την πείνα του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου. Ο τρόπος ανάπτυξης του λεγόμενου «δυτικού κόσμου», που εξασφάλισε τον πλούτο για τους λίγους λειτουργεί ως πιλότος για τα εκατομμύρια των ανθρώπων της γης.
Φτάσαμε στο όριο. Είναι αυτό που λένε καμιά φορά οι γιατροί στους συγγενείς: «Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τώρα μόνο ο θεός».
Ασφαλώς υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που σκέπτονται ότι πρέπει να αλλάξουμε ρότα. Τι σημασία έχει; Οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου, έχουν άλλη γνώμη και πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Αν σκεφτούμε τι έγινε τα τελευταία 15 χρόνια στη χώρα μας θα καταλάβουμε και το σχέδιο και τον αρχιτέκτονα.
Ο πόλεμος καταστρέφει ανθρώπους, μηχανήματα, υποδομές. Δηλαδή αναζωογονεί την ανθρωπότητα μέσα από την επιβίωση του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος που οδήγησε σ' αυτόν. Ζητούμενο; Μια νέα μοιρασιά σε ένα περιβάλλον με λιγότερους ανθρώπους και με περιθώριο η καταστροφική μηχανή που δημιούργησε το κεφάλαιο να έχει ξανά το περιθώριο να συνεχίσει τη γιγαντιαία παραγωγή του οδηγώντας τον πλανήτη στην τελική του καταστροφή. Κατά τη δική τους άρρωστη λογική όμως, η λύση βρίσκεται στο διάστημα, για το οποίο διαθέτουν ήδη πληροφορίες τις οποίες η ανθρωπότητα θα μάθει στο παρά 1’.
Τα παιδιά μας, καλοταϊσμένα, καλοντυμένα και καλοσπουδασμένα, προορίζονται για τη μηχανή του κιμά. Οι εξουσιαστές γελάνε μαζί μας, με την αφέλειά μας, που πιστέψαμε ότι αν τα εφοδιάσουμε με καμιά δεκαριά πτυχία και τίτλους, θα κάνουμε τα παιδιά μας απαραίτητα για το σύστημά τους. Αμ δε. Για τα δικά τους παιδιά όλα αυτά είναι παλιόχαρτα που τους τα εφοδιάζουν ό,τι ώρα θέλουν «για το τυπικό του πράγματος». Απλώς η δική μας αφέλεια είναι μια ακόμα κερδοφόρα επιχείρηση με τίτλο «βιομηχανία της εκπαίδευσης».
Εμείς, ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση. Πίσω μας υπάρχει ο τοίχος. Άρα το βήμα θα γίνει μπροστά. Θα ρίξουμε τους δικούς μας Μουμπάρακ, που είναι τρεις πολιτικές οικογένειες και 10 επιχειρηματίες. Πριν απ' όλα όμως, θα καθαρίσουμε την αριστερά από τα μαυσωλεία της, που έχουν ξεχαστεί σε θέσεις που καταλαμβάνουν εδώ και 3-4 δεκαετίες. Έχουν ξεχαστεί τόσο πολύ που αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να αρνούνται την ενότητα του κινήματος για την ανατροπή της πιο επιθετικής καπιταλιστικής πολιτικής από συστάσεως ελληνικού κράτους.
Θα τους κάνουμε εμείς να καταλάβουν ότι αυτό το δικαίωμα δεν το έχουν. Ό,τι και να κάνουν εμείς ενωμένοι στους χώρους μας θα παλεύουμε και θα δημιουργούμε τα δικά μας ενωτικά σχήματα. Γιατί όποιος δεν κατάλαβε τι μας είπαν τα παιδιά τον Δεκέμβρη του 2008, και τι μας λένε 300 μελλοθάνατοι το 2011, να πάει στον ψυχολόγο και να ρωτήσει: «είμαι στέλεχος της αριστεράς και δεν καταλαβαίνω γιατί έγινε ο Δεκέμβρης και γιατί έγινε η απεργία πείνας, τι μου συμβαίνει;».
της Φλώρας Νικολιδάκη
πηγη"Ο ΠΑΡΛΑΠΙΠΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου