ΜΕΣΑ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΛΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΘΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΑΣ ΣΕ ΜΕΡΗ ΑΠΑΤΗΤΑ ...ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΕΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ .....ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ? ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ...ΙΣΩΣ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ...ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ? ΟΧΙ....... ΜΟΝΟ ΠΙΣΤΕΥΕ!!!!!!
Νόμισμα με την κεφαλή Εξωγήινου βρέθηκε στην Αίγυπτο κατά την ανακαίνιση σπιτιού…
Μια ομάδα ανθρώπων που εργάστηκαν για την ανακαίνιση ενός σπιτιού στη νότια Αίγυπτο βρήκε μια σειρά από πολύ σπάνια νομίσματα.
Ένα μοναδικό στο είδος του είχε στη μία πλευρά του μια παράξενη ανθρώπινη φιγούρα και στην άλλη διαστημόπλοιο που δείχνει να είναι πάνω από τη γη.
Μέχρι στιγμής κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει την προέλευση αυτών των τμημάτων.
Διακρίνεται η επιγραφή «OPPORTUNUS Adest» που σημαίνει περίπου «βρισκόταν εδώ εν ευθέτω χρόνω» αλλά ούτε κουβέντα για τα ελληνικά που φαίνονται ευδιάκριτα…
Είναι πιθανό ότι το νόμισμα δείχνει την περίπτωση να επισκέπτονταν εξωγήινοι στον πλανήτη Γη; Λέτε να πίστευαν ότι πολλοί σήμερα στη γη για την ύπαρξη τους και να τους απεικόνιζαν;
Χάρη σε θεωρία που κανείς επιστήμονας δεν είχε σκεφτεί μέχρι σήμερα..
Ένας 15χρονος Καναδός από το Κεμπέκ ανακάλυψε μία χαμένη πολιτεία των Μάγια εφαρμόζοντας τη θεωρία του που θέλει τον πολιτισμό αυτόν να επιλέγει την τοποθεσία όπου θα οικοδομήσει τις πόλεις του με βάση το σχήμα των αστερισμών, σε έναν συσχετισμό που κανείς επιστήμονας δεν είχε σκεφτεί μέχρι σήμερα.
Ο ρόλος του Δελφικού Μαντείου στον αρχαίο κόσμο ήταν πολυδιάστατος. Από το τέλος του 9ου αι. π.Χ. τουλάχιστον, που εμφανίζονται οι πρώτες ενδείξεις της λατρείας του Απόλλωνος στους Δελφούς και της έναρξης της μαντικής διαδικασίας,μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ., που δόθηκε ο πολύ γνωστός, τελευταίος, συμβολικός ψευδοχρησμός στον αυτοκράτορα Ιουλιανό, για περισσότερο δηλαδή από 1.200 χρόνια, το δελφικό μαντείο εξέδιδε χρησμούς και σε ιδιώτες και σε πόλεις-κράτη, επηρεάζοντας, όσο κανένας άλλος θεσμός, ολόκληρη τη μικρή και τη μεγάλη αρχαία ελληνική ιστορία.
Η μεγάλη σημασία του μαντείου στον αρχαίο κόσμο μπορεί να γίνει κατανοητή από το γεγονός ότι από τους 615 δελφικούς χρησμούς που μας έχουν διασωθεί, οι 73, δηλαδή ποσοστό 12%, αναφέρονται στην ίδρυση αποικιών, οι 130, δηλαδή 21%, είναι πολιτικού περιεχομένου και οι 185, δηλαδή 31%, είναι δημόσιου θρησκευτικού περιεχομένου. Από το σύνολο των χρησμών, οι 388, δηλαδή το 64%, αφορούσαν θέματα άμεσα σχετιζόμενα με την πορεία της αρχαίας ελληνικής ιστορίας.
Φυσικά, η επιρροή επίκοιλλε από εποχή σε εποχή. Αρχικά, η ακτινοβολία ήταν περιορισμένη. Η μαντική λατρεία θα πρέπει να προϋπήρχε πριν ακόμη και από την «έλευση» του Απόλλωνος, και ίσως αυτό να υπήρξε η αφορμή για την οποία ο συγκεκριμένος θεός «εγκαταστάθηκε» στους Δελφούς. Η μαντική διαδικασία ελάμβανε χώρα μέσα σε κάποιο σπήλαιο (άντρον), είχε λαϊκό χαρακτήρα και δεν είχε τεθεί ακόμα υπό τον έλεγχο κάποιας κρατικής εξουσίας. Πάντως, έχουν βρεθεί πρώιμα αναθήματα στο ιερό, τα οποία, εκτός από την κυρίως Ελλάδα, προέρχονται και από πιο μακρινές περιοχές, όπως, π.χ., από την Κρήτη και την Κύπρο, και αποτελούν ενδείξεις για πρώιμη διασπορά της φήμης του μαντείου.
Μαντεία και αποικισμός Η φήμη του μαντείου αναπτύχθηκε σημαντικά με τον ρόλο που έπαιξε κατά τον μεγάλο ελληνικό αποικισμό. Ήδη από τα μέσα του 8ου αι. η κατάκτηση των θαλάσσιων δρόμων, το εμπόριο, αλλά κυρίως τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν στις ελληνικές πόλεις μεταξύ αντιμαχόμενων αριστοκρατικών γενών, οδήγησαν στη δημιουργία αποικιών στα παράλια όλης της Μεσογείου. Για τον αποικισμό αυτόν και συγκεκριμένα για τις περιοχές που κατευθύνονταν οι άποικοι, για τους αρχηγούς της κάθε αποστολής, για τις πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματος κ.ά. πάντα ρωτούσαν το μαντείο, η συμβολή του οποίου υπήρξε καθοριστική.
Βέβαια η άποψη ότι το μαντείο είχε γνώση της κατάστασης ακόμα και μακρινών περιοχών σε όλη τη Μεσόγειο και μπορούσε έτσι να κατευθύνει το κύμα του αποικισμού δεν γίνεται πλέον δεκτή από την έρευνα. Σήμερα πιστεύεται ότι όλη την προεργασία για την αποστολή μιας αποικίας την είχαν κάνει οι ίδιες οι ενδιαφερόμενες πόλεις-κράτη και είχαν θέσει τα στοιχεία αυτά εκ των προτέρων στη διάθεση των ιερέων. Με τον τρόπο αυτόν ο χρησμός ετίθετο υπό τη σκέπη του Απόλλωνος και, φυσικά, η απόφαση που κάλυπτε το θεϊκό κύρος γινόταν ευκολότερα δεκτή από όλους, βουλόμενους και μη. Eτσι, οι Δελφοί όχι μόνο έδωσαν διέξοδο στις ασφυκτικές πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί στην κυρίως Ελλάδα, αλλά δημιούργησαν και σημαντικούς δεσμούς με τις νέες αποικίες, αποτελώντας πόλο μεγάλης επιρροής σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο.
Μαντείο και διεθνείς σχέσεις Κατά τον 7ο και 6ο π.Χ. αι., οπότε λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη των ελληνικών πόλεων-κρατών, συνεχίζεται και εξελίσσεται ακόμη περισσότερο ο ρόλος των Δελφών και του μαντείου. Οι πληροφορίες του Ηροδότου για χρησμούς που δόθηκαν σε βασιλείς μη ελληνικών περιοχών, όπως ο Μίδας της Φρυγίας, ο Γύγης και ο Κροίσος της Λυδίας και ο Άμασις της Αιγύπτου, δείχνουν διεύρυνση της ακτινοβολίας του μαντείου σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Παρόλο δε που η αυθεντικότητα των συγκεκριμένων χρησμών έχει πολλαπλώς αμφισβητηθεί, η προσφορά πολύτιμων αναθημάτων των ηγεμόνων αυτών στους Δελφούς υποδηλώνει τουλάχιστον προσπάθεια προσεταιρισμού της θετικής γνώμης του μαντείου, αλλά και όλων των Ελλήνων στα πολιτικά τους σχέδια.
Η σύνδεση του ιερού με την αμφικτιονία των πόλεων της Θεσσαλίας και της Στερεάς Ελλάδος, που έγινε τον 7ο ή τον 6ο αι. π.Χ., έδωσε τη δυνατότητα στους Δελφούς να αναδειχθούν και σε πανελλήνιο πολιτικό κέντρο. Έτσι, πολύ συχνά οι αντιμαχόμενοι κατέφευγαν στην Πυθία για την επίλυση των διαφορών τους, δίνοντας τη δυνατότητα στο μαντείο να παρεμβαίνει ως διαιτητής σε πολλές διαμάχες μεταξύ των πόλεων-κρατών, φαινόμενο που απαντάται για πρώτη φορά στην ιστορία του πολιτισμού. Επίσης, συχνά ρωτούσαν αν έπρεπε να ξεκινήσουν κάποια εκστρατεία, αν ήταν καλύτερο να συνάψουν ειρήνη, με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να αποφύγουν τα δεινά ενός πολέμου ή μιας καταστροφικής θεομηνίας. Με τον τρόπο αυτόν το μαντείο κατόρθωσε να παίζει σπουδαίο ρόλο στην πολιτική σκηνή της αρχαίας Ελλάδος, κυρίως από τον 6ο έως τον 4ο αι. π.Χ.
