Ο Κομήτης Ison Είναι Πολύ Κοντά.... Και Δεν Είναι Κομήτης!!! [ΒΙΝΤΕΟ]!!!

Ο C/2012 S1, επίσης γνωστός ως Comet ISON, είναι ένας κομήτης που περνά πολύ κοντά
στον Ήλιο, στο περιήλιο και ανακαλύφθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2012 από τον Vitali Nevski (Виталий Невский, Vitebsk, Λευκορωσία) και τον Artyom Novichonok (Артём Новичонок, Kondopoga, Ρωσία).Η ανακάλυψη έγινε ...

χρησιμοποιώντας τον 0.4 -meter (16 in) ανακλαστήρα του Διεθνούς Επιστημονικού Δικτύου Οπτικών κοντά στο Kislovodsk, στη Ρωσία και την αυτοματοποιημένη αστεροειδή-ανακάλυψη του προγράμματος CoLiTec.

Εικόνες Precovery από το Mount Lemmon Survey από τις 28 Δεκεμβρίου 2011 και από τον Pan-STARRS από τις 28 Ιανουαρίου 2012 έδειξαν την ακριβή θέση του στον ουρανό.


Νέες παρατηρήσεις έγιναν στις 22 Σεπτεμβρίου από μια ομάδα από το Remanzacco Παρατηρητήριο στην Ιταλία, χρησιμοποιώντας το δίκτυο iTelescope.


Η ανακάλυψη ανακοινώθηκε από το Minor Planet Center στις 24 Σεπτεμβρίου.

Παρατηρήσεις από τον SWIFT δείχνουν ότι ο πυρήνας του C/2012 S1 είναι

περίπου 5 χιλιόμετρα (3.1 mi) σε διάμετρο. [8] DAHBOO7 ..... ο αγγελιοφόρος

ΠΗΓΗ"PERIERGA

Ο μύθος που είναι κοσμική πραγματικότητα

Τι συνέβη όταν ο Κρόνος «επιτέθηκε» στον Εγκέλαδο

Μια φορά και έναν καιρό μέσα στο πυκνό σκοτάδι του Διαστήματος ζούσε ένας γίγαντας αερίου, ο Κρόνος, που ήταν γνωστός για τη ματαιοδοξία του. Σε αντίθεση με τους άλλους πλανήτες της γειτονιάς του εκείνος είχε καταφέρει να ξεχωρίζει χάρη στα πολλά και μεγάλα λαμπερά δαχτυλίδια του.

Κάποια στιγμή κοντά στον πλανήτη έκανε δειλά την εμφάνισή του ένα διαστημικό σώμα, ο Εγκέλαδος, που ήταν πολύ μικρότερο από αυτόν και έγινε γρήγορα δορυφόρος του. Ο δορυφόρος αυτός όμως ήταν επίσης πολύ φωτεινός και με όμορφη, λεία «επιδερμίδα».

Ο πλανήτης ζήλεψε και αποφάσισε να δείξει στον «αυθάδη» δορυφόρο ποιος είναι το αφεντικό. Τον πλησίασε και χρησιμοποιώντας τις πανίσχυρες βαρυτικές του δυνάμεις άρχιζε να τον «παρενοχλεί», να τον πιέζει. Ο δορυφόρος εκνευρίστηκε αφάνταστα και άρχισε να βράζει από μέσα του αφού δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον τεράστιο γείτονά του.

Αυτός ο «εκνευρισμός» όμως είχε επιπτώσεις στην εξωτερική εμφάνιση του δορυφόρου αφού τον έκανε να βγάζει καπνούς από τη... μύτη του και παράλληλα του προκάλεσε ρυτίδες στο πρόσωπο.

Αυτή τη φορά ο Κρόνος δεν είχε φάει ένα από τα «παιδιά» του αλλά απλά το είχε υποχρεώσει να ασχημύνει. Επιπλέον ο Κρόνος αφού ασχήμυνε τον δορυφόρο του, τον υποχρέωσε να του προσφέρει εσαεί όλα εκείνα τα υλικά που ανανέωναν και βελτίωναν τη δική του εμφάνιση. 

Ο Εγκέλαδος

Ο Εγκέλαδος είναι ένα παγωμένο φεγγάρι με διάμετρο μόλις 500 χιλιόμετρα και είναι καλυμμένος με πάγο που ανακλά το 90% του ηλιακού φωτός. Για τον λόγο αυτόν και οι επιστήμονες τον καταγράφουν ως το πιο ανακλαστικό σώμα του ηλιακού μας συστήματος.

