ΤΟ ΠΙΘΑΡΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ












Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

Τα υπερατλαντικα ταξιδια των αρχαιων Αιγυπτιων και Ελληνων!


«Αυτό που κατάφεραν οι σοφοί του παρελθόντος που είναι ανθρώπινα μεγάλο, ήταν να μας εφοδιάσουν με τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό έτσι ώστε το ταξίδι μας να είναι όχι λιγότερο οδυνηρό, αλλά περισσότερο οικείο και αγαπητό. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να γίνουμε αντάξιοι τους και να αξιοποιήσουμε ότι μας προσέφεραν.»

Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε σε υπερατλαντικά ταξίδια τα οποία φαίνεται πως πραγματοποίησαν τόσο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήδη από το 3000 π.χ, όσο και οι Αρχαίοι Έλληνες.


Θα ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από την Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας, όπου βρέθηκαν από τον Αυστραλό εξερευνητή Paul White αρχαία Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, που διηγούνται την ιστορία Αιγυπτίων ναυαγών στην Αυστραλία πριν από 5.000 χρόνια. Τα ιερογλυφικά (πάνω από 100) βρίσκονται στο Αυστραλιανό Εθνικό πάρκο Brisbane Water στην περιοχή Kariong, 60 περίπου χιλιόμετρα βόρεια του Σϊδνευ. 
Είναι σκαλισμένα σε δύο παράλληλους βράχους που απέχουν 1.5 μέτρο μεταξύ τους, σε αρχαϊκό στυλ των πρώτων Αιγυπτιακών δυναστειών σε μία περιοχή όπου υπάρχουν επίσης πολλά σχέδια των γηγενών ιθαγενών Αβοριγίνων.
 

Όταν πρώτο ανακαλύφθηκαν τα ιερογλυφικά, η περιοχή ήταν καλυμμένη από πυκνή βλάστηση και καλυμμένη με βότσαλα και χώμα. Ήταν επίσης εμφανές πως πολλοί είχαν σκάψει για να βρεθούν ίσως αντικείμενα αρχαιολογικής αξίας.

Τα εγχάρακτα αυτά αρχαϊκά ιερογλυφικά είναι ελάχιστα γνωστά και δύσκολα να ερμηνευτούν. Ο Αιγυπτιολόγος Ray Johnson ο οποίος έχει μεταφράσει πολλά αρχαία Αιγυπτιακά κείμενα στο Μουσείο των Αρχαιοτήτων στο Κάιρο, μετέφρασε τα σκαλισμένα στους βράχους Αιγυπτιακά ιερογλυφικά τα οποία όπως φαίνεται προέρχονται από την Τρίτη Δυναστεία.
 
Τα ιερογλυφικά διηγούνται την ιστορία αρχαίων Αιγυπτίων εξερευνητών που ναυάγησαν σε μία παράξενη και εχθρική γη. (Αυστραλία). Αναφέρεται το όνομα «RA-JEDEF» ως ο ανερχόμενος Βασιλιάς του Άνω και Κάτω Νείλου, και υιός του «KHUFU», που στη συνέχεια είναι υιός του Βασιλιά «SNEFERU». Αυτό το γεγονός χρονολογεί την εξερεύνηση αμέσως μετά την βασιλεία του Κhufu (γνωστός στα Ελληνικά ως «Χέοπας», ο διάσημος«υποτιθέμενος» δημιουργός των Μεγάλων Πυραμίδων), περίπου δηλαδή μεταξύ του 1779 και του 2748 π.Χ. Ο Dies-eb πιθανόν να υπήρξε ένας από τους υιούς του Φαραώ Ra Djedef, που βασίλευσε μετά τον Khufu.
 
.

Το κείμενο των ιερογλυφικών είναι εμφανώς γραμμένο σύμφωνα με τις οδηγίες κάποιου αξιωματούχου του πληρώματος. Σύμφωνα με την μετάφραση το κείμενο αναφέρει:«Μιλώντας εκ μέρους της αυτού εξοχότης, του Πρίγκιπα από αυτό το ερημωμένο μέρος που μας έφερε αυτό το πλοίο». 
Ο αρχηγός της εξερεύνησης, όπως αναφέρθηκε πριν, περιγράφεται ως ο υιός του Βασιλιά«Εξοχότατος Djes-eb», που κατέληξε να ταλαιπωρείται μακριά από την πατρίδα του και ο οποίος τελικά ξαφνικά πέθανε.
 
Τα ιερογλυφικά αναπαριστούν το ταξίδι του και την τραγική κατάληξη: «Για δύο εποχές ταξίδεψε δυτικά με δυσκολίες αλλά τα κατάφερε. Πάντα προσευχόμενος, πάντα αισιόδοξος, και αντιμαχόμενος τα έντομα. Αυτός ο υπηρέτης του Θεού, είπε ο Θεός έφερε τα έντομα….Πήγε σε λόφους και ερήμους, σε άνεμο και βροχή, χωρίς λίμνες κοντά…. Σκοτώθηκε ενώ οδήγησε το Χρυσό Γεράκι σε μία άγνωστη γη, διασχίζοντας βουνά, ερήμους και νερά ….Αυτός που πέθανε αναπαύεται εδώ. Είθε να έχει αιώνια ζωή. Ποτέ ξανά δεν θα σταθεί δίπλα στα νερά του Ιερού Μερ».
 
Στον δεύτερο βράχο, υπάρχει το ιερογλυφικό ενός φιδιού (Heft), με ένα ανάγλυφο σαγονιών και το σύμβολο του «δύο φορές»……Το φίδι δάγκωνε διπλά. «Οι πιστοί του ιερού Κυρίου «KHUFU» του ισχυρού της Κάτω Αιγύπτου Βασιλιά των Δύο «Adzes», δεν θα επιστρέψουν όλοι. Πρέπει να προχωράμε μπροστά και να μην κοιτάμε πίσω. Όλα οι κόλποι και τα ποτάμια είναι στεγνά. Το πλοίο μας κατεστραμμένο και δεμένο με σχοινιά. Τον θάνατο προκάλεσε ένα φίδι. Δώσαμε αφέψημα αυγού από το ιατρικό κουτί και προσευχηθήκαμε στον ΑΜΕΝ, τον Κρυμμένο, γιατί χτυπήθηκε διπλά».
.
 

Περιγράφονται στην συνέχεια, τελετές προσευχές και προετοιμασίες ταφής…«Καταλήξαμε στην πλαϊνή είσοδο του προθαλάμου, μαζεύοντας πέτρες από γύρω. Στοιχίσαμε τον προθάλαμο με τους Δυτικού Ουρανούς…Οι τρεις θύρες της αιωνιότητας συνενώθηκαν με το τέρμα του βασιλικού τάφου και σφραγίστηκαν. Τοποθετήσαμε δίπλα του ένα σκάφος, την ιερή προσφορά αν ξυπνήσει από τον τάφο. Μακριά από το σπίτι βρίσκεται το ιερό σώμα και οι υπόλοιποι»….

.

Όπως και στην περίπτωση των πετρών του ΙCA, δεν υπάρχει καμία επιστημονική αξιολόγηση των ευρημάτων, πέρα το ότι τα χαράγματα φαίνεται εξ όψεως να είναι φθαρμένα και πολύ παλαιά . 
Προφανώς εάν πρόκειται περί αυθεντικών ιερογλυφικών, τα σχέδια είναι ηλικίας έως και 5000 χρόνων, εκτός και εάν κάποιος που γνώριζε αρχαία Αιγυπτιακά ιερογλυφικά επινόησε μία ιστορία, και στην συνέχεια επέλεξε μία δύσκολα προσπελάσιμη και φυλασσόμενη περιοχή για να χαράξει τα ιερογλυφικά αυτά. Όλα αυτά βέβαια θα πρέπει να έγιναν πολύ μετά το 1788, όταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι εγκαταστάθηκαν στην Αυστραλία. (1)
 
Φαντάζει βέβαια απίθανο οι Αιγύπτιοι οι οποίοι είχαν χαρτογραφήσει τον ουρανό, και είχαν αναπτύξει ένα πολιτισμό ικανό να κατασκευάσει τις Αιγυπτιακές πυραμίδες, να μην μπορούσαν να πραγματοποιήσουν υπερατλαντικά ταξίδια.
 
Παρόλα αυτά, κάποιοι κάνουν λόγο για ακόμα μία πλαστογραφημένη περίπτωση (hoax). Σύμφωνα με την εκτίμηση του ερευνητή David Coltheart, ο οποίος επισκέφθηκε την περιοχή και μελέτησε τα ιερογλυφικά, αυτά εντοπίστηκαν από τον Alan Dash το 1975. Σύμφωνα με τον τελευταίο από το 1975 έως το 1980, τα ιερογλυφικά έγιναν περισσότερα, προφανώς από αυτόν που τα χάραζε. Και όχι μόνο αυτό. Σύμφωνα με όσα του είπε ο φύλακας του πάρκου Neil Martin, το 1984 έπιασε έπ’ αυτοφώρω έναν ηλικιωμένο νοητικά καθυστερημένο Γιουγκοσλάβο να χαράσσει τα ιερογλυφικά...! Έκτοτε την περιοχή κάλυψε η βλάστηση έως ότου ο Paul White ανακάλυψε τα ιερογλυφικά εκ νέου. 

Σύμφωνα με τον David Coltheart οι αποικίες λειχήνων που έχουν εντοπιστεί στα ιερογλυφικά, δεν δηλώνουν κατ΄ ανάγκη παλαιότητα καθώς η υγρασία που επικρατεί στην περιοχή ευνοεί την ανάπτυξη τους πολύ γρήγορα, όπως επίσης και το άγγιγμα των ανθρώπων, λόγω του ότι μεταφέρει θρεπτικά συστατικά που βοηθούν στην ανάπτυξη των λειχήνων... (!).
 
Αναφέρει επίσης πως το 1983 έστειλε φωτογραφίες από τα ιερογλυφικά στον Καθηγητή Nageeb Kanawati, ο οποίος διευθύνει το τμήμα Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Macquarie University του Σύδνει.
 
Ο Καθηγητής ανέφερε πως τόσο τα ιερογλυφικά, όσο και τα ονόματα των Βασιλέων είναι μεν Αιγυπτιακά, αλλά πως το κείμενο έχει πολλά λάθη και είναι ασυνάρτητο. Σε σχέση πάντως με την αξιοπιστία της άποψης του David Coltheart, θα πρέπει να αναφέρουμε πως στην ιστοσελίδα του ο ίδιος αναφέρει, πως εξερευνεί ότι έχει σχέση με την ιστορία της Εβραϊκής Βίβλου...! (2)
 
Εκτός όμως της ανακάλυψης των συγκεκριμένων ιερογλυφικών στην Αυστραλία, υπάρχουν πολλές ακόμα αναφορές αρχαίων πολιτισμών (Ελλήνων, Σουμέριων, Μάγια κ.λπ), που υποδεικνύουν ότι οι αρχαίοι ήταν δεινοί θαλασσοπόροι, και συνεπώς γνώριζαν όχι μόνο την Αυστραλία αλλά και την Αμερική πολύ πριν τον Κολόμβο. Σε αυτό όμως θα αναφερθούμε αργότερα.
 
Κατά την διάρκεια της έρευνα μου, ανακαλύψα μία καινούργια αναφορά για αποκρυπτογράφηση Αιγυπτιακής επιγραφής στην οποία αναφέρεται το ταξίδι ενός Αιγυπτιακού στολίσκου, περίπου το 232 π.χ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου III.
 
Τα έξι πλοία ταξίδεψαν υπό την διεύθυνση του Καπετάνιου Rata και του πλοηγού Maui, φίλου του αρχαίου Έλληνα αστρονόμου Ερατοσθένη (275-195 π.Χ.).
 