Μαντείο και εσωτερική πολιτική Κρίνοντας από τον μεγάλο αριθμό των χρησμών θρησκευτικού περιεχομένου, αντιλαμβανόμαστε πως ένας συνήθης τρόπος παρέμβασης του μαντείου σε εσωτερικά θέματα των πόλεων-κρατών ήταν και οι αποφάσεις που σχετίζονταν με την εγκαθίδρυση νέων λατρειών. Τις πολλές σχετικές ερωτήσεις προς την Πυθία τις προκαλούσαν συνήθως διάφορα καταστροφικά συμβάντα, όπως επιδημίες, ανομβρία, κακές χρονιές για σπαρτά και ζώα κ.λπ. Ο Απόλλων συμβούλευε τότε ποιους θεούς ή ήρωες να τιμήσουν, ποια παλιά ξεχασμένη λατρεία να επαναφέρουν, σε ποιον να απευθυνθούν για να τους καθάρει από το μίασμα που προκάλεσε το κακό.
Σημαντικότερος όμως υπήρξε ο ρόλος των μαντείων στη διαμόρφωση και εξέλιξη της νομοθεσίας και των πολιτευμάτων στις αρχαίες ελληνικές πόλεις-κράτη, με τη στήριξη που έδωσαν, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, σε καινοτομίες που σταδιακά οδήγησαν στην κατάκτηση της δημοκρατίας. Γνωρίζουμε ότι οι Δελφοί ρωτήθηκαν για την έγκριση της «ρήτρας του Λυκούργου», που έθεσε τις βάσεις του σπαρτιατικού πολιτεύματος, καθώς και για τους νόμους του Σόλωνος, που έφεραν τη συνδιαλλαγή μεταξύ των αντιμαχόμενων πολιτικών ομάδων στην Αθήνα του πρώιμου 6ου αι. π.Χ.
Ακόμη, το μαντείο συνέβαλε ξεκάθαρα στην εγκαθίδρυση της αθηναϊκής δημοκρατίας, προκαλώντας τη σπαρτιατική στρατιωτική συνδρομή προς την πλευρά του Κλεισθένους. Και αμέσως μετά, όταν ο Κλεισθένης προσπάθησε να ανακατανείμει το κοινωνικό σώμα με τη δημιουργία των δέκα νέων αθηναϊκών φυλών, μέτρο που ασφαλώς θα αντιμετώπιζε πολλές αντιδράσεις από την πλευρά των αριστοκρατών, χρησιμοποίησε και πάλι τη βοήθεια του μαντείου: Έστειλε στους Δελφούς κατάλογο με τα ονόματα 50 ή 100 μυθικών Αθηναίων ηρώων, για να διαλέξει η Πυθία δέκα, με τα οποία θα ονοματίζονταν οι νέες φυλές. Η θετική απάντηση του ιερατείου δήλωνε αυτομάτως και την αποδοχή της καινοτομίας από τον θεό, και με τον τρόπο αυτόν περιόριζε δραστικά τις οποιεσδήποτε πιθανές αντιδράσεις από τους θιγόμενους.
Στην ουσία, δηλαδή, οι πολιτικοί δεν ζητούσαν τίποτε άλλο παρά την επιδοκιμασία του Απόλλωνος στις αποφάσεις τους, οι οποίες με τον τρόπο αυτόν ετίθεντο υπό τη θεία σκέπη και είχαν έτσι μεγάλες πιθανότητες να εφαρμοστούν χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις. Το ότι το μαντείο είχε συνήθως θετική στάση απέναντι σε καινοτομικές προτάσεις οφειλόταν κυρίως σε στάθμιση των πολλών και ποικίλων παραγόντων που επηρέαζαν κάθε φορά την απόφασή του. Υπήρχε όμως και ένα άλλο κριτήριο, που, σταθερό πάντοτε, διείπε τις αποφάσεις του μαντείου των Δελφών:
Μαντείο και ηθική διδασκαλία Μία από τις βασικές αρχές του μαντείου ήταν η σταθερή προσπάθεια να ημερέψει τα ήθη των ανθρώπων, και σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο. Και αυτό ήταν μία από τις σπουδαιότερες εκπολιτιστικές συμβολές του, που σταδιακά οδήγησε στην κατάκτηση από τους αρχαίους Έλληνες του ανθρωπισμού.
Σε προσωπικό επίπεδο, αυτό επετεύχθη με την επίμονη διδασκαλία του μαντείου ότι ο φόνος δεν ήταν ανάγκη να καθαρθεί και πάλι με το αίμα του φονιά αλλά και με άλλους, ηπιότερους και ανθρωπινότερους τρόπους, όπως η θυσία ενός ζώου, η υποβολή του δράστη σε κάποιες καθαρτήριες τελετές κ.λπ. Αν σκεφτούμε ότι οι κρητικές και μανιάτικες βεντέτες επιβίωναν μέχρι πολύ πρόσφατα, μπορούμε εύκολα να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος αυτής της ηθικής διδασκαλίας των Δελφών σε μια τόσο πρώιμη περίοδο.
Η αντίληψη αυτή για τον κατευνασμό των παθών, τον εξανθρωπισμό των ηθών και τον έλεγχο των βίαιων αντιδράσεων μετεξελίχθηκε σε δογματική αρχή όλης της διδασκαλίας του ιερού και αποτέλεσε θεμελιώδες στοιχείο στις αποφάσεις του. Γι’ αυτό όλοι οι χρησμοί διαπνέονται από ήμερο ανθρώπινο λόγο, που εκφράζει την ηθική απολλώνεια διδασκαλία. Αυτή δηλωνόταν συμπυκνωμένη στα ρητά που ήταν γραμμένα από τον 6ο ήδη αι. στους τοίχους του προνάου του ναού του Απόλλωνος και θεωρήθηκαν εκ των υστέρων ως αποφθέγματα των επτά σοφών. Τα γνωστότερα από αυτά ήταν το «μηδέν άγαν», δηλαδή να μη γίνεται τίποτε καθ’ υπερβολήν, και το «γνώθι σαυτόν», δηλαδή να προσπαθεί ο καθένας να γνωρίζει τον εαυτό του.
Με το πρώτο ρητό, συμβούλευε ο θεός ανθρώπους και πολιτείες να θέτουν το μέτρον, δηλαδή τη μετριοπάθεια και τη σωφροσύνη, ως κριτήρια στις αποφάσεις τους, διδάσκοντάς τους να γνωρίζουν τα όρια που δεν πρέπει να υπερβούν στις αποφάσεις της ζωής, γιατί κινδύνευαν να γίνουν υβριστές. Και, φυσικά, ο καλύτερος τρόπος να μαθαίνει κανείς τα όριά του εμπεριέχεται στο δεύτερο ρητό, στην αυτογνωσία, που οδηγεί στη επίγνωση της προσωπικής ευθύνης και στην επιλογή της συνειδητής ζωής.
Στο κεντρικό, επομένως, σημείο της απολλώνειας διδασκαλίας, που εκφράζεται μέσω του μαντείου και των χρησμών, στέκονται δύο βασικότατες αντιλήψεις της αρχαίας ελληνικής σοφίας, το μέτρο και η αυτογνωσία, που, όχι τυχαία, αποτελούν ταυτοχρόνως και δύο από τις θεμελιώδεις αρχές σε όλη την πορεία του ανθρώπινου γένους.
Παρά τις πολυετείς έρευνες και τις χιλιάδες των σελίδων που έχουν γραφτεί για το θέμα, δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς ξεκάθαρα για το τι ακριβώς γινόταν στους Δελφούς. Οι απόψεις των ερευνητών κυμαίνονται ανάμεσα σε δύο άκρα: Στο ένα βρίσκονται οι απόλυτοι πραγματιστές, που ισχυρίζονται ότι όλη η διαδικασία δεν ήταν παρά μια καλοστημένη επιχείρηση που εκμεταλλευόταν την άγνοια, την ευπιστία και την προκατάληψη των αρχαίων. Για να ισχύει αυτό, προϋποθέτει την καθολική βλακεία των Ελλήνων, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Χρ. Καρούζος, κάτι το οποίο δεν πιστοποιείται από άλλα φαινόμενα και δράσεις του αρχαίου κόσμου.
Στο άλλο άκρο βρίσκονται οι οπαδοί του εσωτερισμού, που πιστεύουν ότι οι Πυθίες ήταν πραγματικά διάμεσα (μέντιουμ), που έχοντας τη δυνατότητα να επικοινωνούν με την «άλλη πλευρά», μπορούσαν και να προβλέπουν κατά κάποιο τρόπο το μέλλον. Η αλήθεια, όπως σε όλα τα πράγματα, θα πρέπει να βρισκόταν κάπου στη μέση. Και αυτήν θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε παρακάτω, αναφέροντας μια σειρά από δεδομένα, που θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του όποιος θα ήθελε να προσεγγίσει καλύτερα το φαινόμενο.
Ο αρχαίος κόσμος ζούσε σε μιαν ατμόσφαιρα δεισιδαιμονίας και είχε μεγάλη δίψα, ασχέτως μορφωτικού επιπέδου, για συγκεκριμένη καθοδήγηση είτε στα καθημερινά του προβλήματα είτε στις μεγάλες ιστορικές αποφάσεις. Στην αρχαία ελληνική θρησκεία δεν υπήρχαν ιερές γραφές, όπως, π.χ., η Βίβλος στον ιουδαϊσμό, όπου να είναι εκπεφρασμένη η βούληση του θείου και οι βασικές αρχές της ζωής των ανθρώπων. Οι ιερείς των ολυμπίων θεών δεν έδιναν συμβουλές ούτε άκουγαν εξομολογήσεις. Ήταν μόνον υπεύθυνοι για την τέλεση των θυσιών και των άλλων ιεροτελεστιών. Έτσι, οι πολιτείες ή τα άτομα αναζητούσαν συνεχώς καθοδήγηση από τους θεούς μέσω της μαντικής και, κατά συνέπειαν, τα μαντεία υπήρξαν οι φυσικοί δέκτες της αγωνίας και των ανθρώπων αλλά και των πόλεων – κρατών για βοήθεια.