Το διαστημικό σκάφος Cassini που εξερευνά τον Κρόνο και τα δεκάδες φεγγάρια του τα τελευταία χρόνια έχει κάνει πολύ σημαντικές παρατηρήσεις στον Εγκέλαδο αναδεικνύοντάς τον σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σώματα του ηλιακού μας συστήματος. Η βασικότερη ανακάλυψη του Cassini ήταν κάποιοι πίδακες που ξεπηδούν με ορμή προς το Διάστημα μέσα από μεγάλες σχισμές (ρωγμές) στο έδαφος.

Οι πίδακες εκτοξεύουν στο Διάστημα μεγάλες ποσότητες  υδρατμών και παγωμένων υλικών με τα οποία ο Κρόνος ενισχύει και ανανεώνει τα δαχτυλίδια του.

Οι ωκεανοί

Τα ως τώρα στοιχεία δείχνουν ότι αυτοί οι πίδακες του Εγκέλαδου τροφοδοτούνται από έναν ωκεανό που βρίσκεται κάτω από την παγωμένη επιφάνειά του. Οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει άλατα μέσα στους περίεργους πίδακες, κάτι που δείχνει ότι πιθανότατα ο υπόγειος ωκεανός βρίσκεται σε επαφή με τα πετρώματα στο εσωτερικό του δορυφόρου.

Αυτό καθιστά τον Εγκέλαδο σημαντικό στόχο για την αναζήτηση εξωγήινων μορφών ζωής, καθώς τα πετρώματα είναι πιθανό να τροφοδοτούν το νερό με χημικά συστατικά που είναι ζωτικά για την ανάπτυξη ζωής. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι οι διαστημικές υπηρεσίες εξετάζουν πολύ σοβαρά την οργάνωση μιας αποστολής εξερεύνησης στον παγωμένο δορυφόρο.

Επιβεβαίωση

Ομάδα ειδικών με επικεφαλής επιστήμονες του Ινστιτούτου Ερευνών Southwest στο Κολοράντο, μελετώντας τα διαθέσιμα στοιχεία που υπάρχουν για τον Εγκέλαδο, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπεύθυνη για τα γεωλογικά φαινόμενα του δορυφόρου είναι η βαρυτική επίδραση του Κρόνου.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η επίδραση αυτή συμπιέζει το εσωτερικό του Εγκέλαδου δημιουργώντας περιοχές με μεγάλη θερμότητα και έντονη γεωλογική δραστηριότητα, με συνέπεια, μεταξύ άλλων, να εκτινάσσονται οι πίδακες του νερού από επιφανειακές ρωγμές.

Η νέα μελέτη που επιβεβαιώνει τον «μύθο» του Κρόνου και του Εγκέλαδουμετατρέποντάς τον σε κοσμική πραγματικότητα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Τύχη ο γίγαντας κρυμμένος πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα [Βίντεο]

Φαίνεται σχεδόν σαν ένα αστείο, και ακόμη περιμένει την επιβεβαίωση από τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Λουιζιάνα για την παρουσία ενός πλανήτη που συμβάλλει στην αλλαγή κατεύθυνσης των κομητών και αστεροειδών που εισέρχονται στο ηλιακό μας σύστημα.

Ένας νέος γιγαντιαίος κρυφός πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα

Αυτός ο πλανήτης ονομάζεται Τύχη και είναι ο μεγαλύτερος από τους γνωστούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Η ύπαρξή του έχει προταθεί σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ίκαρος, το Νοέμβριο του 2010 από τους αστροφυσικούς John Matese και Daniel Whitmire του Πανεπιστημίου της Λουιζιάνα, οι οποίοι πραγματοποίησαν έρευνες σχετικά με την αλλαγή της κατεύθυνσης των κομητών και αστεροειδών που εισέρχονται στο ηλιακό μας σύστημα.

Τώρα, σύμφωνα με τους επιστήμονες, και τα στοιχεία τους για την ύπαρξη του γίγαντα του φυσικού αερίου, έχουν εντοπίσει από το διαστημικό τηλεσκόπιο WISE της NASA, απλά περιμένουν να αναλυθούν.

Όταν η Τύχη επιβεβαιωθεί και άλλα τηλεσκόπια θα μπορούσαν να την επισημάνουν και να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή της. Οι δύο αστροφυσικοί είναι πεπεισμένοι ότι η Τύχη είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από τον Δία, και είναι εδώ που βασίζεται το γεγονός για την υπόθεσή τους.