Πιο συγκεκριμένα στο τεύχος του περιοδικού «21ος Αιώνας», υπάρχει άρθρο του Rick Sanders με τίτλο «Οι αρχαίοι Θαλασσοπόροι Μπορούσαν να Μετρήσουν το Γεωγραφικό Μήκος». Εκεί ο Rick Sanders μαζί με το φίλο του αστρονόμο Bert Cooper , ο Sanders αφηγείται την ιστορία του αιγυπτίου ναυτικού Rata και του πλοηγού Maui, οι οποίοι ταξίδεψαν από την Αίγυπτο ως τη δυτική Νέα Γουϊνέα, το 232 π.χ. Ο Maui, χρησιμοποιώντας μια υπολογιστική συσκευή που ονομαζόταν τανάβα, η οποία μπορούσε να καθορίσει μετρήσεις των σχετικών θέσεων της Σελήνης σε σχέση με τα άστρα, υπολόγισε το γεωγραφικό τους μήκος. Οι Sanders και Cooper πιστεύουν ότι ήταν θεωρητικά δυνατό να έχουν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τη δυνατότητα υπολογισμού του γεωγραφικού μήκους με απόκλιση 10΄ της μοίρας. (3).
 
Το ταξίδι των Αιγυπτίων ναυτικών το 232 π.χ.

Γνωρίζουμε εξάλλου πως ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος (275-195 π.Χ.), ο οποίος διεύθυνε τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, υπολόγισε στην Αλεξάνδρεια το μέγεθος της γήινης σφαίρας (4) . Στο έργο του μάλιστα «Γεωγραφικά» περιλαμβάνεται ένας χάρτης τον οποίο προφανώς γνώριζε ο Αιγύπτιος πλοηγός Maui. Ο χάρτης απεικονίζει όλο τον τότε γνωστό κόσμο πάνω σε ένα κάναβο επτά μεσημβρινών και επτά παραλλήλων, και δίνει πολλές γεωγραφικές πληροφορίες που είχαν συγκεντρωθεί από την Εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο χάρτης αυτός δεν έχει σωθεί, ωστόσο από τις περιγραφές υπολογίζεται πως ήταν περίπου έτσι : 

Ο χάρτης του Ερατοσθένη

Στον χάρτη εμφανίζεται για πρώτη φορά η Σρι λάγκα, ως Taprobana αρκετά ωστόσο μετατοπισμένη. Παραμορφωμένες επίσης φαίνονται οι ακτές της Αφρικής και της Ινδίας. Ο Ερατοσθένης υποστήριζε ότι η γη καλύπτεται κυρίως από νερό σε αντίθεση με άλλους όπως λ.χ ο Κράτης, που υποστήριζε ότι καλύπτεται κυρίως από στεριά.
 
Ο στωικός φιλόσοφος Κράτης (2ος αιώνας π.χ) από τον Μάλλο της Κιλικίας, υπήρξε διευ­θυντής της Βιβλιοθήκης της Περγάμου, και υπήρξε ο πρώτος ο οποίος σχεδίασε χάρτη της Γης σε σχήμα σφαίρας γνωστή ως «Κράτειος σφαίρα». Την «Κράτειο σφαίρα», την σχεδίασε ο Κράτης προσπαθώντας να αποδείξει ότι στα Ομηρικά ποιήματα υπήρχε ήδη (βασιζόμενος στην αλληγορική ερμηνεία (5) η περί Κόσμου θεωρία της Στοάς (σφαιρικό σχήμα της γης).
 
Ερμήνευσε κατ’ αυτόν τον τρόπο, την περιγραφή της ασπίδας του Αχιλλέα ως παράσταση του Κόσμου, και παρέστησε σχηματικά τις περιπλανήσεις του Οδυσσέως και του Μενελάου στον έξω ωκεανό. Στην Κράτειο σφαίρα απεικονίζονται συμμετρικά τέσσερις ήπειροι, δύο στο βόρειο και δύο στο νότιο ημισφαίριο, που διαχωρίζονται από στενές λουρίδες νερού (αργότερα Ωκεανός) εμφανίζεται η Αυστραλία με το όνομα «Αντιόχεια» («Antoecie»). (!).

Η «Κράτειος σφαίρα» του Κράτη 2ος αιώνας π.χ

O πα­λα­ιό­τε­ρος χάρτης που έχει βρεθεί,­ κα­τα­σκευάστηκε στο 2500 π.Χ. κα­ι βρέθη­κε στα­ ερεί­­πια­ τη­ς Ga Sur (250 km βό­ρεια­ τη­ς Βα­βυλώ­να­ς) (Raisz 1948). Σήμερα­, βρί­­σκετα­ι στο Ση­μιτικό­ μουσεί­ο του Πα­νεπιστήμιου του Harvard. O χάρτη­ς εί­να­ι προσα­να­τολισμένος με τη­ν α­να­τολή προς τα­ πάνω. Απεικονί­ζει κοιλάδα­ που δια­σχί­ζετα­ι α­πό­ ποτα­μό­ (πιθα­νό­ν τον Ευφράτη­), κα­ι τα­ γύρω βουνά με ιδια­ί­τερο συμβολισμό­. Το δέλτα­ του ποτα­μού κα­τα­λήγει σε λί­μνη­ ή θάλα­σσα­. Το πιο ενδια­φέρον στοιχεί­ο τη­ς α­πεικό­νιση­ς εί­να­ι ο συμβολισμό­ς με κύκλους των ση­μεί­ων του ορί­ζοντα­. Χα­ρα­κτη­ριστική εί­να­ι επί­ση­ς η­ κα­θα­ρό­τη­τα­ των χα­ρα­κτήρων σφη­νοειδούς γρα­φής. Η­ πιο ση­μα­ντική ωστό­σο συνεισφορά των Βα­βυλωνί­ων στη­ χα­ρτογρα­φί­α­ εί­να­ι η­ δια­ί­ρεση­ του κύκλου σε μοί­ρες.
 
Ο πρώτος όμως γνωστός σε εμάς χάρτης που περιλαμβάνει το σύνολο του τότε γνωστού αρχαίου κόσμου, κατασκευάστηκε από τον Αναξίμανδρο τον Μιλήσιο (610-545 π.Χ.). Ο χάρτης αυτός βελτιώθηκε στη συνέχεια από τον Εκαταίο το Μιλήσιο (549-472 π.Χ.), ο οποίος θεωρούσε τη γη ένα επίπεδο δίσκο που περιβάλλεται από τον ωκεανό. Ο Θαλής ο Μιλήσιος (640-546 π.Χ.) δεχόταν τη σφαιρικότητα του σύμπαντος, και θεώρησε τη Μικρή Άρκτο και τον Πολικό αστέρα ως κύριο και σταθερό προσανατολισμό για τους ταξιδιώτες. Την σφαιρικότητα της γης αλλά και την περιστροφή της γύρω από τον άξονα της, δίδασκε επίσης ο Πυθαγόρας ο Σάμιος (580-500 π.χ.). (5)
 
Στα τέλη του 4ου και αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. δραστηριοποιούνται πολλοί ανώνυμοι χαρτογράφοι, που στήριζαν τις χαρτογραφήσεις τους στα στοιχεία του Πυθέα του Μασσαλιώτη. Ο Πυθέας έπλευσε το 330 π.Χ. στις Βρετανικές θάλασσες, φθάνοντας μέχρι τον ωκεανό του «χάους και του σκότους» στην νήσο Θούλη όπως την αποκαλεί, η οποία πιθανολογείται πως είναι η Νορβηγία, ή η Ισλανδία, ή ίσως ακόμα και ο Βόρειος Πόλος. Ο τρόπος που ξεκίνησε το ταξίδι του ο Πυθέας δεν είναι γνωστός. Μπορεί να πέρασε από το Πορθμό του Γιβραλτάρ, είναι επίσης πιθανό να ταξίδευσε αρχικά δια ξηράς μέσω της Γαλατίας (Γαλλίας). Στη συνέχεια βρέθηκε στη Βρετανία για την περίμετρο της οποίας υπολόγισε τιμή που διαφέρει κατά 2,5% από την πραγματική. Το ταξίδι του Πυθέα αποτέλεσε τον πρώτο καταγεγραμμένο περίπλου των Βρετανικών Νήσων. Μετά από θαλάσσιο ταξίδι έξι ημερών προς το βορρά έφτασε σε έναν τόπο που ονομάζει Θούλη. Ο Στράβων (63 π.Χ. - 23 μ.Χ.) στα «Γεωγραφικά» (βιβλίο Β τέταρτο κεφάλαιο) μας δίνει τις εξής πληροφορίες:
 
« Ο Πολύβιος εξ άλλου γράφοντας γεωγραφία για τις χώρες της Ευρώπης λεει να αφήσουμε τους αρχαίους και να εξετάσουμε εκείνους που τους ελέγχουν, όπως τον Δικαίαρχο και τον Ερατοσθένη που ασχολήθηκαν με την Γεωγραφία, και τον Πυθέα από τον οποίο πολλοί παρασύρθηκαν και ο οποίος υποστηρίζει ότι γύρισε όλη τη Βρετανική και αποδίδει περίμετρο στο νησί πάνω από σαράντα χιλιάδες στάδια. Ιστόρησε δε και τα σχετικά με τη Θούλη στους οποίους ούτε γη υπήρχε, ακόμη δε ούτε θάλασσα, ούτε αέρας, αλλά ένα κράμα από όλα αυτά, που έμοιαζε με θαλάσσιο πνεύμονα στον οποίο όλα ταλαντεύονται και ο θαλάσσιος πνεύμονας τα έδερνε όλα αυτά, ώστε σε αυτόν κάποιος δεν μπορούσε ούτε να πορευτεί ούτε να πλεύσει…Επισκέφτηκε τα παράλια όλης την Ευρώπης που βρέχονται από Ωκεανό από τα Γάδειρα μέχρι τον Τάναιν (ποταμός Δον της Ρωσίας)…Ο μεν λοιπόν Πυθέας ο Μασσαλιώτης σχετικά με την Θούλη, λεει ότι είναι βορειότερη από τα Βρετανικά νησιά και αποτελεί το έσχατο μέρος του κόσμου, όπου και ο θερινός τροπικός κύκλος είναι ίδιος με τον αρκτικό κύκλο. Από δε τους άλλους τίποτε δε διηγούμαι (εννοεί συγγραφείς), ούτε ότι υπάρχει κάποιο νησί Θούλη, ούτε εάν τα μέρη αυτά τώρα είναι κατοικήσιμα, εκεί όπου ο θερινός τροπικός γίνεται αρκτικός».
 