Η Πυθία, η γυναίκα που αποτελούσε το διάμεσο μεταξύ του θεού και των πιστών, δεν ήταν τυχαία. Θα πρέπει να ήταν ένα υπερευαίσθητο πλάσμα, που είχε τη δυνατότητα να περιπίπτει σε κατάσταση καταληπτικής αλλοτρίωσης, όχι μόνο πιστεύοντας ότι επικοινωνεί με τον θεό αλλά πείθοντας και τους άλλους γι’ αυτό. Πιθανότατα οι πρώτες Πυθίες ή κάποια συγκεκριμένη γυναίκα των Δελφών να είχε το χάρισμα αυτό, γεγονός που δημιούργησε την πρώτη φήμη του μαντείου. άλλωστε, η επιλογή των Πυθιών από το ιερατείο θα πρέπει να σχετιζόταν με την πίστη και την αφοσίωσή τους στη λατρεία του Απόλλωνος, γι’ αυτό και γινόταν μόνο από τη γύρω περιοχή.
Ο εκεί πληθυσμός θα πρέπει να διαβιούσε σε ατμόσφαιρα άκρου σεβασμού προς τον θεό. Η βεβαιότητα ότι ο Απόλλων θεωρούσε τη μελλοντική Πυθία εκλεκτή του ασφαλώς θα επηρέαζε την ψυχολογία ορισμένων γυναικών, καλλιεργώντας ένα είδος προδιάθεσης για την κατάκτηση του αξιώματος. Δεν είναι απίθανο ακόμη, για την επιλογή της νέας Πυθίας να ακολουθούσαν μια διαδικασία όπως αυτή που γίνεται για την επιλογή ενός θρησκευτικού ηγέτη, όπως π.χ. του νέου Δαλάι Λάμα στη θιβετιανή θρησκεία. Να επέλεγαν δηλαδή ένα μικρό κορίτσι, που να μεγάλωνε με την αναγκαία θεωρητική και πρακτική διδασκαλία, έτσι ώστε να μπορεί επάξια να αναλάβει υπηρεσία στον ναό, μόλις πέθαινε η προηγούμενη ιέρεια.
Το ιερατείο των Δελφών, που έκανε και την τελική καταγραφή και σύνθεση των χρησμών, αποτελούνταν από ικανούς και έμπειρους ανθρώπους. Ο Πλούταρχος, ιερέας στους Δελφούς τον 2ο μ.Χ. αι., που το επίπεδό του το γνωρίζουμε απευθείας από τα κείμενά του, δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση. Οι ιερείς θα πρέπει να κατείχαν ακόμη γνώσεις ψυχολογίας για τις προσωπικές υποθέσεις, ενώ για τους χρησμούς που αναφέρονταν σε μακρινές περιοχές (π.χ. αποικισμός) καθώς και για απαντήσεις σε διεθνή θέματα, θα πρέπει να γνώριζαν τη μυθολογία και ιστορία του κάθε τόπου, καθώς και τις γεωγραφικές, πολιτικές και κοινωνικές του συνθήκες. Πιθανότατα επίσης να ενημερώνονταν εκ των προτέρων από τους ενδιαφερομένους για θέματα που δεν γνώριζαν
Σημαντικό ρόλο στη μαντική διαδικασία έπαιζαν και οι πρόξενοι. Αυτοί ήταν κάτοικοι των Δελφών και λειτουργούσαν ως αντιπρόσωποι συγκεκριμένων πόλεων, έχοντας ως καθήκον να καθοδηγούν τους προσκυνητές και να τους βοηθούν σε όλες τις φάσεις της μαντικής διαδικασίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τον συγχρωτισμό τους στους Δελφούς οι ενδιαφερόμενοι θα ανακρίνονταν διακριτικά από τους προξένους, που θα μπορούσαν να αντλήσουν έτσι πληροφορίες για την κατάστασή τους, το πρόβλημα που τους απασχολούσε κ.λπ. Oλα αυτά θα διοχετεύονταν στους ιερείς, οι οποίοι ασφαλώς θα τις ελάμβαναν υπόψη τους κατά την τελική σύνταξη του χρησμού.
Οι χρησμοί ήταν συνήθως πάρα πολύ γενικοί και αμφίσημοι, αφήνοντας μεγάλα περιθώρια ερμηνείας τους. Οι ιερείς είχαν μακρά πείρα στην τέχνη της αόριστης, γριφώδους, αντιφατικής, ακόμα και πολυσήμαντης διατύπωσης των λόγων της Πυθίας. Συνήθως οι χρησμοί αυτοί είχαν ανάγκη περαιτέρω ερμηνείας, εργασία για την οποία οι χρησμολήπτες, μόλις επέστρεφαν στην πατρίδα τους, κατέφευγαν σε τοπικούς χρησμολόγους και εξηγητές.
Παράπονα των πιστών ότι ο θεός τούς παραπλάνησε με τα «σκοτεινά» και δυσερμήνευτα λόγια του, αναφέρονται πολλά από τους αρχαίους ιστορικούς. Αλλά στο τέλος ο θεός αποδεικνυόταν πάντοτε αληθινός, γιατί τελικά βρισκόταν μια διαφορετική ερμηνεία απ’ αυτήν που είχε αρχικά πιστέψει ο μαντευόμενος. Έτσι, το λάθος δεν το απέδιδαν ποτέ στον θεό, αλλά στους ανθρώπους που είχαν παρερμηνεύσει τα λόγια του. Αυτό μπορεί να μην ικανοποιούσε τελικά τον ενδιαφερόμενο αλλά ασφαλώς γινόταν πιστευτό από τον πολύ κόσμο.
Τέλος, ακόμα και αν, παρ’ όλ’ αυτά, οι χρησμοί αποδεικνύονταν λανθασμένοι, το ίδιο το ιερατείο ή οι τοπικοί χρησμολόγοι κυκλοφορούσαν ψευδοχρησμούς ή μυθικά γεγονότα με τα οποία προσπαθούσαν να δώσουν πειστική εξήγηση για τη μαντική απάντηση της Πυθίας. Πρόκειται για τους χρησμούς που έχουν ονομαστεί υστερομαντείες ή εκ των υστέρων προφητείες, φαινόμενο σύνηθες, αν κρίνουμε από την πληθώρα τους σε όλη την αρχαία γραμματεία.
Είναι πάντως αδιαμφισβήτητη και συνάγεται από όλες τις αρχαίες πηγές που αναφέρονται στο θέμα, τουλάχιστον κατά τους αρχαϊκούς και τους κλασικούς χρόνους, η βαρύτητα και το κύρος των χρησμών στη ζωή και των πολιτειών και των ανθρώπων, από τους πιο απλοϊκούς ώς τους πιο πεπαιδευμένους. Αυτό ήταν φυσικά απόρροια της βαθιάς πίστης τους στην παρουσία του θεού και στην αλήθεια των λόγων του. Η αντίληψη αυτή, καθώς και η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι δεν κατανοούν εύκολα και αμέσως τη βούληση των θεών, ήταν που προστάτευαν το κύρος του μαντείου και σε στιγμές αστοχίας. Ο Ηράκλειτος μας δίνει και εδώ το κλειδί για να εξηγήσουμε αυτήν την ακλόνητη πίστη των αρχαίων στους χρησμούς του Απόλλωνος: «Ὁ ἄναξ οὐ τό μαντεῖον ἐστι τό ἐν Δελφοῖς, οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλά σημαίνει»/ Ο βασιλιάς που έχει το μαντείο του στους Δελφούς ούτε μιλάει καθαρά ούτε κρύβει· μόνο δείχνει σημάδια. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται, όπως και σε όλες τις εποχές, στο γεγονός ότι εκείνοι που πρέπει να κατανοήσουν τα θεϊκά σημάδια δεν είναι θεοί, αλλά άνθρωποι.
Πάνος Bαλαβάνης. Αν. καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δύο αρχαίες πόλεις που εδώ και αιώνες αγνοούνταν στον βυθό της θάλασσας θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν οι επισκέπτες του Βρετανικού Μουσείου σε λίγες ημέρες.
Στο πλαίσιο της πολυαναμενόμενης έκθεσης «Βυθισμένες πόλεις: Οι χαμένοι κόσμοι της Αιγύπτου», περισσότερα από 200 εξαιρετικά διατηρημένα ευρήματα θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στο κοινό, ανάμεσά τους ένα γρανιτένιο άγαλμα 5,4 μέτρων του θεού Άπι κι ένα άγαλμα της Ίσιδας, ηλικίας άνω των 1.200 ετών.
Η Θώνις-Ηράκλειον και η Κάνωπος ανακαλύφθηκαν από τον Γάλλο αρχαιολόγο Franck Goddio στο στόμιο του Νείλου το 2000, περισσότερα από 1.000 χρόνια αφότου τις κατάπιε η Μεσόγειος και θάφτηκαν στην άμμο.
Ο Goddio, πρόεδρος και ιδρυτής του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Υποβρύχιας Αρχαιολογίας, πραγματοποίησε ανασκαφές σε πάνω από 12 ναυάγια προτού στρέψει το 1996 την προσοχή του στις εν λόγω πόλεις, που καλύπτουν ίδια έκταση με το Παρίσι. Κι όμως, το έργο του αρχαιολόγου κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει, καθώς ο ίδιος εκτιμά πως έχει φέρει στο φως μόλις το 5% του μνημείου.