Αυτός ο τεράστιος εξωπλανήτης, οδηγεί πολλούς κομήτες μεγάλης περιόδου (οι οποίοι θα πρέπει να προέρχονται από το Νέφος του Oort) στο εσωτερικό του πλανητικού μας συστήματος. Στην πραγματικότητα, μερικοί αστεροειδείς και κομήτες παρουσιάζουν ανώμαλες τροχιές, όπως η ελλειπτικότητα τους δεν είναι σύμφωνη με την προέλευσή τους και ως εκ τούτου πιθανώς κάτι να διατάραξε την τροχιά τους.

Τώρα οι δύο επιστήμονες αναμένουν την αποστολή δεδομένων από το WISE για να δώσουν οριστικά τα αποτελέσματα τους για αυτόν τον τεράστιο πλανήτη.

Το WISE "σαρώνει" τον ουρανό στο υπέρυθρο, συλλαμβάνοντας περισσότερες από 2,7 εκατομμύρια εικόνες: από μακρινούς γαλαξίες και αστεροειδείς κοντά στη Γη.

Σύμφωνα με τη NASA, τη στιγμή που τα δεδομένα του WISE αναλυθούν πλήρως, η υπόθεση του Withmire Matese θα πρέπει να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί οριστικά.

Ο πλανήτης Τύχη είναι πάρα πολύ κρύος και μακρινός για να τον παρατηρήσουμε με ένα τηλεσκόπιο παραδοσιακό.

Οι Whitemire και Matese πρότειναν ότι η τροχιά της Τύχης είναι περίπου 15.000 AU από τον Ήλιο, λίγο λιγότερο δηλαδή από το ένα τέταρτο έτος φωτός. Αυτό σημαίνει ότι ο υποθετικός πλανήτης είναι ακόμα μέσα στο «Oort Cloud», το όριο των οποίων εκτιμάται σε περισσότερα από 50.000 AU. Η τροχιακή περίοδος της Τύχης είναι 1.800.000 χρόνια, με τη δυνατότητα ότι η τροχιά έχει διαφορετικό προσανατολισμό σε σχέση με το τροχιακό επίπεδο των πλανητών μας.

Ένας πλανήτης, τουλάχιστον τέσσερις φορές τη μάζα του Δία, μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις σύντηξης στο εσωτερικό του και θα εξασφαλίσει μιαπλανητική θερμοκρασία -73°C.

Ο πλανήτης Τύχη όπως φωτογραφήθηκε από το τηλεσκόπιο WISE

Η Τύχη είναι βέβαιο ότι θα αποτελείται από υδρογόνο και ήλιο και θα έχει πιθανώς μια ατμόσφαιρα σαν του Δία, με πολύχρωμες κηλίδες, ραβδώσεις και σύννεφα, μας λέει ο καθηγητής Whitemire. Εγώ δεν θα πρέπει να αναρωτιέμαι αν είχε τα φεγγάρια. Όλοι οι εξωτερικοί πλανήτες έχουν.

Αν η ύπαρξή της επιβεβαιώθηκε εν τέλει, η Τύχη δεν μπορεί να χορηγηθεί στο καθεστώς των «πλανητών του Ηλιακού μας Συστήματος. Ο λόγος είναι ότι οι αστρονόμοι εικάζουν ότι η Τύχη θα μπορούσε να είναι ένας πλανήτης που γεννήθηκε σε ένα άλλο αστρικό σύστημα και στη συνέχεια συλλαμβάνεται από το δικό μας.