Στην αρχαία Ελληνική γραμματεία όμως υπάρχουν αρκετές αναφορές που μας κάνουν να υποθέτουμε πως οι Έλληνες ίσως είχαν ταξιδέψει ακόμα και στην Αμερική. Υπάρχουν τόσο αναφορές από τον Όμηρο στον οποίο γίνεται για έξοδο πλοίων πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες (τα Στενά του Γιβραλτάρ) στον Ατλαντικό Ωκεανό, τον Πλάτωνα και τις αναφορές του για την Ατλαντίδα στον Τίμαιο, όσο και στην αναφορά του Πλουτάρχου περί της Ωγυγίας, (Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης, 941 A – C) : 
«Η Ωγυγία, κάποιο νησί που βρίσκεται μακριά στη θάλασσα που απέχει δρόμο πέντε ημερών από τη Βρετανία, πλέοντος προς τα δυτικά. Τρία άλλα νησιά που απέχουν σε ίση απόσταση από εκείνη και μεταξύ τους προεκτείνονται πολύ προς τα εκεί που δύει ο ήλιος το καλοκαίρι. Σε ένα από αυτά οι βάρβαροι λένε στο μύθο τους ότι φυλακίστηκε ο Κρόνος από τον Δία κι εκείνος έχοντας φρουρό τον γιο του είχε εγκατασταθεί σ’ εκείνα τα νησιά και τη θάλασσα, την οποία ονομάζουν Κρόνιο πέλαγος. Όσο για τη μεγάλη ήπειρο, από την οποία η μεγάλη θάλασσα περιέχεται σε κύκλο, από τα άλλα νησιά απέχει λιγότερο, από την Ωγυγία, όμως, γύρω στα πέντε χιλιάδες στάδια ταξιδεύοντας με πλοία με κουπιά. Γιατί λένε οι βάρβαροι ότι το πέλαγος διαπερνάται αργά και είναι λασπώδες εξαιτίας των πολλών ρευμάτων. Τα ρεύματα εξέρχονται από τη μεγάλη γη και γίνονται προσχώσεις από αυτά και η θάλασσα είναι βαθιά και γεώδης η θεωρήθηκε ότι έχει παγώσει. Από την ηπειρωτική γη τα κοντινά μέρη κατοικούν Έλληνες, γύρω από τον κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα (λίμνη) του οποίου το στόμα βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμα της Κασπίας θάλασσας. Εκείνοι καλούν και θεωρούν τους ίδιους ηπειρώτες, ενώ νησιώτες όσους αυτή τη γη κατοικούν, επειδή περιβρέχεται κυκλικά από τη θάλασσα. Πιστεύουν ακόμα ότι αναμείχθηκαν με τους λαούς του Κρόνου όσοι έφτασαν ύστερα με τον Ηρακλή (Ο Ηρακλής ταξίδεψε εκεί για τον άθλο των Εσπερίδων) και απέμειναν και ότι το ελληνικό στοιχείο που έσβηνε ήδη εκεί και είχε κυριευθεί από τη βαρβαρική γλώσσα και τους νόμους και τον τρόπο ζωής, σα να αναζωπυρώθηκε, έγινε πάλι ισχυρό και σπουδαίο. Γι’ αυτό τις πρώτες τιμές έχει ο Ηρακλής, ενώ τις δεύτερες ο Κρόνος».
Πολλοί ερευνητές κάνουν επίσης λόγο για αρχαιοελληνικά ευρήματα αμφορείς, νομίσματα, κοσμήματα, που έχουν βρεθεί τόσο στην Αμερική, όσο και σε νησιά του Ατλαντικού. Γλωσσικές ομοιότητες έχουν επίσης εντοπιστεί, από ερευνητές ανάμεσα στην αρχαία Ελληνική και σε διαφόρους πολιτισμούς της Λατινικής Αμερικής και της Πολυνησίας. 
Ο αρχαιολόγος, φωτογράφος και συγγραφέας Augustus Le Plongeon (1826-1908), για παράδειγμα έγραφε: « το ένα τρίτο της γλώσσας της Μάγια είναι καθαρά ελληνικά, ποιος έφερε την γλώσσα του Ομήρου στην Αμερική; Ή ποιος έφερε στην Ελλάδα την γλώσσα των Μάγια; »
 
Το 1987 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης Nors.S.Josephson στην έρευνα του: «Greek Linguist Elements in the Polynesian Languages-Hellenicum Pacificum» (Ελληνικά Γλωσσικά Στοιχεία στις Πολυνησιακές Γλώσσες-Ελληνικός Ειρηνικός), υποστηρίζει πως οι Αρχαίοι Έλληνες άριστοι θαλασσοπόροι έφτασαν μέχρι τις Άνδεις και πέρασαν στα απέναντι νησιωτικά συμπλέγματα (Νησιά του Πάσχα,Χαβάη,Ταϊτή ). Απόδειξη αυτής της διείσδυσης είναι οι εκατοντάδες Ελληνικές λέξεις που υπάρχουν σε αυτές τις διαλέκτους.

Και όχι μόνο αυτό. Τα δεκατρία γράμματα του αλφαβήτου των Μάγια έχουν σχέση με τα ιερογλυφικά σημάδια των αιγυπτίων που αποδίδουν τα ίδια τα γράμματα.
 
Είναι επίσης τυχαίο πως στους αρχαίους πολιτισμούς της Αμερικής υπάρχουν παραδόσεις για άφιξη λευκών «Θεών» που ήρθαν από την δύση. ;

Θα ήταν λογικό εξάλλου, Αιγυπτιακά, Ελληνικά, ή Φοινικικά πλοία στην αρχαιότητα να έπλευσαν έξω από τις Ηράκλειες Στήλες. Κάποια ίσως δε γύρισαν ποτέ πίσω, συνεπώς αν δεν ναυάγησαν θα έφτασαν σε κάποια ακτή της Αμερικής και οι επιβάτες τους θα έμειναν για πάντα εκεί.
 
Η αρχαιολογική έρευνα έχει επιβεβαιώσει πως στην περιοχή του Ecuado στον κόλπο της Guayaquil, έχουν βρεθεί αγγεία πανομοιότυπα με ανάλογα δείγματα της Ιαπωνικής κεραμικής του 3000 π.Χ., ενώ από άλλες αρχαιολογικές έρευνες εξακριβώθηκε ότι οι Ινδιάνοι της βορειοδυτικής ακτής είχαν πυκνές και μάλλον συνεχείς επαφές με τους κατοίκους των ακτών της Ανατολικής Σιβηρίας, αλλά οι συνέπειες των επαφών αυτών είχαν μόνο τοπική σημασία.
 
Ο Nορβηγός εθνολόγος και αρχαιολόγος Thor Heyerdahl θέλοντας να αποδείξει πως ήταν εφικτός ο διάπλους τόσο του Ειρηνικού, όσο και του Ατλαντικού ωκεανού από τους αρχαίους ναυτικούς, πραγματοποίησε ταξίδι πάνω στην σχεδία «Κοn Τiki», από τις ακτές του Περού ως την Ανατολική Πολυνησία, στα τέλη της δεκαετίας του 40. (1947) Ένα ταξίδι που διήρκησε 101 ημέρες, καλύπτοντας μία απόσταση μεγαλύτερη των 4.300 ναυτικών μιλίων.
 
H σχεδία «Κοn Τiki»

Παρά το γεγονός ότι το «Κοn Τiki» έφτασε τελικά στον προορισμό του, οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι δε δέχθηκαν πως έτσι αποδεικνύεται η δυνατότητα πραγματοποίησης τέτοιων μεγάλων ταξιδιών στους αρχαίους χρόνους, καθώς το «Κοn Τiki» χρειάστηκε να ρυμουλκηθεί για τα πρώτα 50 μίλια από την ακτή λόγω επικινδυνότητας των νερών, κάτι που προφανώς έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι αρχαίοι. Βέβαια ο Thor Heyerdahl και προηγούμενη εμπειρία δεν είχε, και το ταξίδι δεν πραγματοποιήθηκε άλλη φορά, ώστε να είναι δυνατόν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα.
 
Ο Thor Heyerdahl όμως δεν κάμφθηκε. Το 1970 με το πλοίο «Ra» αυτή την φορά, φτιαγμένο από δέσμες καλαμιών παπύρου όπως δηλ κατασκεύαζαν τις βάρκες τους οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, κατάφερε να διαπλεύσει τον Ατλαντικό ωκεανό, πλέοντος από την Αίγυπτο έως τις Αντίλλες, ώστε να αποδείξει πως οι πολιτισμοί των Άνδεων κατάγονται από την αρχαία Αίγυπτο. Και πάλι βέβαια η επιστημονική κοινότητα δεν πείστηκε.
 
Ο Thor Heyerdahl με το πλοίο «Ra»

Παρόλα αυτά ο Thor Heyerdahl, ο Αμερικανός Καθηγητής Dixon και άλλοι επιστήμονες πίστευαν, πως αυτό ήταν εφικτό, και μάλιστα πως ο στόλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχε τουλάχιστον φτάσει στην Αυστραλία. Ο στόλος του Μ. Αλεξάνδρου αρχικά περιλάμβανε 150 - 160 πολεμικά πλοία, και δεκάδες μεταγωγικά. Τα πληρώματα τους ήταν από διάφορα μέρη της Ελλάδος.
 
Ναύαρχος του στόλου ήταν ο Νέαρχος, γιο του Ανδρότιμου με καταγωγή από την Κρήτη, που ζούσε στην Αμφίπολη κοντά στο Στρυμόνα. Ξεκινώντας ο Νέαρχος από τον Υδάσπη ποταμό, έπλευσε στις ακτές του Περσικού κόλπου και έφτασε στις εκβολές του Ευφράτη ποταμού στην Ινδία.
 
Αποκομμένος ο στόλος περνώντας από άγνωστα μέρη έφτασε μετά από πολλές δυσκολίες στο Ευφράτη, χάρη στην ικανότητα του Νέαρχου. Η κάθοδος του Ινδού ποταμού από το στόλο του Μ. Αλεξάνδρου με ναύαρχο τον Νέαρχο και το μεγάλο ταξίδι από τις εκβολές του Ινδού ποταμού μέχρι τον Περσικό Κόλπο, αποτελεί μια απ' τις μεγαλύτερες εποποιίες του αρχαιοελληνικού ναυτικού. Λέγεται μάλιστα πως ο μέγας Αλέξανδρος χρησιμοποίησε μια πρωτόγονη μορφή υποβρυχίου για να παρατηρήσει από κοντά τα παράξενα ψάρια στον βυθό του Ινδικού ωκεανού (332 π.Χ.). 

Ο Αριστοτέλης επίσης (Προβλήματα) αναφέρει πως ο Μ. Αλέξανδρος θέλοντας να ελέγξει τα ναυτικά αμυντικά έργα της Τύρου πριν την πολιορκήσει, μπήκε μέσα σε ένα βαρέλι που είχε γυάλινο παράθυρο και στη συνέχεια διέταξε να το βυθίσουν στη θάλασσα. Το γεγονός αυτό αναφέρεται επίσης σε ρωμαϊκό έγγραφο του 12ου αι. της Αλεξάνδρειας. Ενώ ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Σκυλίας και η κόρη του Κυάνα (γύρω στο 500 π.Χ.) ήταν Έλληνες δύτες που επινόησαν τα εργαλεία των δυτών, για να ανασύρουν από τη θάλασσα ένα βυθισμένο σκάφος με θησαυρούς του Ξέρξη.

Στην συνέχεια θα ακολουθήσει από τον στόλο του Μ. Αλεξάνδρου, η εξερεύνηση των ακτών της Αραβίας και της Κασπίας Θάλλασας. Μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου προετοιμάστηκε στόλος με πλοία κάποια εκ των οποίων μετέφεραν άνω των 1.000 ατόμων για τον μεγαλύτερο περίπλου που ποτέ δεν μάθαμε τι απέγινε. Οι χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες δεν γνωρίζουμε τι έγιναν και που πήγαν, ενώ ο Νέαρχος πέθανε δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου άγνωστο που και πως...!Ερευνητές λοιπόν όπως οι προαναφερθέντες πιστεύουν πως εκούσια ή ακούσια ο Νέαρχος πήγε στην Αμερική και εκπολίτισε τους Μάγια και τους Ατζέκους.
 
Ίσως λοιπόν Έλληνες ναυτικοί πήγαν στην Αμερική και σχεδίασαν χάρτες τους οποίους ο Πτολεμαίος τους κατέγραψε μετά την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου σε χάρτες, που αργότερα βρήκε ο Κολόμβος. Ο χάρτης του Πτολεμαίου πα­ρέμενε άγνωστος (6) στον Μεσα­ίωνα­, κα­ι ξανακαλύφθηκε τον 15ο α­ιώ­να, κα­θώ­ς μετά τη­ν πτώ­ση­ του Βυζα­ντί­ου Έλλη­νες λό­γιοι που κα­τέφυγα­ν στη­ν Ι­τα­λί­α­ εί­χα­ν δια­σώ­σει κάποια­ αρχαία­ χειρό­γρα­φα­ του σημαντικού α­υτού έργου.
 