«Η Πομπηία είναι πολύ μικρή πόλη. Ξεκίνησαν την αρχαιολογική ανασκαφή εκεί τον 18ο αιώνα – και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Η Θώνις-Ηράκλειον καλύπτει μια περιοχή που έχει τρεις φορές το μέγεθος της Πομπηίας» δήλωσε στην εφημερίδα «Telegraph». Όσο για τον λόγο που χάθηκαν οι δύο πόλεις, παραμένει άγνωστος, αν και ο Goddio υποψιάζεται πως σχετίζεται με σεισμούς.
Η πρώτη μεγάλη έκθεση του μουσείου που αφιερώνεται στην υποβρύχια αρχαιολογία θα διαρκέσει από τις 19 Μαΐου έως τις 27 Νοεμβρίου 2016 και υπόσχεται να αλλάξει την αντίληψή μας για την πολύπλοκη σχέση της Ελληνικής ιστορίας με την αιγυπτιακή. ΠΗΓΗ"http://www.aetos-apokalypsis.com/
Έχουμε ακούσει πολλές φορές θεωρίες που συνδέουν τους Άτλαντες και τους αρχαίους Αιγύπτιους με εξωγήινους. Τι γίνεται, όμως, όταν επιστήμονες τους συνδέουν και με τον πλανήτη Άρη;…
Ελβετοί επιστήμονες λένε ότι μπορούν να αποδείξουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η χαμένη πόλη της Ατλαντίδας βρισκόταν στον Άρη και επιπλέον ότι οι αστροναύτες της διαπραγματεύονταν με την αρχαία Αίγυπτο για ένα πολύ σημαντικό χρονικό διάστημα!
Η Aztlan είναι η αρχαία πατρίδα του μεγάλου πολιτισμού των Αζτέκων, ή πρόκειται απλώς για μια μυθική Γη που περιγράφεται στους μύθους; Πολλοί την ταυτίζουν με την Ατλαντίδα.
Οι Αζτέκοι του Μεξικού δημιούργησαν μία από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της αρχαίας Αμερικής.
Ενώ πολλά είναι γνωστά για την αυτοκρατορία τους στην περιοχή της σημερινής πόλης του Μεξικού, λιγότερα είναι γνωστά σχετικά με την αρχή του πολιτισμού των Αζτέκων.
Πολλοί θεωρούν το νησί της χαμένης Aztlan να είναι η αρχαία πατρίδα όπου οι Αζτέκοι άρχισαν να σχηματίζονται ως πολιτισμός πριν την μεταφορά τους στην κοιλάδα του Μεξικού. Ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι μια μυθική χώρα, παρόμοια με την Ατλαντίδα ή το Camelot, η οποία θα συνεχίσει να ζει μέσα από το μύθο, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί στην πραγματικότητα.
Άλλοι πιστεύουν ότι είναι μια πραγματική, φυσική τοποθεσία που θα βρεθεί κάποια μέρα. Οι έρευνες για τη χώρα της Aztlan εκτείνονται από το Δυτικό Μεξικό, σε όλη την πορεία προς τις ερήμους της Γιούτα, με την ελπίδα να βρεθεί το θρυλικό νησί. Ωστόσο, αυτές οι αναζητήσεις έχουν αποβεί άκαρπες, καθώς η θέση – και η ύπαρξη -της Aztlan παραμένει ένα μυστήριο.
Ο σχηματισμός του πολιτισμού της Aztlan προέρχεται από το μύθο. Σύμφωνα με μύθο των Ναχουάτλ, υπήρχαν επτά φυλές που ζούσαν κάποτε στο Chicomoztoc – «την περιοχή των επτά σπηλαίων».
Αυτές οι φυλές εκπροσωπούνται από τις επτά ομάδες Ναχούα: Acolhua, Chalca, Mexica, Tepaneca, Tlahuica, Tlaxcalan, και Xochimilca (διαφορετικές πηγές παρέχουν διαφοροποιήσεις σχετικά με τα ονόματα των επτά ομάδων).
Οι επτά ομάδες, παρόμοιων γλωσσικών ομάδων, άφησαν τις σπηλιές τους και εγκαταστάθηκαν ως μία ομάδα κοντά στην Aztlan. Σύμφωνα με ορισμένους αναφορές, η άφιξη των επτά ομάδων στην Aztlan προηγήθηκε από την άφιξη μιας ομάδας γνωστής ως Chichimecas, η οποία θεωρείται ότι είναι λιγότερο πολιτισμένη από τις επτά ομάδες Ναχούα.
Η Mexica ήταν η τελευταία ομάδα που ταξίδεψε στην Aztlan, και μπορεί να επιβραδύνθηκε λόγω της μακράς περιόδου ξηρασίας μεταξύ 1100 και 1300 μ.Χ..
Αυτός ο ασυνήθιστος χάρτης του 1704, του Giovanni Francesco Gemelli Careri, είναι η πρώτη δημοσιευμένη αναπαράσταση της θρυλικής μετανάστευσης των Αζτέκων από την Aztlan, ένα μυστηριώδη παράδεισο κάπου στα βορειοδυτικά του Μεξικού, στο Chapultepec Hill, την σημερινή Πόλη του Μεξικού
Η λέξη Aztlan σημαίνει «η γη στα βόρεια, η γη από όπου εμείς, οι Αζτέκοι, ήρθαμε». Λέγεται ότι τελικά, οι άνθρωποι που κατοίκησαν την Aztlan έγιναν γνωστοί ως Αζτέκοι, οι οποίοι στη συνέχεια μετανάστευσαν από την Aztlan στην κοιλάδα του Μεξικού.
Σε μερικές ιστορίες, η Aztlan θεωρείται ως ένας επίγειος παράδεισος για όλους τους κατοίκους της. Στον Codex Aubin, η Aztlan ήταν ένα μέρος όπου οι Αζτέκοι υπόκεινται στους Azteca Chicomoztoca -μια τυραννική ελίτ. Για να ξεφύγουν από τους Chicomoztoca, οι Αζτέκοι έφυγαν από την Aztlan, με επικεφαλής τον ιερέα τους. Στο μύθο, ο θεός Huitzilopochtli τους είπε ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το όνομα Azteca, και θα γίνουν γνωστοί ως Mexica.
Η μετανάστευση των Αζτέκων από την Aztlan στο Tenochtitlán είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ιστορίας των Αζτέκων. Άρχισε στις 24 Μαΐου 1064, το οποίο ήταν το πρώτο ηλιακό έτος των Αζτέκων.
Οι Mexica αναχωρούν από την Aztlan. Από τον Codex Boturini του 16ου αιώνα. Δημιουργήθηκε από άγνωστο καλλιτέχνη των Αζτέκων τον 16ο αιώνα
Αν και Aztlan δεν έχει ποτέ εντοπιστεί φυσικά, περιγράφεται ως νησί. Αντί για νησί μέσα στη θάλασσα, είναι νησί μέσα σε μια λίμνη. Οι μελετητές έχουν κάνει πολλές προσπάθειες για να εντοπίσουν την Aztlan, με την ελπίδα να βρουν τον τόπο από όπου οι Αζτέκοι, αργότερα γνωστοί ως Mexica, προήλθαν.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η αναζήτηση για την Ατλαντίδα και η αναζήτηση για Aztlan είναι το ίδιο και το αυτό, ότι αυτά είναι απλώς δύο διαφορετικά ονόματα για την ίδια χώρα. Ωστόσο, αυτό έχει αμφισβητηθεί, και πολλοί μελετητές, που ψάχνουν για την Aztlan, πιστεύουν ότι είναι μια διαφορετική χώρα από τη χαμένη πόλη της Ατλαντίδας.
Ένα μεγάλο μυστήριο που περιβάλλει την Aztlan είναι ακριβώς πόσο μακριά στον Βορά θα εντοπιστεί η περιοχή. Με έρευνες που εκτείνονται σε όλη την πορεία μέχρι την Γιούτα, είναι πιθανό ότι οι Αζτέκοι να μην κατάγονται εντελώς από το Μεξικό, αλλά ότι ο πολιτισμός τους, διαμορφώθηκε σε μια περιοχή που βρίσκεται τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, πριν από τη μετανάστευση τους στην κοιλάδα του Μεξικού.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αν αυτό ήταν αλήθεια, οι απόγονοι των Αζτέκων που βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα μπορεί να προσπαθήσουν να ισχυριστούν ότι δεν είναι μετανάστες χωρίς χαρτιά, αλλά απόγονοι των Αζτέκων που απλώς επιστρέφουν στην πατρίδα τους.
Το Chicomoztoc -η θέση των επτά σπηλαίων. Η μυθική προέλευση των φυλών nahuatlaca. Από το «Historia Tolteca chicimeca»
Αν και πολλοί έχουν ψάξει με την ελπίδα να βρουν την Aztlan, οι αρχαιολόγοι δεν πιστεύουν ότι η ανακάλυψή της θα δώσει πολλά από την άποψη ερειπίων ή αντικειμένων. Η εύρεση της Aztlan θα προσφέρει μια ματιά στην ιστορία των Αζτέκων και την προέλευσή τους, αν και συμφωνούν ότι, από που οι Αζτέκοι προέρχονται δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η μετανάστευση τους προς την Κοιλάδα του Μεξικού και τα γεγονότα που συνέβησαν στη συνέχεια.