Αποκάλυψη

«Επίθεση» στην Γη από τον Ήλιο

"ΚΑΙΕΙ" ΑΡΓΑ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ
Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θεωρεί ότι το 2010 ξεκίνησε ο ενδεκαετής κύκλος ηλιακής δραστηριότητας. Δεδομένων των κλιματικών αλλαγών στη Γη, οι οποίες συνδέονται σε μεγάλο βαθμό με τον Ήλιο, η τρέχουσα δεκαετία δεν αποκλείεται να προκαλέσει νέα προβλήματα στον πλανήτη.
Εντατικοποιούν τις έρευνές τους για την επίδραση του Ηλίου στη Γη, καθώς και του κλίματος που επικρατεί στο διάστημα, οι δυο διαστημικές υπερδυνάμεις, Ρωσία και ΗΠΑ. Ειδικότερα, στη Ρωσία βαίνει προς την υλοποίησή του το πρόγραμμα Intergelio-Zond, το οποίο ανέπτυξαν οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών (Institute Kosmicheskih Issledovanii – ΙΚΙ) της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Η συσκευή, η οποία σχεδιάζεται να εκτοξευτεί το 2018, θα επιτρέψει στους επιστήμονες για πρώτη φορά στα χρονικά να προσεγγίσουν τόσο πολύ τον Ήλιο.
1.Τον Σεπτέμβριο του 2009, το αμερικανικό δορυφορικό μετεωρολογικό σύστημα, GOES, κατέγραψε υψηλή δραστηριότητα ακτινοβολίας και οι αστρονόμοι ανακάλυψαν στον Ήλιο δύο φωτεινές περιοχές. Οι κηλίδες εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα και αρκετά μακριά η μια από την άλλη, γεγονός που μαρτυρά τον χαρακτήρα που έχουν προσλάβει οι μεταβολές, οι οποίες συμβαίνουν στη δραστηριότητα του ουρανίου σώματος.
«Η συσκευή –εξηγεί ο διευθυντής του ΙΚΙ, ακαδημαϊκός Λεβ Ζελιόνι- σχεδιάζεται να σταλεί σε πολύ κοντινή απόσταση από τον Ήλιο. Μέσω ελιγμών με την κατάλληλη χρήση της βαρύτητας κοντά στην Αφροδίτη, θα εισέλθει αρχικά σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο σε απόσταση 42 εκατ. χιλιομέτρων (περιήλιο), και στη συνέχεια, με νέους ελιγμούς, με τη χρήση της βαρύτητας η απόσταση από τον Ήλιο μπορεί να μειωθεί ως τα 21 εκατ. χλμ.
Έτσι, θα δοθεί η δυνατότητα να παρατηρήσουμε λεπτομέρειες στην επιφάνεια του ουράνιου σώματος για μεγάλο χρονικό διάστημα (περίπου επτά ημέρες). Είναι πιθανή και μια περαιτέρω κάθοδος, ενώ το χαμηλότερο δυνατό ύψος θα έχει ως μοναδικό περιορισμό να μην εξατμιστεί η προστατευτική μεμβράνη των οργάνων παρατήρησης της συσκευής υπό την επήρεια της ηλιακής ακτινοβολίας, γεγονός που θα ακύρωνε την ευκρίνεια των μετρήσεων».
Επίσης, το ΙΚΙ από κοινού με το Ινστιτούτο Μαγνητισμού της Γης, Ιονόσφαιρας και Διάδοσης Ραδιοκυμάτων, δημιουργούν ένα σύστημα παρατήρησης του ηλιακού ανέμου, που θα επιτρέψει να γίνονται προγνώσεις υψηλής αξιοπιστίας στη Γη για τις μαγνητικές θύελλες, μιάμιση με δυο ώρες πριν από το ξεκίνημά τους. Βασικό στοιχείο του συστήματος θα είναι οι μικροδορυφόροι Chibis, δήλωσε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Μαγνητισμού, Βλαντίμιρ Κουζνετσόφ.
Το πρώτο Chibis, μάζας 40 κιλών, τέθηκε σε κυκλική γήινη τροχιά από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, σε ύψος περίπου 480 χλμ, στις 25 του περασμένου Ιανουαρίου.
Η έντονη δραστηριότητα του Ήλιου
2.Τη Γη περιβάλλουν δυο στρώματα ζωνών ακτινοβολίας. Η μια ξεκινά περίπου στα 1.600 χλμ από την επιφάνεια του πλανήτη και φτάνει σε ύψος σχεδόν 13.000 χλμ. Η άλλη ζώνη ξεκινά λίγο πιο πάνω από τα 15.000 χλμ και ανεβαίνει στο διάστημα έως το ύψος των 24.000 χλμ. Οι περίοδοι έντονης δραστηριότητας του Ήλιου προκαλούν τη διεύρυνσή τους, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πλησιάζουν την επιφάνεια της Γης σε απόσταση μόλις 207 χλμ, κάτι που αποτελεί απειλή για τους Διεθνείς Διαστημικούς Σταθμούς και τους δορυφόρους.