Το γεγονό­ς α­υτό­ συνδυάστη­κε με το επί­ση­ς σπουδα­ί­ο γεγονό­ς τη­ς εφεύρεση­ς τη­ς τυπογρα­φί­α­ς το 1456 α­πό­ τον Γουτεμβέργιο (Gutenberg) , χάρη­ στη­ν οποί­α­ έγινε δυνα­τή η­ ­πα­ραγωγή των χα­ρτώ­ν σε μεγάλο α­ριθμό­ α­ντιτύπων κα­ι η­ ευρεί­α­ κυκλοφορί­α­ τους σε ό­λο τον κό­σμο. Πιο συγκεκριμένα­, η­ «Γεωγρα­φί­α­» του Πτολεμα­ί­ου μετα­φράστη­κε στα­ λα­τινι­κά το 1405, κα­ι α­ποτέλεσε πολύτιμο βοή­θη­μα­ για­ τους χα­ρτογράφους τη­ς Δύση­ς. Τα­ γεγονό­τα­ α­υτά, σε συνδυασμό με την πρόοδο στην Ναυπηγική, και τη­ν πα­ράλλη­λη­ τελειοποί­η­ση­ οργάνων κα­ι μεθό­δων μέτρη­σης, συνετέλεσα­ν στη­ δη­μιουργί­α­ μια­ς χρυσής εποχής τη­ς χα­ρτογρα­φί­α­ς αλλά και της εξερεύνησης με σπουδαιότερη όλων την ανακάλυψη (;) της Αμερικής από τον Κολόμβο.
 
Είναι γενικά αποδεκτό πως οι γεωγραφικοί χάρτες της εποχής του Κολόμβου έχουν προέλευση τους χάρτες του Πτολεμαίου. Στην Columbina Library της Σεβίλλης υπάρχει ένα αντίγραφο της Γεωγραφίας του Πτολεμαίου που είχε εκδοθεί στην Ρώμη το 1478 στο οποίο υπάρχει και η υπογραφή του Χριστόφορου Κολόμβου, μαζί με τρία συμβολικά για αυτόν γράμματα.
 
Στις ημέρες μας έχουν διασωθεί τρεις γεωγραφικοί χάρτες εκείνων των ταξιδιών, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τον αδελφό του Χριστόφορου, τον Bartilomeo Colombo και τον Έλληνα Αλέξανδρο Ζώρζο (καταγωγή από την Θήρα) όπου την αναφέρουν ως «Δυτικές Ινδίες».
 
Οι χάρτες σχεδιάστηκαν μετά την επιστολή με χρονολογία της 7ης Ιουλίου 1503, του Χριστόφορου Κολόμβου προς τον Βασιλέα της Ισπανίας Fernando. Αντίγραφα δόθηκαν και στον αδελφό του Χριστόφορου τον Βαρθολομαίο, ώστε να έρθει σε επαφή στην Ρώμη το 1506, με τον Πάπα και να ζητήσει την υποστήριξή του. Οι πιο σύγχρονες μελέτες για τον Κολόμβο και τους χάρτες του των τριών αυτών σχεδίων, ανυπολόγιστης ιστορικής αξίας, έχουν εκπονηθεί από τους καθηγητές ιστορίας Franz R. von Wieser, Edward Gaylord Bourne, A.E. Nordenskiold, Martin Waldseemuller, οι οποίοι αναφέρουν ότι τα σχέδια προέρχονται από το 4ο ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική, το 1498 -1500.
 
Βασισμένος σε Αρχαίους Ελληνικούς χάρτες που περιείχαν πληροφορίες από την Εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, φαίνεται πως σχεδιάστηκε και ο περίφημος χάρτης του Τούρκου Ναυάρχου Piri Reis. Τον ανακάλυψε τυχαία τον Νοέμβριο του 1929 ο Halil Edhem, διευθυντής του Εθνικού Μουσείου της Τουρκίας αρχειοθετώντας κάποια έγγραφα.
 
Η έρευνα έδειξε πως ήταν ένα αυθεντικό έγγραφο που σχεδιάστηκε το 1513 πάνω σε δέρμα γαζέλας. Ο χάρτης εμφανίζει πέρα από τον τότε γνωστό κόσμο, τη Βόρεια Αμερική, τη Νότια Αμερική, τη Γροιλανδία και Ανταρκτική, ηπείρους που το 1513 δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί.!
 
Το σωζόμενο μέρος του χάρτη είναι περίπου 90 επί 65 εκ. Ο ίδιος ο Piri Reis προσδιορίζει τις πηγές του: οκτώ χάρτες του Πτολεμαίου, τέσσερις σύγχρονοι (του Reis) πορτογαλικοί χάρτες, ένας αραβικός χάρτης της νότιας Ασίας, και ένας χάρτης του Κολόμπου για τα μέρη του νέου κόσμου. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Piri reis : «Συμπυκνώνοντας όλους αυτούς τους χάρτες σε έναν, ολοκλήρωσα τον παρόντα χάρτη. Ο χάρτης μου είναι τόσο σωστός και αξιόπιστος για τις επτά θάλασσες, όσο οι χάρτες που απεικονίζουν τις θάλασσες των χωρών μας».
 
Από τον χάρτη λείπει εξαιτίας μερικής καταστροφής του ή λόγω ελλείψεως χώρου, το δυτικό μισό της νότιας Αμερικής, η βόρεια Αμερική και το υπόλοιπο ανατολικό μισό του κόσμου. Ο ίδιος ο Piri Reis αναφέρει ότι στο χάρτη περιέλαβε τις Ινδικές και Κινεζικές θάλασσες με γεωμετρική απεικόνιση, οπότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του αρχικού έργου έχει χαθεί.
Το εκπληκτικότερο όλων όμως είναι, πως όχι μόνο απεικονίζει την Ανταρκτική που προηγείται χρονικώς της ανακάλυψης της ηπείρου το 1820, αλλά όπως σύγχρονες έρευνες αποκάλυψαν, ότι το έδαφος που απεικονίζει ο χάρτης στο νότο του Ατλαντικού Ωκεανού, είναι μια απεικόνιση της Ανταρκτικής κάτω από τον πάγο (!) 

Ο χάρτης του Piri Reis

Για την ακρίβεια του χάρτη έχουν προταθεί αρκετές θεωρίες, αρκετές από τις οποίες περνούν στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, καθώς προϋποθέτουν εναέρια παρατήρηση. Η ακρίβεια ωστόσο του χάρτη προϋποθέτει γνώσεις σφαιρικής τριγωνομετρίας και γνώση της μεθόδου της αζιμουθιακής προβολής των ίσων αποστάσεων. Η παραδοχή του Τούρκου ναυάρχου ότι χρησιμοποίησε παλαιότερους χάρτες, οδηγεί στην υπόθεση ότι υπήρχε η δυνατότητα τέτοιου είδους μετρήσεων σε παλαιότερες περιόδους της ιστορίας. Ο χάρτης όμως του Piri Reis δεν είναι ο μοναδικός που απεικονίζει το έδαφος της Ανταρκτικής κάτω από τον πάγο. Ο Oronteus Finaeus (1494-1555), σχεδίασε επίσης το 1531 χάρτη ο οποίος απεικόνιζε επίσης την Ανταρκτική κάτω από τον πάγο, αλλά και τους ποταμούς που την διέσχιζαν, και την ακτογραμμή της. Ο χάρτης βρέθηκε το 1960 στην Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στην Washington, από τον Charles Hapgood.
.
 
Ο χάρτης του Oronteus Finaeus

Η ιστορία συνεπώς με τα ανεξήγητα μυστήρια του παρελθόντος της, μας αποκαλύπτει ένα παζλ από τo οποίo λείπουν πάρα πολλά κομμάτια, καθώς είναι προφανές πως οι αρχαίοι πολιτισμοί, είχαν αναπτύξει ένα επίπεδο πολιτισμού ανώτερο από αυτόν που πιστεύουμε πως είχαν. Από μία άποψη λοιπόν - τηρουμένων πάντα των αναλογιών -, οι ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης σε σχέση με τις γνώσεις των αρχαίων πολιτισμών, μπορούν να συγκριθούν με τον πολύ έξυπνο μορφωμένο και κοσμοπολίτη κύριο τον οποίο συνάντησε κάποτε ο Ιπποκράτης στην Σάμο και τον περιγράφει ως πολύ καλό χαρακτήρα. Με πληροφόρησε αναφέρει ο πατέρας της ιατρικής, ότι ανακάλυψε πρόσφατα ένα φυτό άγνωστο ως τώρα στην Ευρώπη και την Ασία, στις θαυματουργές ιδιότητες του οποίου δεν μπορούσε να αντισταθεί καμία αρρώστια όσο χρόνια ή υποχθόνια και αν είναι. Θέλοντας να είμαι και εγώ ευγενής, επέτρεψα να πεισθώ και να τον ακολουθήσω στο θερμοκήπιο όπου είχε μεταφυτεύσει το θαυματουργό αυτό φυτό. Αυτό που βρήκα ήταν ένα από τα κοινότερα φυτά στην Ελλάδα το σκόρδο, το οποίο έχει τις λιγότερες αξιώσεις από όλα στις θεραπευτικές ιδιότητες...!
 
Παραπομπές: 
(1) Επίσημα το πρώτο ευρωπαϊκό πλοίο που κατέπλευσε στις ακτές τις Αυστραλίας και ήρθε σε επαφή με τους γηγενής Αβοριγίνες ήταν το Ολλανδικό Duyfken με πλοίαρχο τον Ολλανδό Willem Janszoon το 1606. Μέχρι το 1770, 53 πλοία από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, εμπορικά και πολεμικά, κατέπλευσαν στις ακτές της Αυστραλίας. Το 1770, ο πλοίαρχος James Cook κατέκτησε τη δυτική ακτή της Αυστραλίας, δίνοντάς της το όνομα Νέα Νότια Ουαλία. Υπάρχουν όμως θεωρίες πως Πορτογάλοι ναυτικοί είχαν ανακαλύψει τις ακτές της Αυστραλίας πολύ πριν τους Ολλανδούς και τους Βρετανούς, βασισμένοι σε χάρτες που ονομάζονται Dieppe (από το όνομα της Γαλλικής πόλης Dieppe) μεταξύ του 1540 και του 1560. Είναι μεγάλοι χειροποίητοι χάρτες που απεικονίζουν τον κόσμο όπως ήταν γνωστός στο έτος δημιουργίας τους. Ένας από τους υποστηρικτές της θεωρίας, ο αυστραλός Kenneth McIntyre, υποστήριξε πως ο Πορτογάλος ναυτικός που ουσιαστικά ανακάλυψε την Αυστραλία ήταν ο Cristóvão de Mendonça.

(2) «Digging up the Past is a news and resource centre for Biblical archaeology. We aim to provide accurate, reliable, up-to-date information about excavations and discoveries past and present which have a relevance to Biblical history. Our emphasis, however, is on archaeology and we have no truck with the pseudo-science and fake discoveries that sometimes appear on other sites.» http://www.diggingsonline.com/

(3) Οι μετρήσεις έγιναν στην Αλεξάνδρεια και τη Σιήνη (Ασσουάν), δύο τόποι που ο Ερατοσθένης θεωρούσε ότι βρίσκονταν στον ίδιο μεσηµβρινό. Στη Σιήνη υπήρχε ένα πηγάδι στον πυθµένα του οποίου καθρεφτίζονταν οι ακτίνες του ηλίου µόνο το µεσηµέρι του θερινού ηλιοστασίου, στις 21 Ιουνίου. Προέκυπτε, έτσι, ότι η Σιήνη βρισκόταν στον Τροπικό του Καρκίνου. Η απόσταση µμεταξύ Σιήνης και της Αλεξάνδρειας ήταν ήδη γνωστή στον Ερατοσθένη (5000 στάδια) γιατί ήταν ετρηµένη από τους Αιγυπτίους. Το 220 π.Χ., στο θερινό ηλιοστάσιο, µμέτρησε στην Αλεξάνδρεια την ηλιακή ζενίθεια απόσταση (µε τη βοήθεια γνώµονα), την οποία βρήκε να ισούται µε το 1/50 του κύκλου, δηλαδή µε 7.2 µ οίρες. Με τα δεδοµένα αυτά (γωνία τόξου, µήκος τόξου µεσηµβρινού) υπολόγισε το ήκος τόξου µιας µ οίρας µεσηµβρινού (Σχήµα 10). Η μέτρηση του Ερατοσθένη αντιστοιχεί σε ακτίνα της Γης μήκους 7420 χιλιοµέτρων αντί για τα 6370 χιλιόµετρα της σηµερινής τιµής (16% µεγαλύτερη της πραγµατικής). Η µέτρηση είναι πολύ ακριβής λαµβάνοντας υπόψη ότι η Σιήνη δε βρίσκεται ακριβώς στον Τροπικό του Καρκίνου αλλά κάπου βορειότερα, η Αλεξάνδρεια δε βρίσκεται στον ίδιο µεσηµβρινό µε τη Σιήνη αλλά 3ο πιο δυτικά, η µεταξύ τους απόσταση δεν είναι 5000 στάδια αλλά 4530 και η γωνία δεν µετρήθηκε µε ακρίβεια. Τα τέσσερα σφάλµατα αλληλοαναιρέθηκαν και έτσι το αποτέλεσµα έχει πολύ µικρή απόκλιση. Ανεξαρτήτως του αποτελέσµατος, ο συλλογισµός και η εφαρµογή του, για την εποχή εκείνη, είναι καταπληκτικοί.

