Πλανήτης X: Μεγάλοι Αστεροειδείς Ανακαλύφθηκαν Κοντά Στην Γη, Κινούνται Πολύ Γρήγορα Και Είναι Πολλοί!!! (Βίντεο)

"Είναι ο Πλανήτης X πραγματικός; Κανείς δεν ξέρει, αλλά τα αποδεικτικά στοιχεία είναι κάθε μέρα και πιο εμφανή!
Τι θα κάνεις, αν ο πλανήτης Χ είναι πραγματικός;
 Υπάρχουν αναφορές για αστεροειδείς, τόσο μεγάλους όσο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου
Είσαι ένας από εκείνους που κρύβεται κάτω από το γραφείο του;
 Πάρα πολύ δειλός για να πεθάνει, παρακαλώντας το Θεό να εισακουστούν οι παρακλήσεις του;
Λοιπόν, ο Θεός δεν βοηθάει αυτούς που πρόκειται να πνιγούν.
Άνθρωποι καίγονται σε κτίρια και ο Θεός δεν είναι πουθενά κοντά
 Έτσι, αν ελπίζατε ότι ο Θεός θα σώσει τη ζωή σας
Ίσως ήρθε η ώρα να σοβαρευτείτε και να συζητήσετε με τη σύζυγό σας
Το ThorNews έχει συμπεριλάβει πολλούς νέους αστεροειδείς κοντά στη Γη
 Έχει πολλά στοιχεία που παρατίθενται για τον κάθε αστεροειδή, ότι κι αν αυτό σημαίνει.
Ο καθένας συζητά την στιγμή που ο κόσμος είναι χωρισμένος
Παρακολουθήστε αυτό το βίντεο. Βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα! "

Ενδιαφέροντα αλλά δεν προκαλούν καμμία έκπληξη. Ζούμε στο σύμπαν! και υπάρχουν δισεκατομμύρια απειλές για τη γη στο σύμπαν.


ΠΗΓΗ"THE SECRET REAL TRUTH 

Εξωπλανήτης οκτώ φορές σαν τον Δία ανατρέπει τις θεωρίες για τη γέννηση των πλανητών

Ο γιγάντιος MOA-2011-BLG-322 δεν «χωράει» στις θεωρίες για τη γέννηση των πλανητών

Ένας πλανήτης οκτώ φορές μεγαλύτερος από τον Δία εντοπίστηκε από τους επιστήμονες να περιφέρεται γύρω από ένα άστρο τρεις φορές μικρότερο από τον Ήλιο, σε απόσταση 25.000 ετών φωτός από τη Γη. Οι «αναλογίες» και η απόσταση του εξωπλανήτη από το άστρο του δεν συμβαδίζουν με τις γνωστές θεωρίες για τη γέννηση των πλανητών, προβληματίζοντας τους αστροφυσικούς.

Το άστρο του MOA-2011-BLG-322 είναι μάλλον ένα άστρο τύπου Μ – είναι δηλαδή κατά πάσα πιθανότητα ένας όχι ιδιαίτερα φωτεινός κόκκινος γίγαντας με μάζα ίση με το ένα τρίτο της μάζας του Ήλιου. Ο εξωπλανήτης περιφέρεται γύρω από αυτό σε απόσταση 4 αστρονομικών μονάδων (δηλαδή απόσταση περίπου τέσσερις φορές όσο η απόσταση της Γης από τον Ήλιο).

Το «πρόβλημα» είναι ότι, σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουν οι επιστήμονες για τον σχηματισμό των πλανητών, ο MOA-2011-BLG-322 είναι υπερβολικά μεγάλος για να βρίσκεται τόσο κοντά στο «μικρό» άστρο του. Οι ερευνητές θεωρούν ότι μελλοντικές παρατηρήσεις ίσως φωτίσουν περισσότερο αυτό το μυστήριο.

Η τεχνική του μικροφακού

Ο MOA-2011-BLG-322 ανακαλύφθηκε το 2011 από τρεις διαφορετικές ομάδες ερευνητών με την τεχνική του μικροφακού. Το φαινόμενο του μικροφακού, το οποίο προβλέπεται από τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, συντελείται όταν ένα άστρο περνάει μπροστά από ένα άλλο, πιο μακρινό άστρο.

Κατά το πέρασμα αυτό το βαρυτικό πεδίο του πιο κοντινού άστρου – το οποίο σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα κάμπτει τον περιβάλλοντα χωροχρόνο – διαθλά το φως του πιο μακρινού άστρου λειτουργώντας σαν μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο το άστρο και οι πλανήτες που κινούνται γύρω από αυτό γίνονται ορατά από τη Γη.

Η τεχνική του μικροφακού είναι μια σχετικά νέα προσέγγιση η οποία διαφέρει σημαντικά από τις δυο κύριες μεθόδους που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες για την αναζήτηση εξωπλανητών – τη μέθοδο της διάβασης, η οποία βασίζεται στη σκίαση ενός άστρου καθώς ένας πλανήτης διαβαίνει από μπροστά του, και τη μέθοδο της ακτινικής ταχύτητας, η οποία βασίζεται στην αλλαγή της ακτινικής ταχύτητας ενός άστρου (της κίνησής του δηλαδή σε σχέση με τον Ήλιο) εξ αιτίας της βαρυτικής επιρροής που προκαλεί σε αυτό ένας πλανήτης που περιφέρεται γύρω του.

Το «γεγονός» που αφορούσε τον MOA-2011-BLG-322 καταγράφηκε κατά τη διάρκεια μιας συνεργασίας τριών διαφορετικών κέντρων που διερευνούν το Διάστημα με την τεχνική του μικροφακού – του προγράμματος Παρατηρήσεις Μικροφακού στην Αστροφυσική (Microlensing Observations in Astrophysics – MOA, Ιαπωνία/Νέα Ζηλανδία), του Πειράματος Οπτικού Βαρυτικού Φακού (Optical Gravitational Lensing Experiment – OGLE, Πολωνία) και του Wise (Ισραήλ).

Η τακτική που ακολουθήθηκε συνιστά μια «πρωτιά» στη συγκεκριμένη μεθοδολογία: ενώ συνήθως, όταν παρατηρούνται φαινόμενα μικροφακού, όλα τα συνεργαζόμενα παρατηρητήρια ενημερώνονται και παρατηρούν από κοινού το γεγονός ενώ αυτό συντελείται, στην περίπτωση του MOA-2011-BLG-322 είναι η πρώτη φορά που ένας εξωπλανήτης ανακαλύπτεται με τη μελέτη των δεδομένων μετά το γεγονός – κάτι το οποίο ανοίγει νέες προοπτικές στην εφαρμογή της συγκεκριμένης μεθόδου.

Η σχετική μελέτη έχει υποβληθεί για δημοσίευση στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society» και διατίθεται ήδη στο διαδικτυακό αρχείο επιστημονικών προδημοσιεύσεων arXiv.org.

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Μοναδικά εντυπωσιακή φωτογραφία από την περιστροφή της γης!

Η συγκεκριμένη εικόνα δεν έχει υποστεί επεξεργασία, είναι ακριβώς όπως τη βλέπετε! Η Φωτογραφία τραβήχτηκε στην Αυστραλία για να δείξει την περιστροφή της γης. 
Την εικόνα τράβηξε ο Άντριου Μπρουκς, ερασιτέχνης φωτογράφος, τη στιγμή που...

βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού ενός φίλου του στην περιοχή Denial Bay, που βρίσκεται στην άκρη του Great Australian Bight.

Ο φωτογράφος εκμεταλλεύτηκε τη φυσική περιστροφή της γης εξ ου και οι κύκλοι στην εικόνα που δημοσίευσε η Telegraph. Η κάθε φωτογραφία χρειάστηκε 36 λεπτά για να ολοκληρωθεί με το κλείστρο της κάμερας να είναι ανοιχτό για 18 λεπτά. 