Υπάρχουν τρία μεθοδολογικά προβλήματα που προκύπτουν κατά την προσπάθεια να προσδιοριστεί ο τόπος που βρισκόταν η Aztlan. Το πρώτο είναι γνωστό ως «τέντωμα». Είναι πιθανό ότι ο πολιτισμός των Αζτέκων δεν μετανάστευσε απευθείας από την Aztlan στην κοιλάδα του Μεξικού, καθώς αυτό θα ήταν ένα πολύ μακρύ ταξίδι αν γινόταν απευθείας. Αντ “αυτού, είναι πιθανό ότι κινήθηκαν με τεθλασμένες καθώς ταξίδεψαν, κάνοντας στάσεις που διαρκούσαν διάφορα χρονικά διαστήματα. Μπορεί να είναι δύσκολο να γίνει διάκριση μεταξύ ενός προσωρινού προορισμού και τη διάρκεια του σε όλη τη διαδρομή.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι γνωστό ως «η στρωματοποίηση ή layering», η οποία αναγνωρίζει ότι είναι πιθανόν να έχουν γίνει περισσότερες από μία μεταβάσεις από Βορρά προς Νότο, και είναι δύσκολο να καθοριστεί ακριβώς ποια μετανάστευση συνδέεται με την Aztlan.
Το τρίτο πρόβλημα είναι γνωστό ως «αναδίπλωση». Αυτό το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός ότι μπορεί να έχει υπάρξει μετάβαση εμπρός και πίσω, από βορρά προς νότο, και στη συνέχεια, από νότο προς βορρά και πάλι. Αυτά τα τρία μεθοδολογικά προβλήματα εντείνουν τη δυσκολία στο να διαπιστωθεί εάν η Aztlan ήταν μια πραγματική τοποθεσία, απ” όπου οι Αζτέκοι προέρχονται, ή αν είναι απλώς μια θρυλική τοποθεσία που είναι συμβολική για τους Αζτέκους.
Ως σήμερα, η πραγματική ύπαρξη ενός νησιού γνωστό ως Aztlan δεν έχει επιβεβαιωθεί. Πολλοί έχουν ψάξει για την μυθική χώρα, με την ελπίδα να έχουν μια καλύτερη κατανόηση της προέλευσης των Αζτέκων, και ίσως μια καλύτερη κατανόηση της αρχαίας ιστορίας του Μεξικού. Ωστόσο, όπως και άλλες χαμένες πόλεις, δεν είναι σαφές εάν η Aztlan πρόκειται ποτέ να βρεθεί. Ίσως ήταν κάποτε ένα νησί, το οποίο έχει βυθιστεί στον πυθμένα της λίμνης, ή κατά κάποιο τρόπο έχει αλλοιωθεί ή καταστραφεί.
Ίσως να είναι μια χώρα που δεν υπάρχει σε φυσική έννοια, και ήταν μια δημιουργία θρυλικών παραμυθιών εξηγώντας, την προέλευση των Αζτέκων. Προς το παρόν, παραμένει ένας θρυλικός τόπος όπου οι Αζτέκοι διαμορφώθηκαν και έγιναν ένας ισχυρός πολιτισμός πριν μεταναστεύσουν προς αυτό που είναι τώρα γνωστό ως η Πόλη του Μεξικού.
Η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος.
Ένα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει μέχρι σήμερα τα βάθη της ιστορίας, προκαλώντας την φαντασία, την περιέργεια και το επιστημονικό ενδιαφέρον.
Αρχαίοι μύθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες αναφορές των ιστορικών και των χρονογράφων εκείνων των εποχών, αλλά και οι σύγχρονες επιστημονικές αποδείξεις που έρχονται να προσδώσουν ένα άλλο νόημα, ή και να επιβεβαιώσουν μερικές φορές τις αρχαίες δοξασίες, δημιουργούν ένα πολύμορφο σύνολο που μεταφέρει αχνά από τα βάθη των αιώνων τον δυνατό παλμό ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος στην μεγαλύτερη του έκταση παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητος και άγνωστος.
Ίσως δεν θα ήταν ουτοπικό να προσπαθήσουμε να βρούμε πίσω από την αλληγορία των μύθων, την άκρη του νήματος που οδηγεί σε μία άγνωστη αλήθεια.
Άλλωστε η ίδια αυτή "ουτοπία" οδήγησε τον Σλίμαν στην ανακάλυψη των Μυκηνών και της Τροίας, τον Έβανς στην ανακάλυψη των ανακτόρων της Κνωσού κ.λ.π.
Οι Αρχαίοι λοιπόν μύθοι, είτε Ελληνικοί είναι αυτοί, είτε Περσικοί, Ινδικοί, Αιγυπτιακοί, Ινδιάνικοι κ.λ.π., σύμφωνα με αρκετούς μελετητές μεταφέρουν μία αντίληψη που σε εμάς φαντάζει παράλογη: ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος κ.ο.κ.
ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο "Έργα και ημέραι", όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού. Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ' όλα, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν - σε μία συνεχή παρακμή - τα επόμενα γένη φτάνοντας στο κατώτερο: το Σιδηρούν.
Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού. Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τον κόσμο.
Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο " I Τσίνκ" ο πρώτος βασιλέας ήταν ο 'Τσανγκ - Τι", που μεταφράζεται ως "Ό Βασιλιάς Ουρανός". Σύμφωνα λοιπόν με το "Ι Τσινκ", κατά την εποχή της βασιλείας του "εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό...".
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα "Ραγγού Βάνσα" και "Ραμαγιάνα", όπου γίνεται λόγος για ένα πανάρχαιο βασίλειο που ίδρυσε ο "Μανού", ο "πρώτος των βασιλέων" και στο οποίο ίσως είχε αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολιτισμός.
Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο "Popol Vux" αναφέρει την ύπαρξη κατά τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες του βασιλιά "'Ηλα Τάκι".
Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν προηγμένο πολιτισμό.
Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι στα κείμενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πρωταγωνιστές του να πάρουν - με την πάροδο των αιώνων - διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημάδεψαν να πάρουν από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκείνης της εποχής μιλούν για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να πρόκειται για ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού. Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα.
Και μόνο αυτή η πληροφορία μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν. Παρ' όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα και διάφορα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, μπορούν να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού.
Η Ισπανία ανέκαθεν υπήρξε αγαπημένος προορισμός των Ελλήνων από τα αρχαία κιόλας χρόνια… Ο Ηρακλής πρώτα πρώτα είχε εκστρατεύσει εκεί, γεγονός που πιστοποιείται από τον Φάρο του στην σημερινή Κορούνια, από το όνομα «Πυρηναϊκή», το οποίο απεδόθη στην χερσόνησο από τον ίδιο προς τιμήν της γυναίκας του Πυρήνας αλλά και από χιλιάδες ακόμη πόλεις που ιδρύθηκαν από εκείνον. Ο γιος του Ηρακλή, επιπλέον, ονομαζόταν Ίβηρας και θεωρούνταν γενάρχης της Ιβηρίας! Χαρακτηριστική της παρουσίας του μεγάλου αυτού ήρωα στην εν λόγω περιοχή είναι και η ονομασία της σημερινής Διώρυγας του Γιβραλτάρ, που παλαιότερα έφερε το όνομα «Ηράκλειες Στήλες»! Αρκετά χρόνια αργότερα έφτασε η σειρά αρχικά του Διονύσου να επισκεφθεί εκείνα τα μέρη και έπειτα του Οδυσσέα, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση ίδρυσε την πόλη Ιβηρία στην θέση που βρίσκεται η σημερινή Λισσαβώνα! Λέγεται μάλιστα πως ο Διόνυσος μετονόμασε την Εσπερία (παλιά ονομασία Ισπανίας) σε Ισπανία, προς τιμήν του στρατηγού Πάνα, ο οποίος τον είχε συνοδεύσει στην εκστρατεία του (Ις-Πανίαν: Εις Πανία)! «Πλούταρχος (Περί Ίσιδος και Οσίριδος).
Ο Στράβων στα βιβλία του Β’, Γ’, Δ’, Ε’ των Γεωγραφικών αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι πολλοί ομηρικοί ήρωες πέρασαν από εκείνα τα μέρη (Αινείας, Μενέλαος, κ.α.). Καταγράφει επίσης την ύπαρξη των Λουσιτανών (αρχαίας επαρχίας της Ιβηρικής χερσονήσου), οι οποίοι είχαν επιλέξει να ακολουθούν τον τρόπο ζωής των Σπαρτιατών. Έτρωγαν λιτά, οργάνωναν ιππικούς, γυμναστικούς και οπλιτικούς αγώνες και εξασκούνταν γενικότερα στις πολεμικές τέχνες. Όπως λοιπόν μπορούμε να δούμε, οι Έλληνες προσέθεσαν άλλον έναν σταθμό στις αποικίες τους γύρω από την Μεσόγειο, γεγονός που φαίνεται και από την πλειάδα ελληνικών πόλεων κατά μήκους όλης της Ιβηρίας!
Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελούν οι γνωστοί αγώνες ταυρομαχίας των Ισπανών, που υφίστανται ως σήμερα και που διαθέτουν τις ρίζες τους στα ταυροκαθάψια της μινωικής εποχής, στο οποίο ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω από τον ταύρο. Έχουν βρεθεί αρκετές παραστάσεις και στην Κρήτη (τοιχογραφίες, αγαλματίδιο, σφραγίδες) αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας (Πύλος, Τίρυνθα) και στην Μικρά Ασία (Σμύρνη). Από αυτά προήλθαν οι ισπανικές ταυρομαχίες. Βέβαια στην σημερινή Ισπανία το άθλημα είναι βάρβαρο, αφού στην Ελλάδα δεν θανατωνόταν ο ταύρος, που ήταν ιερό ζώο.