(4) Ως αλληγορική ερμηνεία εννοείται εδώ ο συστηματικός αποσυμβολισμός των μύθων με σκοπό την αποκάλυψη και ανάδειξη μεγάλων, απόκρυφων αληθειών. Αυτή η μέθοδος ερμηνείας καθιερώθηκε από τους Έλληνες φιλοσόφους, κυρίως τους στωικούς, σε μια προσπάθεια να συμβαδίσουν οι αρχαίοι μύθοι, π.χ. του Ομήρου και του Ησίοδου, με τα τότε σύγχρονα πορίσματα της διανόησης.

(5) Υπάρχει η άποψη πως η σφαιρικότητα της γης από τους αρχαίους Έλληνες προέκυψε κυρίως από μία φιλοσοφική θεώρηση , και όχι τόσο από αστρονοµικές παρατηρήσεις. Και αυτό διότι η σφαίρα έχει το τελειότερο σχήµα, συνεπώς η γη που είναι το δηµιούργηµα των θεών, όφειλε να έχει το σχήμα της σφαίρας. Ο Αριστοτέλής (384-322 π.Χ.) παράθεσε αργότερα ι τέσσερα επιχειρήµατα που αποδείκνν την σφαιρικότητα της Γης (340 π.Χ.): Η καµπυλότητα της θαλάσσιας επιφάνειας, η αλλαγή του ύψους των αστέρων σε διάφορα γεωγραφικά πλάτη της γης, .η αλλαγή του ύψους του ήλιου σε διαφορά γεωγραφικά µήκη της γης και το στρογγυλό της σκιάς της γης κατά την έκλειψη της σελήνης.

(6) Χαρακτηριστικό γεγονός είναι πως έως τον 12ο μ.χ α­ιώ­να­, οι θα­λα­σσοπό­ροι έπλεα­ν κοντά στις α­κτές ώστε να κα­θορίζουν τη­ν πορεί­α­ τους με τη­ βοήθεια­ των α­κρωτη­ρί­ων χωρί­ς να­ χρειάζοντα­ι χάρτη­. Αυτό άλλαξε με τη­ν α­να­κάλυψη­ τη­ς μαγνη­τικής πυξί­δα­ς τον 12ο α­ιώ­να­, όταν και έγινε δυνα­τή η­ α­πευθεί­α­ς πλεύση­ α­πό­ το ένα­ λιμάνι στο άλλο κα­ι η­ κα­τα­σκευή θα­λάσ­σιων χα­ρτώ­ν. Ο πα­λα­ιό­τερος τέτοιος χάρτη­ς που δια­σώ­ζετα­ι εί­να­ι γνωστό­ς με τη­ν ονομασί­α­ Carta Pisana, βρέθη­κε στη­ν Pisa­ κα­ι σήμερα­ φυλάσσετα­ι στη­ν Εθνική Βιβλιοθήκη­ του Πα­ρισιού. Πιστεύετα­ι ό­τι κα­τα­σκευάστη­κε γύρω στα­ 1275 μ.Χ. Έχει σχεδια­στεί­ με το χέρι πάνω σε δέρμα­ προβάτου κα­ι α­πεικονί­ζει ολό­κλη­­ρη­ τη­ν Μεσό­γειο θάλα­σσα­. Τέτοιοι να­υτικοί­ χάρτες εί­να­ι γνωστοί­ με τη­ν ονομα­σί­α­ «πορτολάνοι» (Portolans) α­πό­ το πορτολάνο ή βιβλί­ο των πλοη­γώ­ν α­πό­ Ι­τα­λούς κα­ι Κα­τα­λα­νούς κυρί­ως σχεδια­στές.

Σύνδεσμοι:

  1. Περιοδικό Στρατιωτική επιθεώρηση: Η Ιστορία της χαρτογραφίας, Ιωάννης Κα­ρα­για­ννίδης, 
  2. Η Ανακάλυψη της Αμερικής και η Σχέση των Χαρτών των Ζώρζουρ, Κολόμβου και Πτολεμαίου, Γρηγόρης Ζώρζος.
  3. http://members.ozemail.com.au/~classblu/egypt/egypt.htm
  4. http://www.21stcenturysciencetech.com/articles/fall01/navigators/navigators.html
  5. http://grmath4.phpnet.us/xartes/xartografia.htm
  6. http://donsmaps.com/hoax.html
  7. http://www.mysteriousaustralia.com/strangeph 
  8. http://www.sarantakos.com/kolombo.html
Βασίλης Χλέτσος

ΠΗΓΗ"http://thesecretrealtruth.blogspot.com/
logiosermis.net 

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

Σαπφω η δεκατη Μουσα λυρικη ποιητρια

Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη,  σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.  Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα,  δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.  *****
Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη,
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.
Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα,
δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.
*****

Αρχαιες Ελληνιδες φιλοσοφοι και επιστημονες: Η αληθεια που δεν μας διδασκουν...!

agora-620x412
Οι περισσότεροι έχουμε διαστρεβλωμένη εικόνα για τη θέση της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα. Νομίζουμε, γιατί έτσι μας είπαν, ότι οι Ελληνίδες ζούσαν κλεισμένες μέσα στο σπίτι, δίχως καμία συμμετοχή στα κοινά, στην Παιδεία και στις Επιστήμες.
Αυτό το μεγάλο ψέμα εύκολα ανατρέπεται. Οι γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα είχαν όσα δικαιώματα και οι σημερινές, εκτός από πολιτικά (δικαίωμα ψήφου). Πολλές από αυτές διακρίθηκαν στις επιστήμες ως ισάξιοι φιλόσοφοι των ανδρών συναδέλφων τους. Ακολουθεί ένας ενδεικτικός κατάλογος με Ελληνίδες φιλοσόφους και επιστήμονες της αρχαιότητας.

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Δελφοι!!!!! Η Ιερη Γη.....! Συγκλονιστικο υλικο. Ο Απολλωνας ζει ακομα εδω


Το μαντείο του Απόλλωνος ουδέποτε εσίγησε. Τι κι αν στίφη βάρβαρα το ιερό πυρ κατέσβησαν; Τι κι αν της Κασταλίας τα νάματα στερέψανε; Του Φοίβου Απόλλωνα ποιος δύναται το στόμα να του κλείσει; 