"Πήγα έξω ένα βράδυ κοίταξα στον ουρανό και έμεινα άφωνος από το πόσο ξάστερος ήταν. Τοποθέτησα την κάμερα, άνοιξα τα παντζούρια, έφτιαξα ένα τσάι και παρακολούθησα έναν αγώνα ποδοσφαίρου μέχρι να τραβηχτούν οι φωτογραφίες. Στη συνέχεια επέστρεψα και έμεινα έκθαμβος με τις εικόνες", είπε ο 42χρονος φωτογράφος. 

Η κοντινότερη μεγαλύτερη πόλη απέχει από το σημείο 800 χιλιόμετρα κάτι που σημαίνει πως ο ουρανός δεν δέχεται την επίδραση από τα φώτα της μεγαλούπολης. 

Επιπλέον, τη συγκεκριμένη μέρα η γη βρισκόταν σε τέτοια θέση που ήταν τέλεια για την αποτύπωση της εικόνας.

ΠΗΓΗ"tromaktiko

Σήμερα θα περάσει ένας αστεροειδής δίπλα από τη Γη

Σήμερα στις 22:20 UTC σε απόσταση 235000 χιλιομέτρων από την επιφάνεια της Γης θα περάσει ένας αστεροειδής, το μέγεθος του οποίου είναι από 1 έως 3 μέτρα.

Ο αστεροειδής ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από το αμερικανικό αστεροσκοπείο Μάουντ Λέμμον, στη συνέχεια την ανακάλυψη επιβεβαίωσαν Αυστραλοί αστρονόμοι από το παρατηρητήριο του Σάιντινγκ Σπρινγκ. Το διαστημικό αντικείμενο ονόμασαν 2013 RZ53.

Το ασυνήθιστο σε αυτό το φαινόμενο είναι ότι ο αστεροειδής κινείται με πολύ χαμήλη για τέτοια αντικείμενα ταχύτητα. Οπότε, ορισμένοι ειδικοί θεωρούν ότι το αντικείμενο που ανακαλύφθηκε αποτελεί απλά ένα θραύσμα διαστημικών σκουπιδιών.

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Η επιταχυνόμενη Διαστολή του Σύμπαντος και η Σκοτεινή Ενέργεια

Κοσμική ταινία- ξενάγηση στα 13,82 δισεκατομμύρια χρόνια της εξελικτικής πορείας του Σύμπαντος

Των Διονύση Π. Σιμόπουλου (Διευθυντή Ευγενιδείου Πλανηταρίου), Αλέξη Α.Δεληβοριά (Αστρονόμου Ευγενιδείου Πλανηταρίου)

Από τις αρχές του τρέχοντος μηνός μία καταπληκτικής ανάλυσης φωτογραφική μηχανή 570 megapixels αξίας 50 εκατομμυρίων δολαρίων, που έχει τοποθετηθεί στο τηλεσκόπιο τεσσάρων μέτρων Blanco στο Cerro Tololo της Χιλής, ξεκίνησε να καταγράφει τον νυχτερινό ουρανό του Νότιου ημισφαίριου, κάτι που θα συνεχιστεί για τα επόμενα πέντε χρόνια.

Κάθε φωτογραφία καταγράφει 100.000 γαλαξίες, ενώ στο τέλος του προγράμματος θα έχουν καταγραφεί συνολικά 300 εκατομμύρια γαλαξίες και 4.000 σουπερνόβα εκρήξεις.

Στο τέλος αυτής της προσπάθειας 200 ερευνητών, από 23 ερευνητικά κέντρα έξη χωρών, θα έχει δημιουργηθεί μία εντυπωσιακή κοσμική ταινία που θα μας ξεναγεί στα 13,82 δισεκατομμύρια χρόνια της εξελικτικής πορείας του Σύμπαντος.

Στην ταινία αυτή θα βρίσκεται η απάντηση σε ένα από τα πιο πολύπλοκα και ενδιαφέροντα κοσμολογικά προβλήματα που εντοπίστηκε μόλις πριν από 15 περίπου χρόνια.

Πρόκειται για το περίφημο πρόβλημα της επονομαζόμενης «σκοτεινής ενέργειας» που αποτελεί το 68,3% των συστατικών του Σύμπαντος και η οποία τα τελευταία 6,5 δισεκατομμύρια χρόνια υποχρεώνει το Σύμπαν να διαστέλλεται επιταχυνόμενο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Οι περισσότεροι επιστήμονες, μέχρι τα τέλη σχεδόν του περασμένου αιώνα, θεωρούσαν ότι η διαστολή του Σύμπαντος επιβραδύνεται, κάτι που θεωρούνταν απολύτως φυσιολογικό, αφού σ’ αυτές τις κολοσσιαίες κοσμικές κλίμακες η βαρύτητα είναι εκείνη η φυσική αλληλεπίδραση που υπερισχύει.

Και καθώς η βαρύτητα είναι πάντα ελκτική, από τη στιγμή της δημιουργίας του και μετά, από τη στιγμή δηλαδή που η Μεγάλη Έκρηξη γέννησε τον ίδιο το χώρο και το χρόνο, η διαστολή του επιβραδύνεται. Γι’ αυτό, όταν ξεκίνησε στα 1987 το διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα Supernova Cosmology Project, ο βασικός του στόχος ήταν να υπολογίσει, μέσα από την ανίχνευση συγκεκριμένων σουπερνόβα εκρήξεων, αυτόν ακριβώς το ρυθμό επιβράδυνσης της διαστολής του.

Λίγα χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1995, μία δεύτερη ερευνητική ομάδα, η High Z Supernova Team, μπήκε στο παιχνίδι. Τα αποτελέσματα των δύο ερευνητικών ομάδων που ανακοινώθηκαν επίσημα τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1998 άφησαν τη διεθνή επιστημονική κοινότητα «με το στόμα ανοιχτό»!

Γιατί η ανάλυση των δεδομένων, αντί απλά να οδηγήσει στον υπολογισμό του ρυθμού επιβράδυνσης της διαστολής του Σύμπαντος με περισσότερη ακρίβεια, όπως όλοι περίμεναν, οδήγησε τους ερευνητές στο ακριβώς αντίθετο, στο συμπέρασμα δηλαδή ότι η διαστολή του Σύμπαντος επιταχύνεται!

Οι επιστήμονες κατέληξαν ότι, προκειμένου να εξηγηθεί αυτή η επιταχυνόμενη κοσμική διαστολή, το συνολικό απόθεμα μάζας και ενέργειας του Σύμπαντος θα πρέπει να κυριαρχείται από ένα άγνωστο, παράξενο και βαρυτικά απωστικό «κάτι». Αυτό το κάτι το ονόμασαν «σκοτεινή Τενέργεια».

Και είναι πράγματι σκοτεινή γιατί, ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά την επιβεβαίωση της ύπαρξής της, η φύση της σκοτεινής αυτής ενέργειας εξακολουθεί να διαφεύγει από τους επιστήμονες. Με αυτά τα νέα δεδομένα προκύπτει κάτι εξίσου εντυπωσιακό, που αναδεικνύει παράλληλα και τον όγκο της άγνοιάς μας για το Σύμπαν στο οποίο ζούμε.
Γιατί φαίνεται ότι από το συνολικό ποσοστό μάζας και ενέργειας του Σύμπαντος ένα συγκλονιστικό 68,3% αντιστοιχεί στην άγνωστη σκοτεινή ενέργεια, ενώ ένα ακόμα 26,8% αντιστοιχεί στην εξίσου άγνωστη σκοτεινή ύλη, και μόλις το 4,9% που απομένει αντιστοιχεί στην κλασική, βαρυονική ύλη από την οποία αποτελούνται τα μυριάδες άστρα των 100 δισεκατομμυρίων γαλαξιών του Σύμπαντος, αλλά κι εμείς οι ίδιοι.]]

