπα» όντως υπάρχουν, είναι δύο φωτογραφίες που τράβηξε ο Αυστριακός επιστήμονας το 1974, αλλά στις οποίες δεν φαίνεται κανένα ιερογλυφικό, αντιθέτως μοιάζουν πολύ με τους δίσκους Βi της δυναστείας των Χαν από το 3.000 π.Χ., ίσως τελικά η «φυλή των Ντρόπα» και οι πέτρες τους να είναι απλά η μεταφορά κάποιου αρχαίου θρύλου στο σήμερα…
ΠΗΓΗ"tsekouratoi

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Και όμως... Το δαχτυλίδι των Χόμπιτ είναι μύθος του Πλάτωνα!

Έμπνευση του Βρετανού συγγραφέα Τόλκιν η ιστορία με το δαχτυλίδι; Φυσικά και όχι. Για ακόμη μια φορά ένας ελληνικός μύθος έγινε "copy-paste". Αυτός, του Γύγη: O Πλάτωνας, στο Β΄ βιβλίο της «Πολιτείας» του και με το στόμα του Γλαύκωνα, επινοεί ένα μύθο.
Ένας βοσκός του βασιλιά της Λυδίας ονόματι Γύγης βρίσκει τυχαία ένα μαγικό δακτυλίδι μετά από δύο καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα. Την ώρα που έβοσκε τα πρόβατα του άρχοντά του, έπιασε φοβερή καταιγίδα και έγινε τόσο δυνατός σεισμός, ώστε άνοιξε η γη κάτω απ' τα πόδια του.
Κατέβηκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε και εκεί μέσα στα σπλάχνα της γης, είδε ένα μεγάλο χάλκινο κούφιο άλογο. Από κάποια ανοίγματα στα πλευρά του κοίταξε μέσα του και διαπίστωσε ότι εκεί ήταν ξαπλωμένος ένας νεκρός με διαστάσεις σχεδόν γιγαντιαίες.
Και το σημαντικότερο, φορούσε στο χέρι του ένα χρυσό δακτυλίδι. Όταν ανέβηκε στην επιφάνεια διαπίστωσε ότι το εύρημά του είχε μία αξιοπερίεργη μαγική δυνατότητα. Περιστρέφοντας την πέτρα του («σφενδόνην» την ονομάζει ο Πλάτωνας) προς το εσωτερικό της παλάμης του, γινόταν αόρατος και εμφανιζόταν πάλι, γυρίζοντας το δακτυλίδι προς την αντίστροφη φορά.
Ο ταπεινός βοσκός είχε λοιπόν στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο. Μπορούσε να κάνει οτιδήποτε επιθυμούσε, χωρίς να γίνεται αντιληπτός και κυρίως, χωρίς να τιμωρείται ή έστω να επιπλήττεται. Έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη φορέας μιας τουλάχιστον παράδοξης και απρόσμενης δύναμης, η οποία μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του, πάντα όμως υπό το βάρος μιας έστω και λανθάνουσας αδικίας, που μπορούσε να φτάσει κι ως το έγκλημα.
Και πραγματικά έτσι έγινε.Ο ασήμαντος μέχρι τότε Γύγης έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη βοήθειά της σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία. Κατέλαβε λοιπόν μια θέση που του χάρισε η δύναμη ενός χρυσού κρίκου, χωρίς να υπολογίσει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε, αλλά με μοναδικά κίνητρα – συνηθισμένα στην ανθρώπινη φύση -τη δόξα και τον πλούτο.
Ο Γλαύκωνας, που διηγείται τη φανταστική αυτή ιστορία, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να αδικεί, όταν μάλιστα ξέρει εκ των προτέρων ότι δε θα υποστεί τις συνέπειες της αδικίας του. Και αυτό γιατί ο κοινός νους λέει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τελικά ένα αγαθό στη ζωή μας, αφού η εφαρμογή της προσκρούει στο προσωπικό μας συμφέρον.
Για όλους μας λοιπόν το βασανιστικό ερώτημα «αδικείν η αδικείσθαι;»γίνεται πολύ απλό. Και η απάντηση στη συνείδησή μας δεν είναι τουλάχιστον μία ανώδυνη ουδετερότητα, αλλά μία συνειδητή επιλογή συμφέροντος: «αδικείν» και μάλιστα αν είναι δυνατόν ατιμώρητα. Ένα δακτυλίδι λοιπόν έγινε η αιτία να διαφθαρεί ένας απονήρευτος βοσκός και να περάσει από το φως του ενάρετου στη σκιά του εγκληματία.
Διαπράχθηκε μια αμαρτία που ο Πλάτωνας ονομάζει αδικία, δηλαδή άρση της δικαιοσύνης. Ο άνθρωπος λοιπόν καλείται να αλλάξει νοοτροπία να παλέψει με το κακό να θεαθεί το φως δηλαδή το ωραίο, το δίκαιο, το αρμονικό,το αληθινό και τούτο γίνεται με ένα και μόνο όπλο σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ένα όπλο ανίκητο ακόμα και σήμερα: Την Ολοκληρωμένη Παιδεία.
[Ο Γύγης - ιστορικό πρόσωπο - ήταν βασιλιάς της Λυδίας κατά το πρώτο μισό του 7ου αιώνα π.Χ. Πήρε το θρόνο με τη βοήθεια της συζύγου του τελευταίου βασιλιά από τους απογόνους του Ηρακλή και ίδρυσε νέα δυναστεία των Μερμναδών. Με το μύθο συμφωνεί ως ένα βαθμό και το γεγονός, ότι είχε στο σκήπτρο του και ένα δαχτυλίδι με μεγάλο πολύτιμο λίθο.
Είναι επίσης γνωστό πως ήταν δραστήριος και ενεργητικός βασιλιάς και πως οδήγησε τη Λυδία και την πρωτεύουσα της, τις Σάρδεις, στην μεγαλύτερή της ακμή. Το βασίλειο του, συμπεριελάμβανε όλη τη δυτική Μικρά Ασία ως τον ποταμό Άλυ και η δυναστεία του έμεινε στην εξουσία πάνω από εκατό χρόνια.
Ο τελευταίος του απόγονος στο θρόνο της Λυδίας ήταν ο βασιλιάς Κροίσος, που έγινε ξακουστός για τα πλούτη του και για την κακή ερμηνεία που έδωσε στο χρησμό της Πυθίας.
Ο μύθος του Γύγη έχει εμπνεύσει και πολλούς σύγχρονους συγγραφείς. Ίσως περισσότερο γνωστό να τον έκανε το δράμα του Φρίντριχ Χέμπελ « Ο Γύγης και το δαχτυλίδι του» (1856). Στο χώρο της λογοτεχνίας ο μύθος αξιοποιήθηκε από τον Θεόφιλο Γκωτιέ στη νουβέλα του «Ο βασιλιάς Κανδαύλης» (1844) και στο θέατρο πάλι από τον Αντρέ Ζίντ στο ομώνυμο θεατρικό του έργο (1901). Το 1920 ο Α. Μπρυνώ έγραψε την όπερα «Κανδαύλης».]
[Γράφει η Ιωάννα Μπισκιτζή, Λέκτορας Κλασσικής φιλολογίας - Πηγή anogi.gr] defencenet.gr
ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