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

H Μυστικη ακτινοβολια του Mαντειου των Δελφων

H Μυστική ακτινοβολία του Mαντείου των Δελφών
Ο ρόλος του Δελφικού Μαντείου στον αρχαίο κόσμο ήταν πολυδιάστατος. Από το τέλος του 9ου αι. π.Χ. τουλάχιστον, που εμφανίζονται οι πρώτες ενδείξεις της λατρείας του Απόλλωνος στους Δελφούς και της έναρξης της μαντικής διαδικασίας,μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ., που δόθηκε ο πολύ γνωστός, τελευταίος, συμβολικός ψευδοχρησμός στον αυτοκράτορα Ιουλιανό, για περισσότερο δηλαδή από 1.200 χρόνια, το δελφικό μαντείο εξέδιδε χρησμούς και σε ιδιώτες και σε πόλεις-κράτη, επηρεάζοντας, όσο κανένας άλλος θεσμός, ολόκληρη τη μικρή και τη μεγάλη αρχαία ελληνική ιστορία.
Η μεγάλη σημασία του μαντείου στον αρχαίο κόσμο μπορεί να γίνει κατανοητή από το γεγονός ότι από τους 615 δελφικούς χρησμούς που μας έχουν διασωθεί, οι 73, δηλαδή ποσοστό 12%, αναφέρονται στην ίδρυση αποικιών, οι 130, δηλαδή 21%, είναι πολιτικού περιεχομένου και οι 185, δηλαδή 31%, είναι δημόσιου θρησκευτικού περιεχομένου. Από το σύνολο των χρησμών, οι 388, δηλαδή το 64%, αφορούσαν θέματα άμεσα σχετιζόμενα με την πορεία της αρχαίας ελληνικής ιστορίας.
Φυσικά, η επιρροή επίκοιλλε από εποχή σε εποχή. Αρχικά, η ακτινοβολία ήταν περιορισμένη. Η μαντική λατρεία θα πρέπει να προϋπήρχε πριν ακόμη και από την «έλευση» του Απόλλωνος, και ίσως αυτό να υπήρξε η αφορμή για την οποία ο συγκεκριμένος θεός «εγκαταστάθηκε» στους Δελφούς. Η μαντική διαδικασία ελάμβανε χώρα μέσα σε κάποιο σπήλαιο (άντρον), είχε λαϊκό χαρακτήρα και δεν είχε τεθεί ακόμα υπό τον έλεγχο κάποιας κρατικής εξουσίας. Πάντως, έχουν βρεθεί πρώιμα αναθήματα στο ιερό, τα οποία, εκτός από την κυρίως Ελλάδα, προέρχονται και από πιο μακρινές περιοχές, όπως, π.χ., από την Κρήτη και την Κύπρο, και αποτελούν ενδείξεις για πρώιμη διασπορά της φήμης του μαντείου.
Μαντεία και αποικισμός
Η φήμη του μαντείου αναπτύχθηκε σημαντικά με τον ρόλο που έπαιξε κατά τον μεγάλο ελληνικό αποικισμό. Ήδη από τα μέσα του 8ου αι. η κατάκτηση των θαλάσσιων δρόμων, το εμπόριο, αλλά κυρίως τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν στις ελληνικές πόλεις μεταξύ αντιμαχόμενων αριστοκρατικών γενών, οδήγησαν στη δημιουργία αποικιών στα παράλια όλης της Μεσογείου. Για τον αποικισμό αυτόν και συγκεκριμένα για τις περιοχές που κατευθύνονταν οι άποικοι, για τους αρχηγούς της κάθε αποστολής, για τις πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματος κ.ά. πάντα ρωτούσαν το μαντείο, η συμβολή του οποίου υπήρξε καθοριστική.
Βέβαια η άποψη ότι το μαντείο είχε γνώση της κατάστασης ακόμα και μακρινών περιοχών σε όλη τη Μεσόγειο και μπορούσε έτσι να κατευθύνει το κύμα του αποικισμού δεν γίνεται πλέον δεκτή από την έρευνα. Σήμερα πιστεύεται ότι όλη την προεργασία για την αποστολή μιας αποικίας την είχαν κάνει οι ίδιες οι ενδιαφερόμενες πόλεις-κράτη και είχαν θέσει τα στοιχεία αυτά εκ των προτέρων στη διάθεση των ιερέων. Με τον τρόπο αυτόν ο χρησμός ετίθετο υπό τη σκέπη του Απόλλωνος και, φυσικά, η απόφαση που κάλυπτε το θεϊκό κύρος γινόταν ευκολότερα δεκτή από όλους, βουλόμενους και μη. Eτσι, οι Δελφοί όχι μόνο έδωσαν διέξοδο στις ασφυκτικές πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί στην κυρίως Ελλάδα, αλλά δημιούργησαν και σημαντικούς δεσμούς με τις νέες αποικίες, αποτελώντας πόλο μεγάλης επιρροής σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο.
Μαντείο και διεθνείς σχέσεις
Κατά τον 7ο και 6ο π.Χ. αι., οπότε λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη των ελληνικών πόλεων-κρατών, συνεχίζεται και εξελίσσεται ακόμη περισσότερο ο ρόλος των Δελφών και του μαντείου. Οι πληροφορίες του Ηροδότου για χρησμούς που δόθηκαν σε βασιλείς μη ελληνικών περιοχών, όπως ο Μίδας της Φρυγίας, ο Γύγης και ο Κροίσος της Λυδίας και ο Άμασις της Αιγύπτου, δείχνουν διεύρυνση της ακτινοβολίας του μαντείου σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Παρόλο δε που η αυθεντικότητα των συγκεκριμένων χρησμών έχει πολλαπλώς αμφισβητηθεί, η προσφορά πολύτιμων αναθημάτων των ηγεμόνων αυτών στους Δελφούς υποδηλώνει τουλάχιστον προσπάθεια προσεταιρισμού της θετικής γνώμης του μαντείου, αλλά και όλων των Ελλήνων στα πολιτικά τους σχέδια.
Η σύνδεση του ιερού με την αμφικτιονία των πόλεων της Θεσσαλίας και της Στερεάς Ελλάδος, που έγινε τον 7ο ή τον 6ο αι. π.Χ., έδωσε τη δυνατότητα στους Δελφούς να αναδειχθούν και σε πανελλήνιο πολιτικό κέντρο. Έτσι, πολύ συχνά οι αντιμαχόμενοι κατέφευγαν στην Πυθία για την επίλυση των διαφορών τους, δίνοντας τη δυνατότητα στο μαντείο να παρεμβαίνει ως διαιτητής σε πολλές διαμάχες μεταξύ των πόλεων-κρατών, φαινόμενο που απαντάται για πρώτη φορά στην ιστορία του πολιτισμού. Επίσης, συχνά ρωτούσαν αν έπρεπε να ξεκινήσουν κάποια εκστρατεία, αν ήταν καλύτερο να συνάψουν ειρήνη, με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να αποφύγουν τα δεινά ενός πολέμου ή μιας καταστροφικής θεομηνίας. Με τον τρόπο αυτόν το μαντείο κατόρθωσε να παίζει σπουδαίο ρόλο στην πολιτική σκηνή της αρχαίας Ελλάδος, κυρίως από τον 6ο έως τον 4ο αι. π.Χ.
Μαντείο και εσωτερική πολιτική
Κρίνοντας από τον μεγάλο αριθμό των χρησμών θρησκευτικού περιεχομένου, αντιλαμβανόμαστε πως ένας συνήθης τρόπος παρέμβασης του μαντείου σε εσωτερικά θέματα των πόλεων-κρατών ήταν και οι αποφάσεις που σχετίζονταν με την εγκαθίδρυση νέων λατρειών. Τις πολλές σχετικές ερωτήσεις προς την Πυθία τις προκαλούσαν συνήθως διάφορα καταστροφικά συμβάντα, όπως επιδημίες, ανομβρία, κακές χρονιές για σπαρτά και ζώα κ.λπ. Ο Απόλλων συμβούλευε τότε ποιους θεούς ή ήρωες να τιμήσουν, ποια παλιά ξεχασμένη λατρεία να επαναφέρουν, σε ποιον να απευθυνθούν για να τους καθάρει από το μίασμα που προκάλεσε το κακό.
Σημαντικότερος όμως υπήρξε ο ρόλος των μαντείων στη διαμόρφωση και εξέλιξη της νομοθεσίας και των πολιτευμάτων στις αρχαίες ελληνικές πόλεις-κράτη, με τη στήριξη που έδωσαν, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, σε καινοτομίες που σταδιακά οδήγησαν στην κατάκτηση της δημοκρατίας. Γνωρίζουμε ότι οι Δελφοί ρωτήθηκαν για την έγκριση της «ρήτρας του Λυκούργου», που έθεσε τις βάσεις του σπαρτιατικού πολιτεύματος, καθώς και για τους νόμους του Σόλωνος, που έφεραν τη συνδιαλλαγή μεταξύ των αντιμαχόμενων πολιτικών ομάδων στην Αθήνα του πρώιμου 6ου αι. π.Χ.
Ακόμη, το μαντείο συνέβαλε ξεκάθαρα στην εγκαθίδρυση της αθηναϊκής δημοκρατίας, προκαλώντας τη σπαρτιατική στρατιωτική συνδρομή προς την πλευρά του Κλεισθένους. Και αμέσως μετά, όταν ο Κλεισθένης προσπάθησε να ανακατανείμει το κοινωνικό σώμα με τη δημιουργία των δέκα νέων αθηναϊκών φυλών, μέτρο που ασφαλώς θα αντιμετώπιζε πολλές αντιδράσεις από την πλευρά των αριστοκρατών, χρησιμοποίησε και πάλι τη βοήθεια του μαντείου: Έστειλε στους Δελφούς κατάλογο με τα ονόματα 50 ή 100 μυθικών Αθηναίων ηρώων, για να διαλέξει η Πυθία δέκα, με τα οποία θα ονοματίζονταν οι νέες φυλές. Η θετική απάντηση του ιερατείου δήλωνε αυτομάτως και την αποδοχή της καινοτομίας από τον θεό, και με τον τρόπο αυτόν περιόριζε δραστικά τις οποιεσδήποτε πιθανές αντιδράσεις από τους θιγόμενους.
Στην ουσία, δηλαδή, οι πολιτικοί δεν ζητούσαν τίποτε άλλο παρά την επιδοκιμασία του Απόλλωνος στις αποφάσεις τους, οι οποίες με τον τρόπο αυτόν ετίθεντο υπό τη θεία σκέπη και είχαν έτσι μεγάλες πιθανότητες να εφαρμοστούν χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις. Το ότι το μαντείο είχε συνήθως θετική στάση απέναντι σε καινοτομικές προτάσεις οφειλόταν κυρίως σε στάθμιση των πολλών και ποικίλων παραγόντων που επηρέαζαν κάθε φορά την απόφασή του. Υπήρχε όμως και ένα άλλο κριτήριο, που, σταθερό πάντοτε, διείπε τις αποφάσεις του μαντείου των Δελφών:
Μαντείο και ηθική διδασκαλία
Μία από τις βασικές αρχές του μαντείου ήταν η σταθερή προσπάθεια να ημερέψει τα ήθη των ανθρώπων, και σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο. Και αυτό ήταν μία από τις σπουδαιότερες εκπολιτιστικές συμβολές του, που σταδιακά οδήγησε στην κατάκτηση από τους αρχαίους Έλληνες του ανθρωπισμού.
Σε προσωπικό επίπεδο, αυτό επετεύχθη με την επίμονη διδασκαλία του μαντείου ότι ο φόνος δεν ήταν ανάγκη να καθαρθεί και πάλι με το αίμα του φονιά αλλά και με άλλους, ηπιότερους και ανθρωπινότερους τρόπους, όπως η θυσία ενός ζώου, η υποβολή του δράστη σε κάποιες καθαρτήριες τελετές κ.λπ. Αν σκεφτούμε ότι οι κρητικές και μανιάτικες βεντέτες επιβίωναν μέχρι πολύ πρόσφατα, μπορούμε εύκολα να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος αυτής της ηθικής διδασκαλίας των Δελφών σε μια τόσο πρώιμη περίοδο.
Η αντίληψη αυτή για τον κατευνασμό των παθών, τον εξανθρωπισμό των ηθών και τον έλεγχο των βίαιων αντιδράσεων μετεξελίχθηκε σε δογματική αρχή όλης της διδασκαλίας του ιερού και αποτέλεσε θεμελιώδες στοιχείο στις αποφάσεις του. Γι’ αυτό όλοι οι χρησμοί διαπνέονται από ήμερο ανθρώπινο λόγο, που εκφράζει την ηθική απολλώνεια διδασκαλία. Αυτή δηλωνόταν συμπυκνωμένη στα ρητά που ήταν γραμμένα από τον 6ο ήδη αι. στους τοίχους του προνάου του ναού του Απόλλωνος και θεωρήθηκαν εκ των υστέρων ως αποφθέγματα των επτά σοφών. Τα γνωστότερα από αυτά ήταν το «μηδέν άγαν», δηλαδή να μη γίνεται τίποτε καθ’ υπερβολήν, και το «γνώθι σαυτόν», δηλαδή να προσπαθεί ο καθένας να γνωρίζει τον εαυτό του.
Με το πρώτο ρητό, συμβούλευε ο θεός ανθρώπους και πολιτείες να θέτουν το μέτρον, δηλαδή τη μετριοπάθεια και τη σωφροσύνη, ως κριτήρια στις αποφάσεις τους, διδάσκοντάς τους να γνωρίζουν τα όρια που δεν πρέπει να υπερβούν στις αποφάσεις της ζωής, γιατί κινδύνευαν να γίνουν υβριστές. Και, φυσικά, ο καλύτερος τρόπος να μαθαίνει κανείς τα όριά του εμπεριέχεται στο δεύτερο ρητό, στην αυτογνωσία, που οδηγεί στη επίγνωση της προσωπικής ευθύνης και στην επιλογή της συνειδητής ζωής.
Στο κεντρικό, επομένως, σημείο της απολλώνειας διδασκαλίας, που εκφράζεται μέσω του μαντείου και των χρησμών, στέκονται δύο βασικότατες αντιλήψεις της αρχαίας ελληνικής σοφίας, το μέτρο και η αυτογνωσία, που, όχι τυχαία, αποτελούν ταυτοχρόνως και δύο από τις θεμελιώδεις αρχές σε όλη την πορεία του ανθρώπινου γένους.
Παρά τις πολυετείς έρευνες και τις χιλιάδες των σελίδων που έχουν γραφτεί για το θέμα, δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς ξεκάθαρα για το τι ακριβώς γινόταν στους Δελφούς. Οι απόψεις των ερευνητών κυμαίνονται ανάμεσα σε δύο άκρα: Στο ένα βρίσκονται οι απόλυτοι πραγματιστές, που ισχυρίζονται ότι όλη η διαδικασία δεν ήταν παρά μια καλοστημένη επιχείρηση που εκμεταλλευόταν την άγνοια, την ευπιστία και την προκατάληψη των αρχαίων. Για να ισχύει αυτό, προϋποθέτει την καθολική βλακεία των Ελλήνων, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Χρ. Καρούζος, κάτι το οποίο δεν πιστοποιείται από άλλα φαινόμενα και δράσεις του αρχαίου κόσμου.
Στο άλλο άκρο βρίσκονται οι οπαδοί του εσωτερισμού, που πιστεύουν ότι οι Πυθίες ήταν πραγματικά διάμεσα (μέντιουμ), που έχοντας τη δυνατότητα να επικοινωνούν με την «άλλη πλευρά», μπορούσαν και να προβλέπουν κατά κάποιο τρόπο το μέλλον. Η αλήθεια, όπως σε όλα τα πράγματα, θα πρέπει να βρισκόταν κάπου στη μέση. Και αυτήν θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε παρακάτω, αναφέροντας μια σειρά από δεδομένα, που θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του όποιος θα ήθελε να προσεγγίσει καλύτερα το φαινόμενο.
Ο αρχαίος κόσμος ζούσε σε μιαν ατμόσφαιρα δεισιδαιμονίας και είχε μεγάλη δίψα, ασχέτως μορφωτικού επιπέδου, για συγκεκριμένη καθοδήγηση είτε στα καθημερινά του προβλήματα είτε στις μεγάλες ιστορικές αποφάσεις. Στην αρχαία ελληνική θρησκεία δεν υπήρχαν ιερές γραφές, όπως, π.χ., η Βίβλος στον ιουδαϊσμό, όπου να είναι εκπεφρασμένη η βούληση του θείου και οι βασικές αρχές της ζωής των ανθρώπων. Οι ιερείς των ολυμπίων θεών δεν έδιναν συμβουλές ούτε άκουγαν εξομολογήσεις. Ήταν μόνον υπεύθυνοι για την τέλεση των θυσιών και των άλλων ιεροτελεστιών. Έτσι, οι πολιτείες ή τα άτομα αναζητούσαν συνεχώς καθοδήγηση από τους θεούς μέσω της μαντικής και, κατά συνέπειαν, τα μαντεία υπήρξαν οι φυσικοί δέκτες της αγωνίας και των ανθρώπων αλλά και των πόλεων – κρατών για βοήθεια.
Η Πυθία, η γυναίκα που αποτελούσε το διάμεσο μεταξύ του θεού και των πιστών, δεν ήταν τυχαία. Θα πρέπει να ήταν ένα υπερευαίσθητο πλάσμα, που είχε τη δυνατότητα να περιπίπτει σε κατάσταση καταληπτικής αλλοτρίωσης, όχι μόνο πιστεύοντας ότι επικοινωνεί με τον θεό αλλά πείθοντας και τους άλλους γι’ αυτό. Πιθανότατα οι πρώτες Πυθίες ή κάποια συγκεκριμένη γυναίκα των Δελφών να είχε το χάρισμα αυτό, γεγονός που δημιούργησε την πρώτη φήμη του μαντείου. άλλωστε, η επιλογή των Πυθιών από το ιερατείο θα πρέπει να σχετιζόταν με την πίστη και την αφοσίωσή τους στη λατρεία του Απόλλωνος, γι’ αυτό και γινόταν μόνο από τη γύρω περιοχή.
Ο εκεί πληθυσμός θα πρέπει να διαβιούσε σε ατμόσφαιρα άκρου σεβασμού προς τον θεό. Η βεβαιότητα ότι ο Απόλλων θεωρούσε τη μελλοντική Πυθία εκλεκτή του ασφαλώς θα επηρέαζε την ψυχολογία ορισμένων γυναικών, καλλιεργώντας ένα είδος προδιάθεσης για την κατάκτηση του αξιώματος. Δεν είναι απίθανο ακόμη, για την επιλογή της νέας Πυθίας να ακολουθούσαν μια διαδικασία όπως αυτή που γίνεται για την επιλογή ενός θρησκευτικού ηγέτη, όπως π.χ. του νέου Δαλάι Λάμα στη θιβετιανή θρησκεία. Να επέλεγαν δηλαδή ένα μικρό κορίτσι, που να μεγάλωνε με την αναγκαία θεωρητική και πρακτική διδασκαλία, έτσι ώστε να μπορεί επάξια να αναλάβει υπηρεσία στον ναό, μόλις πέθαινε η προηγούμενη ιέρεια.
Το ιερατείο των Δελφών, που έκανε και την τελική καταγραφή και σύνθεση των χρησμών, αποτελούνταν από ικανούς και έμπειρους ανθρώπους. Ο Πλούταρχος, ιερέας στους Δελφούς τον 2ο μ.Χ. αι., που το επίπεδό του το γνωρίζουμε απευθείας από τα κείμενά του, δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση. Οι ιερείς θα πρέπει να κατείχαν ακόμη γνώσεις ψυχολογίας για τις προσωπικές υποθέσεις, ενώ για τους χρησμούς που αναφέρονταν σε μακρινές περιοχές (π.χ. αποικισμός) καθώς και για απαντήσεις σε διεθνή θέματα, θα πρέπει να γνώριζαν τη μυθολογία και ιστορία του κάθε τόπου, καθώς και τις γεωγραφικές, πολιτικές και κοινωνικές του συνθήκες. Πιθανότατα επίσης να ενημερώνονταν εκ των προτέρων από τους ενδιαφερομένους για θέματα που δεν γνώριζαν
Σημαντικό ρόλο στη μαντική διαδικασία έπαιζαν και οι πρόξενοι. Αυτοί ήταν κάτοικοι των Δελφών και λειτουργούσαν ως αντιπρόσωποι συγκεκριμένων πόλεων, έχοντας ως καθήκον να καθοδηγούν τους προσκυνητές και να τους βοηθούν σε όλες τις φάσεις της μαντικής διαδικασίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τον συγχρωτισμό τους στους Δελφούς οι ενδιαφερόμενοι θα ανακρίνονταν διακριτικά από τους προξένους, που θα μπορούσαν να αντλήσουν έτσι πληροφορίες για την κατάστασή τους, το πρόβλημα που τους απασχολούσε κ.λπ. Oλα αυτά θα διοχετεύονταν στους ιερείς, οι οποίοι ασφαλώς θα τις ελάμβαναν υπόψη τους κατά την τελική σύνταξη του χρησμού.
Οι χρησμοί ήταν συνήθως πάρα πολύ γενικοί και αμφίσημοι, αφήνοντας μεγάλα περιθώρια ερμηνείας τους. Οι ιερείς είχαν μακρά πείρα στην τέχνη της αόριστης, γριφώδους, αντιφατικής, ακόμα και πολυσήμαντης διατύπωσης των λόγων της Πυθίας. Συνήθως οι χρησμοί αυτοί είχαν ανάγκη περαιτέρω ερμηνείας, εργασία για την οποία οι χρησμολήπτες, μόλις επέστρεφαν στην πατρίδα τους, κατέφευγαν σε τοπικούς χρησμολόγους και εξηγητές.
Παράπονα των πιστών ότι ο θεός τούς παραπλάνησε με τα «σκοτεινά» και δυσερμήνευτα λόγια του, αναφέρονται πολλά από τους αρχαίους ιστορικούς. Αλλά στο τέλος ο θεός αποδεικνυόταν πάντοτε αληθινός, γιατί τελικά βρισκόταν μια διαφορετική ερμηνεία απ’ αυτήν που είχε αρχικά πιστέψει ο μαντευόμενος. Έτσι, το λάθος δεν το απέδιδαν ποτέ στον θεό, αλλά στους ανθρώπους που είχαν παρερμηνεύσει τα λόγια του. Αυτό μπορεί να μην ικανοποιούσε τελικά τον ενδιαφερόμενο αλλά ασφαλώς γινόταν πιστευτό από τον πολύ κόσμο.
Τέλος, ακόμα και αν, παρ’ όλ’ αυτά, οι χρησμοί αποδεικνύονταν λανθασμένοι, το ίδιο το ιερατείο ή οι τοπικοί χρησμολόγοι κυκλοφορούσαν ψευδοχρησμούς ή μυθικά γεγονότα με τα οποία προσπαθούσαν να δώσουν πειστική εξήγηση για τη μαντική απάντηση της Πυθίας. Πρόκειται για τους χρησμούς που έχουν ονομαστεί υστερομαντείες ή εκ των υστέρων προφητείες, φαινόμενο σύνηθες, αν κρίνουμε από την πληθώρα τους σε όλη την αρχαία γραμματεία.
Είναι πάντως αδιαμφισβήτητη και συνάγεται από όλες τις αρχαίες πηγές που αναφέρονται στο θέμα, τουλάχιστον κατά τους αρχαϊκούς και τους κλασικούς χρόνους, η βαρύτητα και το κύρος των χρησμών στη ζωή και των πολιτειών και των ανθρώπων, από τους πιο απλοϊκούς ώς τους πιο πεπαιδευμένους. Αυτό ήταν φυσικά απόρροια της βαθιάς πίστης τους στην παρουσία του θεού και στην αλήθεια των λόγων του. Η αντίληψη αυτή, καθώς και η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι δεν κατανοούν εύκολα και αμέσως τη βούληση των θεών, ήταν που προστάτευαν το κύρος του μαντείου και σε στιγμές αστοχίας. Ο Ηράκλειτος μας δίνει και εδώ το κλειδί για να εξηγήσουμε αυτήν την ακλόνητη πίστη των αρχαίων στους χρησμούς του Απόλλωνος: «Ὁ ἄναξ οὐ τό μαντεῖον ἐστι τό ἐν Δελφοῖς, οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλά σημαίνει»/ Ο βασιλιάς που έχει το μαντείο του στους Δελφούς ούτε μιλάει καθαρά ούτε κρύβει· μόνο δείχνει σημάδια. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται, όπως και σε όλες τις εποχές, στο γεγονός ότι εκείνοι που πρέπει να κατανοήσουν τα θεϊκά σημάδια δεν είναι θεοί, αλλά άνθρωποι.
Πάνος Bαλαβάνης. Αν. καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΗΓΗ"http://www.aetos-apokalypsis.com/