Σήμερα λοιπόν, 2.500 χρόνια από τότε που οι προσωκρατικοί Ίωνες φιλόσοφοι πρώτοι προσπάθησαν να εξηγήσουν «αυτόν τον κόσμο το μικρό τον μέγα» με ορθολογικό τρόπο, απαλλαγμένο από θρησκευτικές δοξασίες και την αναγωγή σε υπερφυσικά φαινόμενα, ένα σχεδόν αιώνα μετά τη μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 20ου αιώνα που βασίστηκε στην Κβαντική Μηχανική και στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, τους θεμέλιους λίθους της σύγχρονης φυσικής, αλλά και 15 χρόνια μετά την επιβεβαίωση της επιταχυνόμενης διαστολής του Σύμπαντος, μια σειρά από κορυφαία κοσμολογικά ερωτήματα εξακολουθούν να παραμένουν αναπάντητα.

Για να περιγράψουμε όσο είναι δυνατό την εξέλιξη των επαναστατικών ιδεών που οδήγησαν την επιστημονική κοινότητα να παραδέχεται σήμερα ότι η διαστολή του Σύμπαντος επιταχύνεται, θα χρειαστεί να ανατρέξουμε περίπου 100 χρόνια πριν, όταν η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας δεν είχε διατυπωθεί ακόμα, σε μια εποχή όπου ήταν κοινή πεποίθηση ότι το Σύμπαν είναι σταθερό, αιώνιο και αμετάβλητο.

Σύμφωνα με το κοσμοείδωλο εκείνης της εποχής, το Σύμπαν αποτελούνταν αποκλειστικά από τον Γαλαξία μας, ένα απομονωμένο δηλαδή σμάρι άστρων περιβαλλόμενο από το απέραντο κενό του διαστήματος. Μέσα σ’ αυτό το γενικότερο κλίμα απόρριψης μιας κοσμολογικής εξέλιξης, κι αυτός ακόμη ο Αϊνστάιν, που διατύπωσε τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, ήταν αδύνατο να μείνει ανεπηρέαστος.

Πιστεύοντας και ο ίδιος ακράδαντα σε ένα στατικό Σύμπαν και συνειδητοποιώντας ότι η επίλυση των εξισώσεων της Γενικής Σχετικότητας αναδεικνύει και δυναμικές λύσεις, με άλλα λόγια επιτρέπει την ύπαρξη είτε διαστελλόμενων είτε συστελλόμενων συμπάντων, ο Αϊνστάιν προσπάθησε «τεχνητά» να τις «ακυρώσει» εισάγοντας στις εξισώσεις του, κάπως αυθαίρετα ίσως, έναν ακόμη όρο, γνωστό σήμερα ως κοσμολογική σταθερά.

Η κοσμολογική σταθερά αντιπροσώπευε μια μορφή ενέργειας διάχυτης σε όλο το χώρο, η οποία είχε την παράξενη ιδιότητα να αντιστέκεται στη περαιτέρω συστολή του Σύμπαντος ακριβώς κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγεί σε ένα στατικό Σύμπαν. Σιγά-σιγά όμως η εικόνα των επιστημόνων για το Σύμπαν άρχισε να αλλάζει. Ήδη στα 1922 και 1924, ο Ρώσος μαθηματικός Alexander Friedmann (1888-1925) δημοσίευσε ορισμένες λύσεις των εξισώσεων της Γενικής Σχετικότητας, οι οποίες αντιστοιχούσαν σε μη στατικά Σύμπαντα.

Ούτε όμως ο Αϊνστάιν ούτε κανένας άλλος ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το επιστημονικό έργο του Friedmann, ο οποίος πέθανε ένα χρόνο αργότερα από τύφο, μην έχοντας τη δυνατότητα να υποστηρίξει και να κάνει ευρύτερα γνωστές τις απόψεις του. Ανεξάρτητα από τον Friedmann, ένας Βέλγος αστρονόμος και ιερέας ο Georges Lemaitre (1894-1966) κατέληξε το 1927 στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα προχώρησε ακόμη περισσότερο, προτείνοντας ότι το Σύμπαν προήλθε από ένα υπέρπυκνο και υπέρθερμο «αρχέγονο άτομο» ενέργειας.

Οι πρώτες ισχυρές παρατηρησιακές ενδείξεις ότι «υπάρχουν πολλά περισσότερα εκεί έξω απ’ όσα ονειρεύονταν» ως τότε οι επιστήμονες δεν άργησαν να έρθουν, αρχικά μέσα από τις μελέτες του αστρονόμου Vesto Slipher (1875-1969) και άλλων. Κορυφώθηκαν όμως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 με τις πρωτοποριακές παρατηρήσεις του Αμερικανού αστρονόμου Edwin Hubble (1889-1953). Χρησιμοποιώντας το νέο τηλεσκόπιο Hooker στο Αστεροσκοπείο του όρους Wilson, ο Hubble συνειδητοποίησε αρχικά ότι οι αμυδροί «νεφελοειδείς» που είχαν εντοπιστεί από λιγότερο ισχυρά τηλεσκόπια της εποχής του ήταν στην πραγματικότητα άλλοι γαλαξίες σαν τον δικό μας.

Η «απομάκρυνση» του ανθρώπου από το κέντρο του κόσμου που είχε ξεκινήσει με την απόρριψη αρχικά του γεωκεντρικού και αργότερα του ηλιοκεντρικού συστήματος συνεχίστηκε έτσι και με τον Hubble, ο οποίος απέδειξε ότι όχι μόνο ο Ήλιος μας αλλά ούτε κι ο Γαλαξίας μας κατείχε κάποια ξεχωριστή θέση στο Σύμπαν.

Λίγο αργότερα, διαπιστώνοντας ότι οι γαλαξίες αυτοί απομακρύνονταν από εμάς με ταχύτητες ανάλογες της απόστασής τους, ο Hubble ανακάλυψε και την διαστολή του Σύμπαντος. Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός υποχρέωσε τον Αϊνστάιν να αποσύρει από τις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας την κοσμολογική σταθερά, παραδεχόμενος ότι η εισαγωγή της ήταν «η μεγαλύτερη γκάφα της ζωής» του.

Έκτοτε, και για αρκετά χρόνια, η πιθανότητα ύπαρξης μιας τέτοιας βαρυτικά απωστικής ενέργειας παρέμενε ως ένα ακόμα ενδιαφέρον παράδοξο, αν και όπως έγραφε πριν από σχεδόν 40 χρόνια ο μεγάλος Αμερικανο-Ρώσος κοσμολόγος George Gamow (1904-1968) στην αυτοβιογραφία του: «Η γκάφα αυτή, την οποία εν τέλει ο ίδιος ο Αϊνστάιν απέρριψε, χρησιμοποιείται μερικές φορές, ακόμα και σήμερα, από τους κοσμολόγους και η κοσμολογική σταθερά ανασηκώνει το απειλητικό της κεφάλι ξανά και ξανά και ξανά».

Απ’ ό,τι φαίνεται είχε δίκιο γιατί η κοσμολογική σταθερά «ήρθε τελικά για να μείνει». Και δεν αποκλείεται να αποδειχθεί ότι ίσως η «μεγαλύτερη γκάφα της ζωής» του Αϊνστάιν δεν ήταν τόσο η εισαγωγή της κοσμολογικής σταθεράς στις εξισώσεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας όσο αυτή ακριβώς η απόρριψή της. Γιατί οι επιστήμονες σήμερα υιοθετούν την άποψη ότι η επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος θα πρέπει να οφείλεται σε κάποιον φυσικό μηχανισμό ανάλογο ίσως της κοσμολογικής σταθεράς.