Ας δούμε τώρα λίγα πράγματα για τους δύο κατεξοχήν ελληνογενείς πληθυσμούς της Ισπανίας, τους Πομπλαδόρες Γκριέκος, που πρόκειται για Έλληνες κατοίκους από την Ελίκη, Ελίτσε, και τους Βάσκους που είναι εγκαταστημένοι στα δυτικά Πυρηναία όρη (<Πυρήνα, σύντροφο Ηρακλή). Οι pobladores Griegos, ενθυμούμενοι την ελληνική τους καταγωγή, εορτάζουν κάθε χρόνο την ελληνική εβδομάδα που περιλαμβάνει την τυπική ζωή μιας αρχαίας ελληνικής πόλης: Ραψωδίες, θέατρα, χορός, πυρσοί, παρελάσεις οπλιτών, αμφορείς, αρχαία νομίσματα, κτερίσματα, χιτώνες, περικνημίδες και λόγος ομηρικός. Παράλληλα τιμούν με θρησκευτικές παραστάσεις την Κοίμηση της Θεοτόκου κάθε 15η Αυγούστου. Όσον αφορά τους Βάσκους, υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με την καταγωγή τους (Λιβύοι, Φοίνικες, Ίβηροι, κλπ). Πιο πειστική φαντάζει η ελληνική αν σκεφτούμε ότι πέραν της ελληνικής τους νοοτροπίας και κουλτούρας, οι ίδιοι οι Βάσκοι δηλώνουν Έλληνες! Ειδικότερα είναι γνωστοί για την φιλοξενία, την υπερηφάνεια, την φιλοπατρία και τις στρατιωτικές τους ικανότητες. Ο Στραβων αναφέρει (Γ’ 155): «Οι παλαιοί πολεμιστές ζούσαν κατά Σπαρτιατικό τρόπο και φορούσαν περικνημίδες. Οι Δρυΐδες προέβλεπαν τα μελλούμενα από σφάγια των θυσιών, αφού εξέταζαν τα σπλάχνα τους (…) Ιδρύθηκαν πόλεις που έχουν ονόματα, όπως Έλληνες, Αμφίλοχοι, διότι ο Αμφίλοχος πέθανε εδὠ. Προσφέρουν κατά τρόπον ελληνικό (…) Είναι το έθνος των Ουασκόνων(Βάσκοι)».
Οι Βάσκοι καλλιεργούν, ως κλασσικοί Έλληνες, με φροντίδα τα σταφύλια και τις ελιές και διατηρούν υπερβολική αγάπη για την Ελλάδα. Ποιος ξεχνάει την πρόταση των Βάσκων Ευρωβουλευτών ν’ αποτελούν τα Ελληνικά την επίσημη γλώσσα της Ευρώπης, κάτι που φυσικά καταψηφίστηκε και από Έλληνες «ευρωπαϊστές». Σήμερα εδράζει μεγάλος αριθμός οργανώσεων και ιδρυμάτων που αφορύν τον Ελληνισμό της Ισπανίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστά το «Iberia Graeca», που ξεκίνησε επίσημα την λειτουργία του το 2010 από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ισπανίας και την Κυβέρνηση της Καταλανίας με σκοπό την ταξινόμηση και πιο εμπεριστατωμένη μελέτη του τεράστιου όγκου ελληνικών αρχαιολογικών ευρημάτων που ανακαλύπτονται συνεχώς στην πόλη Εμπόριον. Οι Βάσκοι της βόρειας Ισπανίας και της νότιας Γαλλίας ανέκαθεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως έναν ξεχωριστό πληθυσμό, ενώ η μοναδική γλώσσα τους, που είναι άσχετη από τις ινδοευρωπαϊκές αλλά και από οποιανδήποτε άλλη στον κόσμο, πάντα αποτελούσε πονοκέφαλο για τους γλωσσολόγους. Τώρα, για πρώτη φορά, με τη βοήθεια της ανάλυσης του αρχαίου DNA, αποκαλύπτεται ότι οι Βάσκοι κατάγονται από τους τοπικούς πληθυσμούς των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών της Ιβηρικής Χερσονήσου, οι οποίοι αναμείχθηκαν σταδιακά με τους πρώτους γεωργούς που ήλθαν ως μετανάστες από τα ανατολικά. Δηλαδή από τους Πελασγούς αγρότες της Ελλάδας. Έτσι, μάλλον καταρρίπτεται ο ισχυρισμός ότι οι Βάσκοι ήταν ένας πληθυσμός καταγόμενος αποκλειστικά από αυτόχθονες κυνηγούς-συλλέκτες, απομονωμένος εδώ και τουλάχιστον 10.000 χρόνια - κάτι που ίσως τους δυσαρεστήσει! Μια διεθνής ομάδα γενετιστών, με επικεφαλής τον καθηγητή Ματίας Γιάκομπσον του σουηδικού Πανεπιστημίου της Ουψάλα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (PNAS) των ΗΠΑ, ανέλυσαν δείγματα DNA από οκτώ σκελετούς της λίθινης εποχής, που βρέθηκαν στο σπήλαιο Ελ Πορταγιόν στην Αταπουέρκα της βόρειας Ισπανίας (καρδιά της χώρας των Βάσκων) και ζούσαν πριν από 3.500 έως 5.500 χρόνια, σε μια εποχή που η γεωργία είχε επικρατήσει, άρα ήσαν γεωργοί. Η ανάλυση συμπέρανε ότι οι στενότεροι γενετικά συγγενείς των σημερινών Βάσκων ήσαν οι εκείνοι οι πρώτοι νεολιθικοί αγρότες της Ιβηρικής (Πελασγοί αγρότες της Ελλάδας) και όχι οι μεσολιθικοί αυτόχθονες κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες που προηγήθηκαν των γεωργών.
Το βασκικό γονιδίωμα έχει μια παρεμφερή ιστορία με τους ανθρώπους της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, οι οποίοι επίσης προήλθαν από ένα ανακάτεμα των ντόπιων κυνηγών-συλλεκτών με τους αγρότες-μετανάστες. Οι ερευνητές δήλωσαν ότι οι Βάσκοι - αφότου «γεννήθηκαν» από την επιμιξία των ντόπιων νομάδων και των αγροτών μεταναστών- έμειναν σχετικά απομονωμένοι, χάρη και στο δυσπρόσιτο της περιοχής τους, κατά τα τελευταία 5.000 χρόνια, αλλά όχι περισσότερο. Αυτοί οι πρώτοι Βάσκοι κατάφεραν να απομονωθούν από όλες τις κατοπινές μεταναστεύσεις στην Ιβηρική και έτσι να διατηρήσουν μια διακριτή γενετική και πολιτισμική ταυτότητα. Όσον αφορά τη σύγχρονη βασκική γλώσσα, το μυστήριο παραμένει. Μια εκδοχή -την οποία υποστηρίζει η νέα γενετική έρευνα- είναι ότι προήλθε από μια γλώσσα που μιλούσαν οι πρώτοι γεωργοί στην Ιβηρική, προτού επικρατήσει η ινδο-ευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια. Μια εναλλακτική εκδοχή είναι ότι οι ρίζες της βασκικής βρίσκεται σε μια γλώσσα που μιλούσαν οι κιυνηγοί-συλλέκτες και η οποία διατηρήθηκε ακόμη και μετά την επικράτηση της γεωργίας στην Ιβηρική.
Οι ανουνάκι είναι μια φυλή που πριν απο 450.000 χρόνια περίπου ήρθαν στον πλανήτη μας.Αυτό στηρίζεται στην ανάγνωση των επιγραφών των Σουμέριων από τον Ζαχαρία Σίτσιν.....Το όνομα "Ανουνάκι" σημαίνει αυτοί που ήρθαν από τον ουρανό στη γη.Άλλο ένα προσωνύμιο που έχουν σύμφωνα με τον Λάβκραφτ είναι "οι μεγάλοι - οι παλαιοί".