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Οι αρχαιοι Σπαρτιατες ποτε δεν ρωτουσαν ποσοι ηταν οι εχθροι, αλλα που ηταν!!!



Λέγεται, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, αυτοί οι ατρόμητοι πολεμιστές, ποτέ δεν ρωτούσαν πόσοι ήταν οι εχθροί, αλλά που ήταν.
Αυτό δείχνει, σε μεγάλο ποσοστό, την στάση τους απέναντι στον πόλεμο και τους κινδύνους.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Αμφιπολη: Δεος για τις Καρυατιδες, το μυστικο στα ποδια και ο 4ος θαλαμος



Το ταφικό μνημείο της Αμφίπολης προκαλεί δέος και παγκόσμιο ενδιαφέρον. Κάθε βήμα μια έκπληξη, από τον Αύγουστο, οπότε και δόθηκαν στη δημοσιότητα οι πρώτες …

φωτογραφίες των ακέφαλων Σφιγγών, η ανασκαφική ομάδα προχωρά στα ενδότερα του τύμβου με χειρουργική ακρίβεια.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Η προφητεια του Αισχυλου για τους ελληνες

«Εκεί τους περιμένουν τα πιο μεγάλα κακά να πάθουν, πληρωμή για την αυθάδεια και τις σκέψεις που θεόν δεν λογαριάζουν· γιατί στην χώρα την ελληνική σαν ήρθαν, των θεών τ’ αγάλματα να ξεγυμνώσουν δεν ντρέπονταν και τους ναούς να κάψουν. Κι οι βωμοί αφανισμένοι και των θεών τα ιερά είν’ από ρίζα, ανάκατα, αναποδογυρισμένα από θεμέλια.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Διαβαστε πως μας αφαιρεσαν το “εργαλειο σκεψης”…Τα Αρχαια Ελληνικα.

Ο βασικός λόγος που τα ελληνόπουλα δεν μαθαίνουν Αρχαία Ελληνικά στο σχολείο είναι διότι το υπουργείο παραπαιδείας εδώ και δεκαετίες έχει θέσει ως σκοπό του να μην διδάσκεται σωστά η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα. Η γλώσσα είναι εργαλείο σκέψεως.
Όσο πιό πολλές λέξεις χρησιμοποιούμε, όσο πιό αφηρημένες έννοιες συλλαμβάνουμε, όσο πιό καλή σύνταξη προτάσεων οικοδομούμε, τόσο περισσότερο ακονίζουμε την σκέψη μας. Όποιος δεν χρησιμοποιεί σωστά την γλώσσα, δεν μπορεί να μεταφέρει τις σκέψεις του στον έξω κόσμο. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους γύρω του, δεν μπορεί να ενεργήσει γρήγορα.