Η τυχαία ανακάλυψη το 1965 από τους Arno Penzias (1933- ) και Robert Wilson (1936- ) της κοσμικής ακτινοβολίας υποβάθρου, του θερμικού αυτού υπολείμματος του υπέρθερμου παρελθόντος του αρχέγονου Σύμπαντος, αποτέλεσε το δεύτερο, μετά τη διαστολή του Σύμπαντος, θεμελιώδες παρατηρησιακό δεδομένο πάνω στο οποίο στηρίζεται η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης.

Το τρίτο αφορά στην επονομαζόμενη εποχή της πυρηνοσύνθεσης και στις μετρήσιμες περιεκτικότητες του νεαρού Σύμπαντος σε υδρογόνο, ήλιο και λίθιο, οι οποίες ταιριάζουν απόλυτα με αυτές που προβλέπει η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης.

Οι τρεις αυτές θεμελιώδεις παρατηρήσεις σε συνδυασμό με τις μελέτες, μεταξύ άλλων, των Friedmann, Lemaitre και Gamow οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι εάν γυρίσουμε την κοσμική ταινία της εξέλιξης του Σύμπαντος προς τα πίσω, όταν οι γαλαξίες του Σύμπαντος βρίσκονταν πλησιέστερα ο ένας με τον άλλον, όταν το ίδιο το Σύμπαν γινόταν ολοένα και νεότερο, ολοένα και θερμότερο, θα φτάσουμε σε ένα «σημείο» όπου η πυκνότητα και η θερμοκρασία του γίνονται άπειρες, όπου ο χώρος και ο χρόνος παύουν να έχουν νόημα.

Πρόκειται για τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης, που πριν από 13,82 δισεκατομμύρια χρόνια δημιούργησε τον ίδιο το χώρο και το χρόνο, καθώς και όλη την ύλη και την ενέργεια που εμπεριέχει. Από τη στιγμή αυτή και μετά, το Σύμπαν συνέχισε να διαστέλλεται με επιβραδυνόμενο ρυθμό εξαιτίας της βαρύτητας που τείνει να φρενάρει την επέκτασή του, ενώ η θερμοκρασία του συνεχώς μειώνονταν.

Με εξαίρεση τα πρώτα κλάσματα του δευτερολέπτου μετά τη δημιουργία του, ηθεωρία της Μεγάλης Έκρηξης περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια την μετέπειτα εξέλιξή του. Αντιμετωπίζει εντούτοις ορισμένα θεμελιώδη προβλήματα, τα οποία εικάζεται ότι αίρονται στο πλαίσιο της θεωρίας του Πληθωριστικού Σύμπαντος, η αρχική μορφή της οποίας αποδίδεται συνήθως σε δημοσίευση του αμερικανού φυσικού Alan Guth (1947- ) το 1981, αν και λίγους μήνες νωρίτερα ο Έλληνας αστροφυσικός Δημοσθένης Καζάνας (1950- ) είχε κινηθεί στα ίδια περίπου πλαίσια σε μελέτη του που είχε δημοσιευθεί το 1980.

Σύμφωνα με τη θεωρία του Πληθωρισμού, για ένα απειροελάχιστο χρονικό διάστημα το πολύ νεαρό Σύμπαν διογκώθηκε με εκρηκτικό τρόπο, εξαιτίας μιας άγνωστης μορφής ενέργειας που προκάλεσε ένα είδος κοσμικής βαρυτικής απώθησης και οδήγησε σε μια εκθετικά επιταχυνόμενη διαστολή.

Εάν λοιπόν εξαιρέσουμε αυτήν τη πρώτη, απειροελάχιστη χρονικά αλλά ακραία εκθετική διαστολή του εμβρυακού Σύμπαντος, οι αστρονομικές παρατηρήσεις των τελευταίων 15 ετών μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το Σύμπαν εισήλθε σε μια δεύτερη, αλλά πιο ομαλή περίοδο επιταχυνόμενης διαστολής, που οφείλεται στην σκοτεινή ενέργεια ή, για να είμαστε πιο ωμοί, που δεν γνωρίζουμε ακόμη τι την προκαλεί. Μια πιθανή εξήγηση είναι ένας φυσικός μηχανισμός, αντίστοιχος με την κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν.

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι κάτι αντίστοιχο με την κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν προβλέπεται και από την κβαντική φυσική, τη φυσική του ελάχιστου. Ο κενός χώρος, λέει η κβαντική φυσική, δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου κενός αλλά αντίθετα είναι γεμάτος με μια «θάλασσα» εικονικών στοιχειωδών σωματιδίων που δημιουργούνται ξαφνικά και εξαϋλώνονται τόσο αστραπιαία που η απευθείας ανίχνευσή τους είναι αδύνατη.

Το γεγονός αυτό προσδίδει στον κενό χώρο μια ενεργειακή πυκνότητα, μιας μορφής ενέργεια, αντίστοιχη κατά κάποιο τρόπο με την κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν. Μια παράξενη ενέργεια με αρνητική πίεση, που της προσδίδει βαρυτικά απωστικές ιδιότητες.

Όταν όμως οι επιστήμονες προσπάθησαν να υπολογίσουν αυτή την ενέργεια του κενού βασισμένοι στις γνώσεις τους της κβαντικής φυσικής βρέθηκαν μπροστά σε ένα ακόμα παράδοξο αφού η τιμή στην οποία κατέληξαν ήταν 10120 (10 στην 120η δύναμη) φορές μεγαλύτερη από αυτήν που απαιτείται για να εξηγήσει την κοσμική επιτάχυνση.

Ένας ασύλληπτα ακραίος αριθμός, ακόμα και για τα κοσμολογικά δεδομένα, αφού για παράδειγμα από τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης μέχρι σήμερα έχει περάσει ένας αριθμός της τάξης των 1017 (δέκα στην 17η δύναμη) «μόλις» δευτερολέπτων. Για να το πούμε διαφορετικά, αν και η κβαντική μηχανική μας προσφέρει με απόλυτα φυσικό τρόπο έναν υποψήφιο για τη σκοτεινή ενέργεια, ο υποψήφιος αυτός είναι 120 τάξεις μεγέθους μεγαλύτερος από αυτόν που θέλουμε.

Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμη πιο δυσνόητα, η κοσμική επιτάχυνση του Σύμπαντος, η στιγμή δηλαδή που η κοσμολογική σταθερά, ή οτιδήποτε άλλο είναι αυτή η σκοτεινή ενέργεια, υπερίσχυσε της βαρυτικής αλληλεπίδρασης, φαίνεται να ξεκίνησε πριν από περίπου 6,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Γιατί όμως τότε και όχι νωρίτερα ή αργότερα; Η βαθύτερη αιτία γι’ αυτό παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη.

Άλλοι επιστήμονες πάλι, υιοθετούν την άποψη ότι η σκοτεινή ενέργεια είναι κάποιο νέο είδος δυναμικού ενεργειακού πεδίου, διάχυτου σε όλο το χώρο, που ονομάστηκε πεμπτουσία, η οποία σε αντίθεση με τη κοσμολογική σταθερά μεταβάλλεται στο χώρο και στο χρόνο. Κάποιοι άλλοι, τέλος, που αποτελούν και τη μειοψηφία, υποστηρίζουν ότι η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν κάπου καταρρέει και απαιτείται μια νέα θεωρία βαρύτητας.