Τα μυστηριώδη αρχαία χαλάσματα του Μπαάλμπεκ. Ένα από τα μεγαλύτερα τοπία δύναμης του αρχαίου κόσμου. Για χιλιάδες χρόνια τα μυστικά του έχουν τυλιχθεί στο σκοτάδι, ή έχουν λουστεί σε ένα τεχνητό φως από εκείνους που θα μας πρόσφεραν μια απλοϊκή λύση στα μυστήρια του. Βλέπετε τις στήλες του ναού του Δία - ο μεγαλύτερος ναός που οι Ρωμαίοι έχουν κτίσει ποτέ - ένα από τα θαύματα του αρχαίου κόσμου. Σε αυτή τη μακρινή περιοχή στη κοιλάδα Μκεκάα του σημερινού Λιβάνου, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ταξίδευαν 1.500 μίλια για να κάνουν τις προσφορές στους θεούς τους και να λάβουν τους χρησμούς για το πεπρωμένο της αυτοκρατορίας τους. Περίεργος, φαίνεται ότι ούτε ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας δεν απαίτησε ποτέ να πιστωθεί για το σύνθετο του ναού του Μπαάλμπεκ ή για την οικοδόμηση των ογκώδη θεμελίων του. Ομοιότυπα, δεν βρίσκουμε κανένα στοιχείο για ρωμαϊκή κατασκευή ανάμεσα στο ντόπιο πληθυσμό. Αντί αυτού, αυτό που βρίσκουμε είναι μύθοι που προτρέπουν ότι το Μπαάλμπεκ κτίστηκε από υπεράνθρωπες δυνάμεις σε μια εποχή πολύ πριν να αρχίσει ο ανθρώπινος πολιτισμός. Οι άραβες πίστευαν ότι το Μπαάλμπεκ άνηκε κάποτε στον θρυλικό Νεμρώδ (δισέγγονος του Νώε) που διοικούσε αυτή τη περιοχή του Λιβάνου. Σύμφωνα με ένα αραβικό χειρόγραφο,ο Νεμρώδ έστειλε γίγαντες για να ανοικοδομήσουν το Μπαάλμπεκ μετά από την πλημμύρα. Ένας άλλος μύθος λέει ότι ο Νεμρώδ επαναστάτησε ενάντια στον Ιεχωβά και έκτισε τον πύργο της Βαβέλ εδώ, προκειμένου να ανέλθει στον ουρανό και να επιτεθεί στον θεό του. Σύμφωνα με μια παραλλαγή αυτού του μύθου,ο Νεμρώδ ανήλθε στην κορυφή του πύργου αλλά βρέθηκε όσο μακριά από το στόχο του (τον παράδεισο) όσο όταν άρχισε.Όταν ο πύργος κατέρρευσε,ο Νεμδώδ προσπάθησε να ξανανέβει στους ουρανούς σε μια άμαξα συρόμενη από τέσσερα δυνατά πουλιά, αλλά η άμαξα,αφού περιπλανήθηκε για πολύ στο διάστημα, συντρίβει τελικά πάνω στο Όρος Ερμών,όπου κατά συνέπεια ο Νεμρώδ σκοτώθηκε.Νωρίτερα σε αυτή την ιστορία,ο Νεμρώδ είχε επίσκεψη από τον Αβραάμ, ο οποίος ήρθε ως αγγελιοφόρος του Θεού να προειδοποιήσει τον Νεμρώδ τη τιμωρία για τις αμαρτίες του. Αλλά ο Νεμρώδ, που εξοργίστηκε από αυτές τις απειλές, είχε πετάξει τον Αβραάμ σε ένα πυρωμένο φούρνο (από τον οποίο ο τελευταίος βγήκε έξω αβλαβής με κάποιο τρόπο). Οι ντόπιοι μουσουλμάνοι πίστευαν ότι ήταν πέρα από την ικανότητα των ανθρώπων να κινήσουν τις τεράστιες πέτρες του Μπαάλμπεκ. Αντί των γιγάντων, εντούτοις, πίστωσαν αυτή τη δουλειά στους δαίμονες ή νζιν. Η μουσουλμανική παράδοση λέει ότι το Μπαάλμπεκ ήταν κάποτε το σπίτι του Αβραάμ, και αργότερα του Σολομώντα. Επίσης προτείνει ότι ο προφήτης Ηλίας αναλήφθηκε στον ουρανό από το Μπαάλμπεκ - πάνω σε ένα άλογο της φωτιάς. Άλλοι μύθοι σύνδεσαν το Μπαάλμπεκ με τη βιβλική φιγούρα του Κάιν - ο γιος του Αδάμ - υποστηρίζοντας ότι το έκτισε ως καταφύγιο αφότου τον είχε αναθεματίσει ο Ιεχωβάς ο θεός του. Σύμφωνα με τον Εστφάν Ντογιέχι (Estfan Doweihi), τον πατριάρχη των Μαρωνιτών του Λιβάνου: "Η παράδοσης λέγει ότι το φρούριο του Μπαάλμπεκ... είναι το αρχαιότερο κτήριο στον κόσμο.Ο Κάιν, ο γιος του Αδάμ, το έκτισε στο έτος 133 της δημιουργίας, κατά τη διάρκεια μιας του παραληρούσας τρέλας. Του έδωσε το όνομα του γιου του Ενώχ και το οίκισε με τους γίγαντες που
τιμωρήθηκαν για τις κακοήθειες τους από την πλημμύρα.
Σύγχρονες θεωρίες του Μπαάλμπεκ
Λίγοι σύγχρονοι συγγραφείς έχουν τολμήσει να αντιμετωπίσουν το αίνιγμα του Μπαάλμπεκ, ίσως επειδή ο Λίβανος ήταν εκτός ορίων στους τουρίστες κατά τη διάρκεια των ανήσυχων δεκαετιών στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας. Ένας συγγραφέας που δείχνει να είναι ενδιαφέρον είναι ο Άντρου Κόλινς (Andrew Collins),του οποίου τα άρθρα προτείνουν τη δυνατότητα ότι το Μπαάλμπεκ ήταν κάποιο αστρονομικό παρατηρητήριο. Η καλύτερα γνωστή "εναλλακτική" θεωρία, εντούτοις, είναι αυτή των αρχαίων αστροναυτών του συγγραφέα Ζαχαρία Σίτσιν (Zecharia Sitchin), ο οποίος υποστηρίζει ότι το Μπαάλμπεκ ήταν ένα διαστημικό κέντρο, που κτίστηκε από μια φυλή επισκεπτόμενων θεών με το όνομα"ΑΝΟΥΝΑΚΙ" ως κέντρο εκτόξευσης για τους διαστημικούς πυραύλους τους. Μια πτυχή της θεωρίας του Σίτσιν που κινεί την απορία είναι η σύνδεση μεταξύ του Μπαάλμπεκ-Ηλιούπολης - η πόλη του ήλιου - και του αρχαίου μύθου του θεού του ήλιου που χρησιμοποίησε το Μπαάλμπεκ για να σταθμεύσει το άρμα του. Για να κλείσουμε με ένα διασκεδαστικό ανέκδοτο, τοΒΡΑΒΕΊΟ για την πιο επινοητική θεωρία του Μπαάλμπεκ πρέπει αναμφισβήτητα να απονεμηθεί στον Άγγλο ταξιδιώτη, Δαβίδ Ορκοχάρτ (David Urquhart), ο οποίος πρότεινε ότι οι οικοδόμοι του Μπαάλμπεκ είχαν χρησιμοποιήσει τα μαστόδοντα - τεράστια εκλείψαντα ελεφαντοειδής θηλαστικά - ως κινητούς γερανούς για να βοηθήσουν να κινήσουν τις πέτρες!
Συμπεράσματα
Γιατί οι διαδοχικοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες ταξίδεψαν χιλιάδες μίλια στο Μπαάλμπεκ για να λάβουν τους χρησμούς; Γιατί οι Ρωμαίοι έκτισαν τον μεγαλύτερο από όλων των ναών τους τόσο μακριά από τη Ρώμη; Τι τους παρακίνησε για να στείλουν τις κόκκινες στήλες γρανίτη από τόσο μακρυά, από το Ασουάν στης Αιγύπτου στο λιμένα της Τρίπολης, και από εκεί στο Μπαάλμπεκ μέσω της πόλης Χομς, μια λοξοδρόμηση που, προκειμένου να αποφύγουν τα βουνά, απαιτούσε ένα ταξίδι 200 χιλιομέτρων; Αυτή ήταν βεβαίως μια ακατάλληλη θέση για να στυλώσουν τον μεγαλύτερο ρωμαϊκό ναό στον κόσμο, τότε γιατί έπρεπε να συμβεί εδώ, στην κοιλάδα του Μπεκάα από όλα τα μέρη; Εάν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση, μπορούμε ίσως να λύσουμε το μυστήριο του Μπαάλμπεκ. Όπως κάποιος με γνώσεις πάνω στο θέμα του Μπαάλμπεκ σχολίασε, εντούτοις, "δεν είναι πουθενά σαφώς δηλωμένο σε ποια αιτία αποδίδεται η θρησκευτική σημασία αυτής της πόλης". Τελικά, κάποιος υποψιάζεται ότι η απάντηση στην ιερότητα του Μπαάλμπεκ βρίσκεται σε μια αποκωδικοποίηση της αρχαίας θρησκείας του, γιατί είναι η θρησκεία που ήταν η κατευθυντήρια δύναμη στο Μπαάλμπεκ από αμνημόνευτους καιρούς. Η ιερότητα του Μπαάλμπεκ στη ρωμαϊκή εποχή έχει αναφερθεί ήδη και η προσοχή κάποιου εφιστάτε αναπόφευκτα στην τριάδα των θεών που λατρεύτηκαν εδώ:η Αφροδίτη,ο Διόνυσος και ο δυνατός Δίας.Ο τελευταίος ενσωματώνει όλο το συμβολισμό του αρχετυπικού θεού της θύελλας. Ο συγγραφέας Μακρόβιος του πέμπτου αιώνα περιέγραψε το άγαλμα του Δία ως εξής: "Το άγαλμα του θεού είναι από χρυσό, που αντιπροσωπεύει ένα πρόσωπο χωρίς γενειάδα, ο οποίος κρατά στο δεξί του χέρι ένα μαστίγιο,σαν αρματηλάτης, και στο αριστερό του ένα κεραυνό με στάχυα σιταριού." Ποια ήταν η έννοια αυτού του θεού θύελλας με τον κεραυνό; Στους σύγχρονους μελετητές,ο Δίας ήταν θεός της βροντής και της αστραπής και τίποτα εκτός της βροντής και της αστραπής. Εάν πρόκειται να πιστέψουμε τους σύγχρονους μελετητές, η αναζήτηση μας για θρησκευτική έννοια στο Μπαάλμπεκ καταλήγει αντικλιματικά στην πρωτόγονη λατρεία των εγκόσμιων θεών της μετεωρολογίας. Όμως στο άγαλμα που περιγράφηκε από τον Μακρόβιο υπάρχει μια κρίσιμη εσωτερική έννοια στη σύνδεση μεταξύ του κεραυνού και των "σταχυών από σιτάρι". Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί ότι οι ρωμαϊκοί θεοί είναι μόνο μέρος της απάντησης στην ιερότητα του Μπαάλμπεκ, γιατί η πόλη ονομάστηκε στην πραγματικότητα για την χάρη του Μπαάλ,του θεού της θύελλας των Χαναναίων και των φοινίκων.Και οι μύθοι του θεού Μπαάλ προμηθεύουν πολυάριθμους συναρπαστικούς παραλληλισμούς με τους θεούς των αρχαίων μεσοποτάμιων λατρειών της έκρηξης των πλανητών. Πράγματι, η ιδιωτική μου έρευνα προτείνει ότι η Χαναναιηκή και η φοινικική θρησκεία θα μπορούσε η ίδια να περιγραφεί ως λατρεία της έκρηξης των πλανητών. Αναπόφευκτα, έπειτα, πρέπει να ρωτήσουμε εάν η σημασία του Μπαάλμπεκ να έχει προκύψει από ένα ουράνιο γεγονός - ίσως τον αντίκτυπο ενός μετεωρίτη - κατά τη διάρκεια της προ-εγγράμματης εποχής.Μήπως ένας μετεωρίτης να είναι το κλειδί στη σημασία του Μπαάλμπεκ - τη βόρεια "Ηλιούπολη" - ακριβώς όπως ο μετεωρίτης ο αποκαλούμενος "πέτρα μπένμπεν" ήταν το κλειδί στη σημασία του Άννου - τη νότια "Ηλιούπολη" στην αρχαία Αίγυπτο; Και τι γίνεται με εκείνες τις γιγαντιαίες πέτρες στο τρίλιθο;Μήπως κατασκευάστηκαν σκόπιμα, ίσως για να προκαλέσουν την ιδέα των μετεωριτών - των γιγαντιαίων σπόρων της ζωής - που ενσωματώθηκαν στα θεμέλια (ή τη μήτρα) της γης μητέρας; Ή ήταν απλά τα υπολείμματα ενός ατελούς αμυντικού τοίχου; Ίσως δεν μάθουμε ποτέ την απάντηση σε αυτή την ερώτηση ή το θέμα για το πώς οι πέτρες του τρίλιθου κινήθηκαν. Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας βλέπει στο Μπαάλμπεκ ότι θέλει να δει βασισμένος στις προκαταλήψεις του και της θεωρίας του. Ίσως θα είναι για πάντα έτσι. Μια τελική σκέψη για να κλείσουμε. Εάν οι μυστηριώδης λίθοι του Μπαάλμπεκ μας ωθούν για να ασκήσουμε το μυαλό μας, τότε ίσως οι αρχαίοι οικοδόμοι επιτυγχάνουν εν μέρει τους στόχους τους. Αλλά για να περάσουμε, σαν αρχάριοι, τη δοκιμή του τρίλιθου, αυτό που είναι απαραίτητο για μας είναι να κάνουμε κάτι περισσότερο από μόνο να ασκούμε το μυαλό μας. Είναι απαραίτητο πρώτα να προκαλέσουμε όλα που έχουμε διδαχθεί πάνω στην έννοια και την προέλευση της θρησκείας...