Αμερικανο-ρωσική «συμμαχία»
Οι ρωσικές διαστημικές πρωτοβουλίες θα «παντρευτούν» με το αντίστοιχο αμερικανικό πρόγραμμα «Η Ζωή με το Αστέρι». Σκοπός αυτού του προγράμματος, στα πλαίσια του οποίου η NASA εκτόξευσε την πρώτη συσκευή στις 23 Αυγούστου 2012, είναι η λεπτομερής παρατήρηση των ζωνών ακτινοβολίας, δηλαδή των «δακτυλιδιών» από σωματίδια υψηλής ενέργειας που περιβάλλουν τη Γη.
Οι ζώνες ακτινοβολίας, οι οποίες αποτέλεσαν μια από τις πρώτες αμερικανικές ανακαλύψεις της διαστημικής εποχής, βρίσκονται υπό την επίδραση της ηλιακής δραστηριότητας και των διαστημικών καιρικών συνθηκών, που δημιουργούνται από τον Ήλιο. Οι αστροναύτες, κατά τη διάρκεια των πτήσεων εκτίθενται στην επίδραση επικίνδυνων δόσεων ακτινοβολίας τις περιόδους της έντονης θυελλώδους δραστηριότητας. Επίσης, οι ζώνες είναι ικανές να διαταράξουν τη λειτουργία των δορυφόρων και των συστημάτων επικοινωνίας.
Το επιστημονικό στέλεχος του προγράμματος της NASA, Λίκα Γκουχατακούρτα, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Έως τώρα δεν έχουμε κατανοήσει πως συμπεριφέρονται οι ζώνες, παρότι έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια από τότε που ανακαλύφθηκαν και περιγράφηκαν για πρώτη φορά. Επίσης, δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε οποιεσδήποτε προγνώσεις, ενώ αυτές είναι πάρα πολύ σημαντικές».
Ευάλωτη η Αμερική
Από την εποχή που εμφανίστηκαν τα πρώτα όργανα μέτρησης, πριν από περίπου 440 χρόνια, έγινε σαφές ότι ο Ήλιος ασκεί ουσιαστική επίδραση σε όλα όσα συμβαίνουν στη Γη.
Η ηλιακή δραστηριότητα, που εκφράζεται μέσα από κύματα ηλιακής ακτινοβολίας, μαγνητικές θύελλες και πύρινες λάμψεις, μπορεί να έχει σοβαρές διακυμάνσεις ως προς την έντασή της, και να είναι από ελάχιστα εμφανής, έως και να δημιουργεί ισχυρότατες «καταιγίδες». Σήμερα, η εξάρτηση της ανθρωπότητας από τα ραδιοηλεκτρονικά μέσα είναι τόσο μεγάλη, ώστε μια ηλιακή δραστηριότητα αυξημένης ισχύος μπορεί να αποδιοργανώσει τη λειτουργία συστημάτων ζωτικής σημασίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η αμερικανική ήπειρος είναι η περισσότερο ευάλωτη σε περίπτωση ισχυρής ηλιακής «επίθεσης» λόγω της εγγύτητάς της στον βόρειο μαγνητικό πόλο της Γης. Σύμφωνα με έρευνες της κοινοπραξίας MetaTech, σε περίπτωση «χτυπήματος», ανάλογου με εκείνο του 1859, σήμερα όλο το ηλεκτρικό σύστημα της Βορείου Αμερικής θα έβγαινε εκτός λειτουργίας, ενώ οι εργασίες για την αποκατάσταση της ηλεκτροδότησης θα διαρκούσαν κάποιες εβδομάδες ή ακόμη και ένα μήνα.
Επιπλέον, οι κακές καιρικές συνθήκες στο διάστημα εμποδίζουν τη λειτουργία όλων των συστημάτων που βρίσκονται σε τροχιά. Σύμφωνα με τα στοιχεία της αμερικανικής διεύθυνσης προστασίας των συστημάτων αυτών, οι δαπάνες για την αποκατάσταση των πληγέντων από τον Ήλιο δορυφόρων, φτάνουν περίπου τα 100 εκατ. δολάρια ετησίως. Ενώ οι ασφαλιστικές εταιρίες των δορυφόρων πλήρωσαν από το 1996 ως το 2005, περίπου 2 δις δολ. για την κάλυψη των ζημιών και απωλειών διαστημικών συσκευών εξαιτίας της ηλιακής επίδρασης.
Μια ισχυρή ηλιακή θύελλα προκαλεί βλάβες στη λειτουργία των διαστημικών συστημάτων ναυτιλίας
Οι λανθασμένες μετρήσεις των συντεταγμένων μπορούν να φτάσουν σε μια απόκλιση 50 μέτρων ή και ακόμη μεγαλύτερη, γεγονός που καθιστά τον δορυφόρο άχρηστο. Σημαντική απώλεια της ακρίβειας του συστήματος GPS «Navstar» καταγράφηκε στη διάρκεια της ηλιακής θύελλας στις 23 Οκτωβρίου του 2003.

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