Όπως και νάχει το πράγμα, η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, ένα από τα κορυφαία επιστημονικά επιτεύγματα της ανθρώπινης νόησης και ο ακρογωνιαίος λίθος της σύγχρονης επιστήμης, έδωσε, μαζί με τη Κβαντική Φυσική, το έναυσμα για τη μεγάλη επανάσταση που σημειώθηκε στην εξέλιξη των ιδεών στις φυσικές επιστήμες, ο απόηχος της οποίας ακούγεται μέχρι σήμερα. Κι όμως, εξακολουθούμε ακόμα να αγνοούμε πολλά.

Ποιος, για παράδειγμα, είναι ο βαθύτερος φυσικός μηχανισμός που προκάλεσε την εποχή του κοσμολογικού πληθωρισμού; Σχετίζεται η εκθετικά επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος στη διάρκεια της πληθωριστικής εποχής με την επιταχυνόμενη διαστολή που προκαλεί η παρουσία της σκοτεινής ενέργειας; Ποια είναι η φύση της σκοτεινής ενέργειας; Παραμένει η πυκνότητά της σταθερή στο χρόνο ή μεταβάλλεται;

Για να βρεθούν οι απαντήσεις σ’ αυτά και σ’ άλλα θεμελιώδη κοσμολογικά ερωτήματα, για να καταφέρουμε, με άλλα λόγια, να αποκαλύψουμε την πολύ καλά κρυμμένη ρότα που οδηγεί στην Ιθάκη της κοσμολογικής γνώσης, θα χρειαστεί μια νέα επιστημονική επανάσταση η οποία θα ξεκινά από εκεί που μας άφησε ο Αϊνστάιν.

Το ερευνητικό πρόγραμμα της NASA «Πέρα από τον Αϊνστάιν» (Beyond Einstein) σχεδιάστηκε με σκοπό να βοηθήσει τους επιστήμονες να κάνουν τα πρώτα τους βήματα σ’ αυτό το δύσβατο μονοπάτι, προτείνοντας μεταξύ άλλων την υλοποίηση συγκεκριμένων ερευνητικών προγραμμάτων και διαστημικών αποστολών, σχεδιασμένων να διερευνήσουν αυτά ακριβώς τα ερωτήματα. Ένα από τα τέσσερα ερευνητικά προγράμματα που θα διερευνήσουν το δεδομένο θέμα είναι κι αυτό που ξεκίνησε στις αρχές του μήνα στη Χιλή. Ένα δεύτερο

Η Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ δήλωσε πρόσφατα ότι η αποκρυπτογράφηση της φύσης της σκοτεινής ενέργειας είναι ίσως το πιο σημαντικό από τα αναπάντητα ακόμη ερωτήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Αστροφυσική. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μέσα από τις προσπάθειες των επιστημόνων να το απαντήσουν, οι γνώσεις μας για τον χώρο, τον χρόνο και την ύλη, αλλά και γι’ αυτήν ακόμη την μελλοντική εξέλιξη του ίδιου του Σύμπαντος, θα διευρυνθούν εντυπωσιακά.

Πόσο λάθος είχαν τελικά όλοι εκείνοι οι επιστήμονες, οι φιλόσοφοι και οι λόγιοι που στα τελευταία 300 και συναρπαστικότερα χρόνια της εξέλιξης των ιδεών στις φυσικές επιστήμες αποφαίνονταν κατά καιρούς ότι «το τέλος της φυσικής» πλησίαζε και ότι σύντομα θα αποκαλύπταμε τους φυσικούς νόμους που διέπουν τη λειτουργία του Σύμπαντος σε όλο τους το μεγαλείο!

Κι όμως κάθε φορά μια νέα επιστημονική επανάσταση τους διέψευδε, ανοίγοντας καινούριους ορίζοντες προς διερεύνηση. Η στιγμή για την επόμενη επανάσταση ίσως να πλησιάζει. Και ίσως σε τελική ανάλυση να είχε απόλυτο δίκιο ο μεγάλος προσωκρατικός φιλόσοφος Ηράκλειτος, που κι αυτόν τον είχαν χαρακτηρίσει «σκοτεινό», όταν έλεγε ότι «η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί».

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Ήλιος: Η νηνεμία πριν από την καταιγίδα;

Με το δίσκο του Ήλιου εντελώς άνευ ηλιακών κηλίδων, η ηλιακή δραστηριότητα των εκλάμψεων έχει σταματήσει . Μετρήσεις από τη NOAA GOES 15 δορυφόρων, δείχνουν ότι η παγκόσμια εκπομπή ακτινών-Χ του Ήλιου, μια βασική μονάδα μέτρησης της ηλιακής δραστηριότητας, βρίσκεται σε πλήρη ησυχία.

Η ησυχία αυτή είναι απίθανο να σπάσει τις επόμενες ημέρες εκτιμούν οι μετεωρολόγοι από τη NOAA και προβλέπουν μία ελάχιστη πιθανότητα 1% για ηλιακές εκλάμψεις M-ή X-class κατά τις επόμενες 48 ώρες.

Η ησυχία είναι λίγο περίεργη, διότι το 2013 υποτίθεται ότι είναι ένα έτος μεηλιακό μέγιστο, και πολλές εκλάμψεις και κηλίδες.

Αυτήν την άποψη υποστηρίζουν από τη NASA, μιας και τα δεδομένα τους από τα παρατηρητήρια τους δείχνουν ότι το μαγνητικό πεδίο του ήλιου είναι έτοιμο να αναστραφεί - ένα μακροχρόνιο σημάδι ότι το Solar Max έφτασε. Παρ 'όλα αυτά, η ηλιακή δραστηριότητα είναι χαμηλή.

Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι το Solar Max είναι διπλό και κορυφώθηκε και βρισκόμαστε κάπου μεταξύ των κορυφών. Αν ναι, η ηλιακή δραστηριότητα θα μπορούσε να ξεχυθεί και πάλι στα τέλη του 2013 - 2014. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά.

Οι ερευνητές έχουν μελετήσει τις ηλιακές κηλίδες για περισσότερα από 400 χρόνια, και εμείς ακόμα δεν μπορούμε να προβλέψουμε τη συμπεριφορά του ηλιακού κύκλου.

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Επιστήμονες ανακάλυψαν στο διάστημα τα βασικά στοιχεία για τη δημιουργία οργανισμών

Υπάρχει ζωή στο διάστημα; Οι επιστήμονες βρίσκονται ένα βήμα πιο κοντά στην απάντηση του ερωτήματος, αφού πρόσφατα ανακάλυψαν ένα «διαστημικό εργοστάσιο» παραγωγής αμινοξέων, τα οποία αποτελούν τα δομικά στοιχεία για τη δημιουργία ζωής.

Η ομάδα από το Imperial College του Λονδίνου , το Πανεπιστήμιο του Kent και το Εθνικό Εργαστήριο Lawrence Livermore διαπίστωσαν ότι όταν παγωμένοι κομήτες συγκρούονται στην επιφάνεια ενός πλανήτη, παράγονται αμινοξέα στο έδαφός του. Αυτά τα βασικά δομικά στοιχεία παράγονται επίσης στην περίπτωση που ένας βραχώδης μετεωρίτης συντρίβεται σε έναν πλανήτη με παγωμένη επιφάνεια.

Η ανακάλυψη αυτή, απαντάει σε ένα βαθμό στο πώς δημιουργήθηκε η ζωή στη Γη , όταν πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ο πλανήτης κυριολεκτικά βομβαρδιζόταν από κομήτες και μετεωρίτες .

Ο Δρ Ζιτα Μαρτινς από το Τμήμα της Γης Επιστήμης και Τεχνολογίας στο Imperial College του Λονδίνου , λέει:

«Η μελέτη μας δείχνει ότι τα βασικά δομικά στοιχεία της ζωής μπορούν να δημιουργηθούν οπουδήποτε στο Ηλιακό μας σύστημα και ίσως πέρα από αυτό. Ωστόσο αυτά τα δομικά στοιχεία χρειάζονται τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να αναπτυχθεί η ζωή. Η μελέτη αυτή προσθέτει ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ του πώς δημιουργήθηκε η ζωή στον πλανήτη μας.»