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

"Να γιατι οι Σπαρτιατες ηταν ατρωτοι στη μαχη!"

https://kostasdrosakis.files.wordpress.com/2015/07/0fb4c9bd209eb50fee1596ee99c7ce9c_xl.jpg?w=529

Το 1961 ο Αμερικανός πυρηνικός φυσικός και καθηγητής μεταλλουργίας δρ Λάιλ Μπόρστ επισκέφθηκε την Σπάρτη επηρεασμένος από την ανδρεία των αρχαίων Σπαρτιατών αλλά και για να μελετήσει τα όπλα που χρησιμοποιούσε αυτός ο πολεμικός λαός της αρχαίας Ελλάδας.
Ζήτησε λοιπόν από τους εκεί αρχαιολόγους να δει δείγματα οβολών από το Ηραίον ( ναό – θησαυροφυλάκιο της αρχαίας Σπάρτης) του 670 π.χ και αφού τα ανέλυσε απεφάνθη πως οι Σπαρτιάτες δεν είχαν απλώς σίδερο αλλά ατσάλι!


Δηλαδή ένα κράμα σιδήρου και άνθρακα με περιεκτικότητα σε άνθρακα μεταξύ 0,2 και 0,8%.Κατά την δήλωση του στους New York Times, αυτό ισοδυναμούσε με την κατοχή ατομικής βόμβας για τα…μέτρα της εποχή.

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ (490 π.Χ.)… Μια απο τις Σημαντικοτερες Στιγμες στην Ιστορια της Ανθρωποτητας ...



ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ… 12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 490’… Έλληνες και Πέρσες συγκρούονται στο Μαραθώνα.

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Οι Πέρσες, υπό τον Δάτι και τον Αρταφέρνη, αφήνουν στο πεδίο της μάχης 6.500 νεκρούς, ενώ οι απώλειες από την ελληνική πλευρά είναι μόλις 192, ανάμεσά τους και ο Καλλίμαχος. Η ακριβής ημερομηνία αμφισβητείται από πολλούς ιστορικούς, οι οποίοι υπολογίζουν ότι η μάχη διεξήχθη στις 13 ή 14 Αυγούστου (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών).

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ-ΦΩΤΙΑ για την Αμφιπολη: Ιδου ΟΛΟΚΛΗΡΗ η απορρητη μελετη για τον Τυμβο Καστα!!!



Τα γεώφωνα που έκαναν την «ακτινογραφία», έδειξαν ένα δαιδαλώδες μνημείο με επτά θαλάμους: Αυτή η απεικόνιση είναι ο «οδηγός» των ανασκαφών.
Επρόκειτο ουσιαστικά για μια σεισμική τομογραφία, μια «ακτινογραφία», η οποία έδειξε στους επιστήμονες τι υπήρχε κάτω από τους τόνους χωμάτων (τότε). Αυτό που δίνει διαστάσεις θρίλερ στην όλη υπόθεση, είναι το γεγονός ότι ακόμα και τότε, η μελέτη δημοσιεύθηκε –ως είθισται- σε επιστημονικό περιοδικό, δίχως να συνοδεύεται όμως από το τελικό της αποτέλεσμα: Δηλαδή, οι τρισδιάστατες απεικονίσεις του εσωτερικού του τύμβου, είχαν αποκοπεί από τη μελέτη και δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Γιατί; Ποιο μυστικό ήθελαν να προφυλάξουν οι επιστήμονες, ή (και) οι ελληνικές Αρχές;

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

ΑΤΛΑΣ - Ο ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΑΣ


O Άτλας ήταν η μυθική μορφή που κρατούσε στους ώμους του το θόλο του Ουρανού πάνω από τη Γη. Ήταν γιος Τιτάνα ή Τιτάνας ο ίδιος, ενώ μπορεί να ήταν και ο αρχηγός των Τιτάνων, κατά μία εκδοχή. Πατέρας του ήταν ο Ιαπετός ή ο Ουρανός ή ο Αιθέρας ή ο Ποσειδώνας. Μητέρα του ήταν η Ωκεανίδα Κλυμένη ή η Ασία ή η Ημέρα ή η Λιβύη. Αδέρφια του Άτλαντα ήταν ο Προμηθέας, ο Επιμηθέας και ο Μενοίτιος, ενώ ως σύζυγοί του αναφέρονται η Αίθρα, που ήταν κόρη του Ωκεανού, ή η Πλειόνη, επίσης Ωκεανίδα, ή ακόμη η Εσπερίδα, η κόρη του Έσπερου, που θεωρούνταν επίσης αδερφός του.

Τα 7 θαυματα του Αρχαιου Κοσμου – Ο Ναος της Αρτεμιδος στην εφεσο .





ΟTAN ο Ηρόστρατος έβαλε φωτιά στο μεγάλο ναό της Αρτέμιδος μια καλοκαιρινή βραδιά του 356 π.Χ. οι κάτοικοι της Εφέσου πρέπει να σκέφτηκαν πως n θεά τους, τους εγκατέλειψε. Ο παράφρων πυρπό­λησε το ναό για να μείνει το όνομα του στους αιώνες, πράγμα που κατά μια έννοια εξασφάλισε.  Η ιστορία δεν μας λέει τι τίμημα χρειάστηκε να πληρώσει για την αθανα­σία του ονόματος του και αν τελικά, άξιζε τον κόπο του. Το επόμενο πρωινό, ένας λαός κοίταζε γεμάτος οργή και θλίψη τα καπνίζοντα ερείπια του υπέροχου ναού, ο οποίος είχε χτιστεί πριν από 200 χρόνια, με χρήματα του βασιλιά Κροίσου της Λυδίας.  Ήταν και μια υλική απώλεια, εκτός από πνευματική, γιατί ο ναός προσέλκυε πολλούς προσκυνητές στην πόλη.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Ο Ναος του Επικουριου Απολλωνα που... περιστρεφεται (βιντεο)


 Στην Φιγαλεία, στα σύνορα μεταξύ Αρκαδίας και Μεσσηνίας, υψώνεται σε υψόμετρο 1130 μέτρων ο επιβλητικός ναός του Επικούριου Απόλλωνα, ο οποίος χτίστηκε τον... 5ο π.Χ αιώνα και ως αρχιτέκτονας του ναού αναφέρεται από τον Παυσανία ο Ικτίνος. Είναι ένα απ΄τα καλύτερα διατηρημένα στον χρόνο μνημεία της αρχαίας Ελλάδας και είναι θεμελιωμένος πάνω στο βράχο του όρους Κωτιλίου, όπου βρισκόταν η αρχαία πόλη Βάσσες. Όλα καλά ως εδώ, αλλά ο ναός περιστρέφεται και αυτό ελάχιστα το διδάσκουν, για να μην πω καθόλου, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του κατά 50,2 δευτερόλεπτα της μοίρας, όση είναι και η ετήσια μετάπτωση των ισημεριών με στόχο να βλέπει συνεχώς το ίδιο αστρικό σημείο και τα μυστήρια δεν τελειώνουν εκεί, καθώς η πλαγιά είναι διαμορφωμένη τεχνητά και ο ναός τοποθετήθηκε πάνω σε αυτή ακολουθώντας τον άξονα Βορρά προς Νότο σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ναούς. Για να πετύχουν την ολίσθηση του ναού τοποθέτησαν πάνω στην πλάκα και ένα στρώμα αργίλου και βότσαλα θαλάσσης και πάνω σε αυτά τα στρώματα τοποθετήθηκαν τα θεμέλια του ναού.

Για να μην σας αφήσω με την απορία για το ποιο ποιο αστρικό σημείο στοχεύει συνεχώς ο ναός εις τους αιώνες των αιώνων και θα συνεχίσει να στοχεύει, (εκτός κι αν οι πρόσφατες παρεμβάσεις για την συντήρηση του διαμορφώσουν νέες καταστάσεις).. το αστρικό σημείο λοιπόν είναι οΣείριος, το άστρο του Κυνός, από το οποίο κατάγεται σύμφωνα με τη "μυθολογία" ο Θεός Απόλλων.

Ερωτηματικό παραμένει πως μπορούσαν οι αρχαίοι Έλληνες να χτίζουν Παρθενώνες και περιστρεφόμενους ναούς.. αλλά και το πως υπολόγισαν ότι για να στοχεύει ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα τον Σείριο πρέπει να γυρνάει κατά 50,2 δευτερόλεπτα της μοίρας ίση με την ετήσια μετάπτωση των ισημεριών.. Με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα δεν είναι απίθανο.. με τα τότε δεδομένα όμως; Πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την τεχνολογία και την τεχνογνωσία; Την κατείχαν; Τους δόθηκε; Άλλο ένα σημείο αντιπαράθεσης.... Ίσως όχι για εμάς..


"Το 652 π.χ. οι Σπαρτιάτες κυριεύουν τη Φιγάλεια και οι κάτοικοί της την εγκαταλείπουν. Απευθύνονται στο μαντείο των Δελφών για να μάθουν πώς θα ανακτήσουν τη πόλη τους. Οι Φιγαλείς επιστρέφοντας στη πατρίδα τους για να ευχαριστήσουν το θεό Απόλλωνα αφιέρωσαν ναό που έχτισαν σε ένα φυσικό πλάτωμα στη πλαγιά του Κωτίλιου και τον ονόμασαν Επικούριο. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο ναός δεν ήταν απλά ένα λατρευτικό κτίσμα αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Αν εξετάσουμε τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του, θα δούμε ότι αν και εξωτερικά είναι ΔΩΡΙΚΟΥ ρυθμού, στο εσωτερικό του είναι ΙΩΝΙΚΟΥ ρυθμού αλλά οι κίονες του κοσμούνται με ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ ρυθμού κιονόκρανα.


Είναι το μοναδικό αρχαίο οικοδόμημα που συνδιάζει και τους 3 αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Κατασκευάστηκε το τελευταίο τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ πιθανότατα από τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα, Ικτίνο, μετά από υπόδειξη των ιερέων του Απόλλωνα από τους Δελφούς. Η πλαγιά που είναι χτισμένος ο ναός έχει έχει διαμορφωθεί τεχνητά σε οριζόντιο επίπεδο και ο ναός τοποθετήθηκε έκκεντρα πάνω σε αυτή με προσανατολισμό που και πάλι θεωρείται παράξενος διότι δεν ακολουθεί τον συνήθη προσανατολισμό του άξονα ανατολής-δύσης αλλά βορρά-νότου. Δημιουργήθηκε τεχνητά μία πέτρινη ειδική βάση που πάνω σε αυτή τοποθετήθηκε ο ναός. 

Η βάση αυτή είναι μοναδική στον κόσμο, διότι λόγω της μελετημένης κλίσης της, επιτρέπει στον ναό να ΟΛΙΣΘΑΙΝΕΙ πάνω σε αυτή κατά 50.2 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ κάθε χρόνο με σκοπό να ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ. Για να κατορθώσει ο ναός να ολισθαίνει πάνω στην βάση του, τοποθετήθηκε πάνω σε αυτή ένα στρώμα άργιλου και ένα στρώμα από βότσαλα θαλάσσης. Πάνω σε αυτά, τοποθετήθηκαν οι πλάκες των θεμελίων του ναού. Κάτω από τη βάση έχουν βρεθεί τούνελ που κρατούσαν τον άξονα του ναού. 

Πάνω στη βάση του ναού τοποθετήθηκαν πολλές στρώσεις από πλάκες που ενώνοντας μεταξύ τους με ανοξείδωτους σιδερένιους συνδετήρες και στο άνοιγμα τους έχυσαν μόλυβδο για να κρατά τους κραδασμούς. Στη συνέχεια έχτισαν το ναό, ο οποίος λόγω της ιδιαίτερης βάσης του και της σοφά μελετημένης κλίσης της, ολίσθαινε πάνω σε αυτή ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ. 

Ο δεύτερος ναός στην κορυφή του βουνού Κωτύλιο έπαιζε τον ρόλο του δείκτη. Δηλαδή αν κάποιος στεκόταν στην είσοδο του μεγάλου ναού σε πλήρη στοίχιση με τον μικρό ναό της κορυφής, τότε έβλεπε το σημείο 0 του βορρά! Μία τεράστια πυξίδα δηλαδή κατασκευασμένη από γρανίτη και μάρμαρο!Ο ναός κατατάσσεται στο κατάλογο της UNESCO ως παγκόσμιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς."


ΠΗΓΗ"http://www.argolikeseidhseis.gr/