Του Alan F. Alford
The mysterious ancient ruins of Baalbek. One of the great Power Places of the ancient world. For thousands of years its secrets have been shrouded in darkness, or bathed in an artificial light by those who would offer us a simplistic solution to its mysteries. You are looking at the columns of the Temple of Jupiter - the grandest temple that the Romans ever built - one of the wonders of the ancient world. To this remote location in the Bekaa Valley of modern-day Lebanon, Roman emperors wouldTRAVEL 1,500 miles to make offerings to their gods and receive oracles on the destiny of their empire. Curiously, it would seem that not one Roman emperor ever claimedCREDITfor the Baalbek temple complex or for the construction of its massive foundations. Similarly, we find no evidence for Roman construction among the localPEOPLE. What we do find instead are legends which suggest that Baalbek was built by super-human powers in an epoch long before human civilisation began. The Arabs believed that Baalbek once belonged to the legendary Nimrod, who ruled this area of Lebanon. According to an Arabic manuscript, Nimrod sent giants to rebuild Baalbek after the Flood. Another legend states that Nimrod rebelled against Yahweh and built the Tower of Babel here, in order to ascend to Heaven and attack his God. According to one version of this legend, Nimrod ascended to the top of the Tower but found himself as far from his objective (Heaven) as when he had begun; after the Tower collapsed, Nimrod attempted to scale the heavens in a carriage drawn by four strong birds, but the carriage, after wandering for a long time in space, eventually crashed on Mount Hermon, thus killing Nimrod. Earlier in this tale, Nimrod had been visited by Abraham, who came as a messenger of God to warn Nimrod of punishment for his sins. But Nimrod, vexed by these threats, had cast Abraham into a blazing furnace (from which the latter somehow emerged unscathed). The local Muslims believed that it was beyond the capability of humans to move the enormous stones of Baalbek. Instead of giants, however, they credited the work to demons or djinn. Muslim tradition states that Baalbek was once the home of Abraham, and later of Solomon. It is also suggested that the prophet Elijah was taken into Heaven from Baalbek - upon a steed of fire. Other legends associated Baalbek with the Biblical figure of Cain - the son of Adam - claiming that he built it as a refuge after his god Yahweh had cursed him. According to Estfan Doweihi, the Maronite Patriarch of Lebanon: 'Tradition states that the fortress of Baalbek... is the most ancient building in the world. Cain, the son of Adam, built it in the year 133 of the creation, during a fit of ravingMADNESS. He gave it the name of his son Enoch and peopled it with giants who were punished for their iniquities by the flood.
Modern Theories of Baalbek
Few modern writers have dared to tackle the enigma of Baalbek, perhaps because Lebanon was off-limits to tourists during the troubled decades at the close of the second millennium. One writer to take an interest is Andrew Collins, whose articles suggest the possibility that Baalbek was some kind of astronomical observatory. The best known 'alternative' theory, however, is that of ancient astronaut writer Zecharia Sitchin, who asserted that Baalbek was a space centre, built by a visiting race of 'Anunnaki' gods as a launching pad for their space rockets. An intriguing aspect of Sitchin's theory was the connection between Baalbek-Heliopolis - theCITY of the Sun - and the ancient legend of the Sun-god who used to park his chariot at Baalbek. To close with an amusing anecdote, thePRIZE for the most imaginative theory of Baalbek must undoubtedly be awarded to the English traveller, David Urquhart, who suggested that the builders of Baalbek had used mastodons - huge extinct elephant-like mammals - as mobile cranes to help them move the stones!
Conclusions
Why did successive Roman emperorsTRAVEL thousands of miles to Baalbek to receive oracles? Why did the Romans build the grandest of all their temples so far away from Rome? What motivated them to ship red granite columns all the way from Aswan in Egypt to the port of Tripoli, and from there to Baalbek via Homs, a detour which, in order to circumnavigate the mountains, required a journey of 200 kilometres? This was certainly a most inconvenient place to erect the greatest Roman temple in the world, so why did it have to happen here, in the Bekaa Valley, of all places? If we can answer this question, we can perhaps solve the mystery of Baalbek. As one authority on Baalbek commented, however, 'nowhere is it clearly stated to what cause the religious importance of this town is attributed'. Ultimately, one suspects that the answer to the sanctity of Baalbek lies in a decoding of its ancient religion, for it is religion which has been the driving force at Baalbek since time immemorial. The sanctity of Baalbek in Roman times has already been mentioned and one's attention is drawn inevitably to the trinity of gods who were worshipped here: Venus, Bacchus and the mighty Jupiter. The latter - equivalent to the Greek god Zeus - embodied all the symbolism of the archetypal Storm God. The fifth century writer Macrobius described the statue of Jupiter as follows: 'The statue of the god is ofGOLD, representing a person without a beard, who holds in his right hand a whip, charioteer-like, and in his left a thunderbolt with ears of corn.' What was the meaning of this Storm-God with thunderbolt? To modern scholars, Jupiter was a god of thunder and lightning and nothing but thunder and lightning. If modern scholars are to be believed, our quest for religious meaning at Baalbek culminates anti-climactically in the primitive worship of mundane weather-gods. However,one will recognise in the statue described by Macrobius a crucial esoteric meaning in the connection between the thunderbolt and the 'ears of corn'. Furthermore, it should be noted that the Roman gods are only part of the answer to the sanctity of Baalbek, for the town was in fact named after Baal, the Storm-God of the Canaanites/Phoenicians. And the legends of the god Baal provide numerous fascinating parallels to the gods of the ancient Mesopotamian exploded planet cults.INDEED, my own private research suggests that the Canaanite/Phoenician religion could itself be described as an exploded planet cult. Inevitably, then, we must ask whether the importance of Baalbek might have resulted from a celestial event - perhaps theIMPACT of a meteorite - during the pre-literate era. Might a meteorite be the key to the importance of Baalbek - the northern 'Heliopolis' - just as the meteorite called 'the Benben Stone' was the key to the importance of Annu - the southern 'Heliopolis' in ancient Egypt? And what about those gigantic stones in the Trilithon? Were they constructed deliberately, perhaps to evoke the idea of the meteorites - the giant seeds ofLIFE - lying embedded in the foundations (or Womb) of Mother Earth? Or were they simply the remains of an unfinished defensive wall? Perhaps we will never know the answer to this question or to the question of how the stones of the Trilithon were moved. The problem is that everyone sees at Baalbek what they want to see, based on their own preconceptions and their own paradigm. Perhaps it will always be so. One final thought to close. If the mysterious stones of Baalbek are impelling us to exercise our minds, then perhaps the ancient builders are partly achieving their objectives. But in order for us to pass, as initiates, the Test of the Trilithon, it is necessary for us to do something more than merely exercise our minds. It is necessary first to challenge everything that we have ever been taught about the meaning and origins of religion...
.jpg)
.jpg)