Ο Δρ Μαρκ Πράις από το Πανεπιστήμιο Κεντ , προσθέτει :

«Αυτή η διαδικασία παρουσιάζει ένα πολύ απλό μηχανισμό με τον οποίο μπορούμε να πάμε από ένα μείγμα απλών μορίων , όπως το νερό και το παγωμένο διοξείδιο του άνθρακα, σε ένα πιο περίπλοκο μόριο, όπως όπως ένα αμινοξύ. Αυτό είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργία ζωής. το επόμενο βήμα είναι το αμινοξύ να προχωρήσει σε ακόμη πιο πολύπλοκα μόρια όπως οι πρωτεΐνες.»

Η αφθονία του πάγου στην επιφάνεια του Εγκέλαδου και της Ευρώπης, τα φεγγάρια που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο και τον Δία , αντίστοιχα , θα μπορούσαν να παρέχουν ένα ιδανικό περιβάλλον για την παραγωγή αμινοξέων, όταν οι μετεωρίτες συντρίβονται στην επιφάνεια τους, λένε οι ερευνητές . Το έργο τους υπογραμμίζει περαιτέρω τη σημασία των μελλοντικών διαστημικών αποστολών αυτών που θα ψάξουν για ίχνη ζωής στα φεγγάρια των δύο γιγάντων.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι όταν ένας κομήτης συγκρούεται στην επιφάνεια του πλανήτη, δημιουργεί ένα κρουστικό κύμα που παράγει τα μόρια που απαρτίζουν τα αμινοξέα. Η επίδραση του κρουστικού κύματος παράγει επίσης θερμότητα, η οποία στη συνέχεια μετατρέπει αυτά τα μόρια σε αμινοξέα.

Η ομάδα έκανε την ανακάλυψή αυτή, αναπαράγοντας την επίδραση ενός κομήτη με την εκτόξευση βλημάτων μέσα από ένα μεγάλο όπλο υψηλής ταχύτητας. Αυτό το όπλο , που βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο του Κεντ, χρησιμοποιεί συμπιεσμένο αέριο για να ωθήσει βλήματα σε ταχύτητες των 7,15 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο σε στόχους πάγου που έχουν παρόμοια σύνθεση με τους κομήτες. Από τη σύγκρουση αυτή προέκυπταν αμινοξέα όπως γλυκίνη και D- και L- αλανίνη.

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Συναγερμός ESA: O σούπερ δορυφόρος GOCE θα πέσει στη Γη τον Οκτώβριο

Συναγερμός για κίνδυνο πρόσκρουσης στη Γη.

Αυτή τη φορά δεν είναι ένας συνηθισμένος αστεροειδής που «απειλεί» να πέσει στον πλανήτη μας, αλλά ο σούπερ δορυφόρος GOCE.

Το BBC κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την «Ferrari των δορυφόρων», όπως έχει οριστεί το τεχνολογικό κόσμημα που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ο hi-tech κινητήρας του Ευρωπαϊκού δορυφόρου GOCE θα τον κρατήσει ακόμα για ένα μήνα, και στη συνέχεια, σιγά-σιγά θα αρχίζει να «πέφτει» στη Γη και θα καεί στην ατμόσφαιρα.

Εκτιμάται ότι η επίδραση αυτή θα μπορούσε να αφήσει άθικτα από 40 έως 50 τεμάχια συνολικού βάρους 250 kg.

Οι πιθανότητες είναι υψηλές ότι τα συντρίμμια θα διοχετευτούν στη θάλασσα, αλλά δεν είναι δυνατό να γίνουν ακριβείς υπολογισμοί.

Και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, η προσοχή για τέτοιου είδους περιστατικά δεν είναι ποτέ μεγάλη.

ΠΗΓΗ"Αποκάλυψη

Δύο κομήτες περιτριγυρίζουν τη Γη

Ο «Δον Κιχώτης» και ο «Φαέθων» δεν είναι τελικά αστεροειδείς

Εδώ και 30 χρόνια οι αστρονόμοι πίστευαν πως το μεγάλο διαστημικό σώμα που περνάει κοντά από τη Γη ήταν αστεροειδής. Μία διεθνής αστρονομική ομάδα όμως αποκάλυψε ότι τελικά το ουράνιο αυτό σώμα είναι στην πραγματικότητα κομήτης.

Ο «3552 Δον Κιχώτης», όπως ονομάζεται, είναι το τρίτο μεγαλύτερο διαστημικό αντικείμενο ΝΕΟ (αντικείμενο που βρίσκεται κοντά στον πλανήτη μας). Περίπου το 5% των σωμάτων τύπου ΝΕΟ εκτιμάται ότι είναι «νεκροί» κομήτες που έχουν αποβάλει το παγωμένο νερό και διοξείδιο του άνθρακα, τα οποία προσδίδουν στους κομήτες τη θεαματική ουρά τους.

Η επιστημονική ομάδα από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, με επικεφαλής τον Michael Mommert του Πανεπιστημίου της Β. Αριζόνα, που παρουσίασε την ανακάλυψή της στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Πλανητικών Επιστημών στο Λονδίνο, προχώρησε σε συνεχείς παρατηρήσεις με το υπέρυθρο διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer της NASA και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο «Δον Κιχώτης» είναι στην πραγματικότητα ένας ενεργός κομήτης, που διαθέτει αραιή ατμόσφαιρα και μια αχνή ουρά.

Εξάλλου, στο ίδιο αστρονομικό συνέδριο, ανακοινώθηκε ότι ο θεωρούμενος μέχρι σήμερα αστεροειδής «Φαέθων» (ο οποίος περνά ξυστά από τον Ήλιο) στην πραγματικότητα συμπεριφέρεται ως κομήτης, καθώς διαθέτει μια ουρά σωματιδίων, η οποία όμως δεν δημιουργείται από την εξάτμιση των παγωμένων υλικών του, αλλά, καθώς πλησιάζει πολύ κοντά στον Ήλιο, ο βραχώδης πυρήνας του, εξαιτίας της υπερβολικής ανόδου της θερμοκρασίας στην επιφάνεια του (η οποία ξεπερνά τους 700 βαθμούς Κελσίου), θρυμματίζεται σε πολύ μικρά κομματάκια.

Ο «3200 Φαέθων» έχει διάμετρο 5 χιλιομέτρων και η διασταύρωση της τροχιάς του με τη Γη προκαλεί μια βροχή από διάττοντες αστέρες ή πεφταστέρια κάθε Δεκέμβριο, τις λεγόμενες Διδυμίδες.

Όπως δήλωσε ο αστρονόμος David Jewitt, «με βάση το σχήμα της τροχιάς του ο Φαέθων είναι σίγουρα αστεροειδής, όμως επειδή αφήνει πίσω του μια ουρά από σκόνη, συμπεριφέρεται ακριβώς όπως ένας βραχώδης κομήτης».

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Ο Κρόνος στον σημερινό ουρανό - Μία από τις τελευταίες καλές ευκαιρίες

Μία από τις τελευταίες καλές ευκαιρίες για τους επόμενους μήνες για την παρατήρηση με γυμνό μάτι του πλανήτη Κρόνου, προσφέρει ο σημερινός νυχτερινός ουρανός.

Ο πλανήτης, είναι ορατός από την άνοιξη και κατά τη διάρκεια όλου του καλοκαιριού, όμως καθώς χαμηλώνει την τροχιά του πλησιάζοντας όλο και περισσότερο τον ορίζοντα, φτάνει στο σημείο που η λάμψη από το λυκόφως θα κάνει όλο και δυσκολότερη την παρατήρησή του.

Σήμερα ωστόσο, είναι μια σπάνια ευκαιρία για να τον εντοπίσει ένας παρατηρητής, με οδηγό το μισοφέγγαρο και την Αφροδίτη.

Περίπου 45 λεπτά μετά τη δύση του Ήλιου, κοιτάξτε στο δυτικό-νοτιοδυτικό ουρανό για το νέο φεγγάρι που θα ανατέλλει (βρίσκεται στο 21% της φωτεινότητάς του).  Κάτω δεξιά του φεγγαριού,  θα δείτε να λάμπει ένα φωτεινό άστρο, που δεν είναι άλλο από την Αφροδίτη.

Περίπου 5 μοίρες δεξιά του φεγγαριού, θα δείτε ακόμη ένα λαμπρό άστρο (100 φορές λιγότερο λαμπρό από την Αφροδίτη ωστόσο), που δεν είναι αστέρι, αλλά ο πλανήτης Κρόνος.

Μια σφιγμένη γροθιά ενός τεντωμένου χεριού, αντιστοιχεί σε περίπου 10 μοίρες στο νυχτερινό ουρανό, οπότε οι 5 μοίρες δεξιά του φεγγαριού, αντιστοιχούν στο μισό περίπου της γροθιάς ενός ανθρώπου.

Αυτό τον καιρό, ο Κρόνος απέχει 1.56 δισεκατομμύριο χιλιόμετρα από τη Γη. Με μια μεγέθυνση περίπου 30 φορών, χρησιμοποιώντας ένα απλό τηλεσκόπιο, είναι δυνατό να διακρίνει κανείς και τα περίφημα δαχτυλίδια του αεριώδη γίγαντα. Ο Κρόνος θα είναι ακόμη ορατός για λίγες εβδομάδες, πριν χαθεί εντελώς στο λυκόφως στις αρχές του Οκτώβρη.

Tο αστέρι Zubenelgenubi.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο του σημερινού νυχτερινού ουρανό, είναι το αστέρι Zubenelgenubi, το οποίο λίγο μετά την ανατολή της Σελήνης θα βρίσκεται πάνω αριστερά της.

Το ενδιαφέρον με το συγκεκριμένο αστέρι είναι πως στην πραγματικότητα είναι διπλός αστέρας, ένα σύστημα δηλαδή δύο αστεριών που κινούνται γύρω από το κοινό τους κέντρο βάρους.

Ένα απλό ζευγάρι κιάλια αρκεί για να μπορέσει κανείς να διακρίνει τα δύο αστέρια μεταξύ τους, κάτι που με γυμνό μάτι είναι αδύνατο.

ΠΗΓΗ"PERIERGAA

Τοξότης Α: Η μαύρη τρύπα που εκτοξεύει μακριά υλικά αντί να τα καταβροχθίζει

Ο Τοξότης Α*, η μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία μας, αποδεικνύεται τελικά μάλλον επιλεκτικός στο… φαγητό.

Ερευνητές ανακάλυψαν ότι δεν «καταβροχθίζει» υλικά με τον ρυθμό που θα αναμενόταν αλλά αντιθέτως τα «φτύνει» εκτοξεύοντάς τα, μάλλον επειδή είναι πολύ καυτά.

Η ανακάλυψη, η οποία εξηγεί γιατί η «δική μας» μαύρη τρύπα έχει τόσο χαμηλή ακτινοβολία σε σχέση με άλλες, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την κατανόηση των μελανών οπών από τους επιστήμονες. Υποδηλώνει επίσης ότι ίσως αυτή η συμπεριφορά του Τοξότη Α* εμποδίζει τη γέννηση νέων άστρων στο κέντρο του Γαλαξία.

«Ακατάδεκτη» μαύρη τρύπα

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι οι περισσότεροι γαλαξίες έχουν στο κέντρο τους μεγάλες μαύρες τρύπες, με μάζα ίση με αυτή εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων ήλιων. Πολλές από αυτές τις μελανές οπές φαίνονται να καταπίνουν μανιωδώς υλικά από το περιβάλλον τους παράγοντας τις φωτεινές πηγές που είναι γνωστές ως κβάζαρ.

Ο Τοξότης Α* ωστόσο, ο οποίος απέχει 26.000 έτη φωτός από τη Γη και έχει μάζα περίπου 4 εκατ. ήλιους, δεν είναι τόσο φωτεινός ούτε, όπως αποδεικνύεται, τόσο αδηφάγος.

Αναλύοντας τις απεικονίσεις του τηλεσκοπίου ακτίνων Χ CHANDRA της NASA ομάδα αστρονόμων παρατήρησε ότι λιγότερο  από το 1% των αερίων που εισέρχονται στο βαρυτικό πεδίο του Τοξότη Α* φθάνει στον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας – το «σημείο χωρίς επιστροφή» από όπου τίποτε πλέον δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν. Η υπόλοιπη, συντριπτική πλειονότητα των αερίων απωθείται και εκτοξεύεται μακριά προτού φθάσει στον ορίζοντα γεγονότων (και αποκτήσει μεγάλη φωτεινότητα) με αποτέλεσμα τη χαμηλή ακτινοβολία του Τοξότη Α*.

Υπερβολικά «καυτό» γεύμα

Για να φθάσουν στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας – και να καταβροχθιστούν από αυτήν – τα υλικά δεν θα πρέπει να έχουν υπερβολικά υψηλές θερμοκρασίες.

Εν αντιθέσει με τις «αχόρταγες» μαύρες τρύπες που παράγουν κβάζαρ οι οποίες περιβάλλονται από σχετικά ψυχρότερα (γύρω στο 1 εκατ. βαθμούς Κελσίου) και πυκνότερα αέρια, ο Τοξότης Α* περιβάλλεται από υπερβολικά καυτά (πάνω από 3 εκατ. βαθμούς Κελσίου) και αραιά αέρια, γι’ αυτό και δυσκολεύεται να τα «καταπιεί». Οι ερευνητές θεωρούν ότι τα απωθεί ώστε να χάσουν σε έναν βαθμό τη θερμότητα και την ορμή τους και να μπορέσει έτσι να απορροφήσει ένα τμημα τους εξασφαλίζοντας το «γεύμα» του.

«Το μεγαλύτερο μέρος των αερίων πρέπει να απωθηθεί έτσι ώστε μια μικρή ποσότητα από αυτά να μπορεί να φθάσει ως τη μαύρη τρύπα» εξήγησε σε δελτίο Τύπου ο Φενγκ Γιουάν του Αστεροσκοπείου της Σανγκάης στην Κίνα, εκ των συγγραφέων της μελέτης που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Science». 

«Αντίθετα με ό,τι νομίζουν ορισμένοι, οι μαύρες τρύπες δεν καταβροχθίζουν οτιδήποτε έλκεται προς το μέρος τους. Ο Τοξότης Α* μάλλον διαπιστώνει ότι μεγάλο μέρος του φαγητού του δεν καταπίνεται εύκολα».

Παράθυρο στη γειτονιά μας

Η γειτονική μας ανακάλυψη θεωρείται ότι προσφέρει ένα νέο «παράθυρο» για την κατανόηση των μελανών οπών. «Πιστεύουμε ότι οι περισσότεροι μεγάλοι γαλαξίες έχουν μια μεγάλης μάζας μαύρη τρύπα στο κέντρο τους, βρίσκονται όμως υπερβολικά μακριά ώστε να μπορέσουμε να μελετήσουμε πώς η ύλη κινείται γύρω από αυτές» εξήγησε ο Ντάνιελ Γουάνγκ του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης στο Αμχερστ, επικεφαλής της μελέτης.

«Ο Τοξότης Α* είναι μια από τιε ελάχιστες μαύρες τρύπες που έχουμε αρκετά κοντά μας ώστε να μπορέσουμε να παρατηρήσουμε αυτές τις διαδικασίες».

Ο δρ Γουάνγκ πρόσθεσε επίσης ότι τα υπερβολικά καυτά αέρια που εκτοξεύονται από τη μαύρη τρύπα ενδέχεται να θερμαίνουν περισσότερο άλλα νέφη αερίων που βρίσκονται κοντά στο κέντρο του γαλαξία μας, εμποδίζοντας τη γέννηση νέων άστρων. «Κάτι τέτοιοι θα έχει επίδραση στην εξέλιξη του Γαλαξία» τόνισε ο επιστήμονας.

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Η Γη σε αναμονή ισχυρής μαγνητικής καταιγίδας

Επιστήμονες της ΝΑΣΑ κατέγραψαν μία στεφανιαία εκτίναξης μάζας στον Ήλιο.

Αυτήν την ώρα προς τη Γη κινείται μία ροή ηλιακού πλάσματος με ταχύτητα περίπου 930 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.

Οι μετρήσεις της ταχύτητας των σωματιδίων επέτρεψαν στους επιστήμονες να προβλέψουν την πιθανή ημερομηνία έναρξης της μαγνητικής καταιγίδας στη Γη. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, οι μαγνητικές διαταραχές θα ξεκινήσουν στις 22 Αυγούστου.

Παρά το μέγεθος του νέφους που έρχεται, οι επιστήμονες λένε ότι το πιθανότερο είναι, ότι δεν θα προκαλέσει δυσλειτουργία στους τεχνητούς δορυφόρους, ραδιοεπικοινωνίας και των συστημάτων GPS.

Ωστόσο, όσοι έχουν ευαισθησία στις μετεωρολογικές αλλαγές, θα πρέπει να προσέχουν αυτές τις μέρες.

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Το πιο φωτεινό νέο αστέρι μέσα σε 14 χρόνια εμφανίστηκε στον ουρανό

Στον ουρανό, στον αστερισμό του Δελφινιού εμφανίστηκε το πιο φωτεινό από το 1999 νέο αστέρι – έτσι χαρακτηρίζουν οι αστρονόμοι τις περιπτώσεις, όπου συμβαίνει έντονο δυνάμωμα του φωτός των αστεριών, συχνά κατά αρκετές χιλιάδες φορές. Σύμφωνα με το Κεντρικό Γραφείο αστρονομικών τηλεγραφημάτων, πρώτος εντόπισε το νέο αστέρι ο Ιάπωνας αστρονόμος Κοίτσι Ιταγκάκι. Κατά τη διάρκεια της παρατήρησής του στις 14 Αυγούστου είδε στον αστερισμό του Δελφινιού (γειτονικό με τους αστερισμούς του Κύκνου και του Υδροχόου) ένα αστέρι της έκτης κατηγορίας μεγέθους, το οποίο δεν είχε εντοπιστεί νωρίτερα. Στις προηγούμενες φωτογραφίες από την ίδια περιοχή ο Ιταγκάκι δεν είδε κανένα σώμα (τουλάχιστον με φωτεινότητα μεγαλύτερη της 13ης αστρικού μεγέθους).

ΠΗΓΗ"ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ

Πεφταστέρια στόλισαν τον ουρανό

Χιλιάδες άνθρωποι στο βόρειο ημισφαίριο ύψωσαν τα μάτια τους στον ουρανό το βράδυ της Δευτέρας για να παρακολουθήσουν τα «πεφταστέρια», τους διάττοντες Περσείδες που φώτισαν το νυχτερινό ουρανό. Σε πολλά μέρη οι πολίτες έγιναν ερασιτέχνες αστρονόμοι κρατώντας τα μάτια τους ανοιχτά για τα αστέρια που έμοιαζαν να πέφτουν, από τα σωματίδια σκόνης που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ. Δείτε τις φωτογραφίες που δημοσίευσε η Daily Mail.
ΗΠΑ

Βρετανία

Λευκορωσία

Βουλγαρία

Ελλάδα

ΗΠΑ

ΠΗΓΗ" ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ

Ο αστεροειδής 2005 WK4 θα περάσει πολύ κοντά στην Γη στις 9 Αυγούστου του 2013

                Στις 9 Αυγούστου, ο αστεροειδής 2005 WK4 θα περάσει κοντά στη Γη.

Ο διαστημικός βράχος που ανακαλύφθηκε στις 27 Νοεμβρίου του 2005 θα περάσει κοντά από ον πλανήτη μας, με πλησιέστερη προσέγγισή που θα είναι, 0,021 AU = περίπου 8,1 φορές την απόσταση της Σελήνης (= RS). Μια απόσταση ασφαλείας για τη Γη μας, και δεν δεν υπάρχει κίνδυνος πρόσκρουσης.

Η εγγύτητά του προς τον Ήλιο, δεν επέτρεψε στους ερευνητές να μάθουν νέες πληροφορίες σχετικά με τις φυσικές του ιδιότητες.

                  Εικόνες ραντάρ του αστεροειδή 2005 WK4 (7η Αυγούστου του 2013)

Ο αστεροειδής 2005 WK4 έχει χαρακτηριστεί ως «δυνητικά επικίνδυνος» από το κέντρο Minor Planet διότι μπορεί να διέλθει περιοδικά στη γήινη τροχιά. Το μέγεθός του, σε περίπτωση πρόσκρουσης με τον πλανήτη μας θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντικές ζημιές.

Αυτά τα αντικείμενα παρακολουθούνται συνεχώς από τη, Nasa σε συνεργασία με ερασιτέχνες αστρονόμους σε όλο τον κόσμο.

Ο λόγος που μπορεί να γίνει επικίνδυνος είναι ότι οι τροχιές αυτών των αντικειμένων μπορεί να διαφοροποιούνται λόγω των πλανητικών βαρυτικών πεδίων, ωστόσο, η πιθανότητα ότι ένα αντικείμενο αυτού του μεγέθους να χτυπήσει την Γη είναι χαμηλή, της τάξης των μία φορά κάθε 10.000 χρόνια.

Το βίντεο που ακολουθεί το έκανε η αστροφυσικός Gianluca Masi, επιστημονική επιμελήτρια του Πλανητάριου της Ρώμης και επικεφαλής του Virtual Telescope.

ΠΗΓΗ"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Ανδρομέδα- ο γαλαξίας που κάποια στιγμή θα συγκρουστεί με τον δικό μας

Μάουνα Κεα, Χαβάη  

Νέες εικόνες του γαλαξία της Ανδρομέδας κατέγραψε το τηλεσκόπιο Subaru που βρίσκεται στην κορυφή του ηφαιστείου Mauna Kea στη Χαβάη. Η Ανδρομέδα αποτυπώνεται στις εικόνες με μια εντυπωσιακή εμφάνιση που όμοια της δεν είχαμε δει στο παρελθόν. Εκείνος που ξεχωρίζει στις νέες εικόνες είναι ο υπέρλαμπρος πυρήνας της Ανδρομέδας.

 

 Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας (γνωστός και ως M31) είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας στον αστερισμό Ανδρομέδα, στον οποίο οφείλει και το όνομά του. Eίναι το πιο απομακρυσμένο αντικείμενο ορατό με γυμνό μάτι. Βρίσκεται σε απόσταση 2,5 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς και μαζί με τον γαλαξία μας αποτελούν τους δύο μεγαλύτερους γαλαξίες τoυ τοπικού σμήνους γαλαξιών. Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι η Ανδρομέδα και ο δικός μας γαλαξίας βρίσκονται σε πορεία μετωπικής σύγκρουσης που αναμένεται να γίνει σε τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια.

ΒΗΜΑ

ΠΗΓΗ"THE CURIOSITY OF CAT